www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Dziewczynka powoli otworzyła oczka i spojrzała na swoją mamę, tatę. Uśmiech na jej twarzy poszerzył się.
-Są już wolni, odeszli – oznajmiła.

AnKapone

Yenne jeszcze mocniej przytuliła córeczkę.
- Moje kochane maleństwo… moje dzieciątko… - szepnęła. – Jestem z ciebie dumna… z was wszystkich… - po czym rozpłakała się jeszcze bardziej.
Uruviel zgramoliła się z ziemi i podeszła do Marion. Położyła jej dłoń na czole.
- Danny, ty się na tym lepiej znasz… prócz odpoczynku trzeba jej coś więcej?

Triinu

Voghn chcąc pocieszyć swoją żonę objął ją czule i pocałował z uczuciem. Także i on odczuwał ogromną ulgę, że ich dziecku nic nie jest.
Młoda smoczyca podeszła do niej i przebadała ją:
-Tak, straciła wiele mocy, teraz potrzebuje jedynie odpoczynku –oznajmiła. Tak też było, młoda gaelicenae spała twardo aż do zapadnięcia zmroku, dopiero wtedy odzyskała przytomność

AnKapone

Również i Uruviel spała jak zabita i raczej nie było siły, która była gotowa ją zbudzić. No chyba, że byłby to tajemniczy mężczyzna od wilka Mruga

Yenne czuwała pomimo zmęczenia. Chciała upewnić się, że nikomu nic nie jest i czy Marion się obudzi. Gdy ta otworzyła oczy czuwał przy niej Drogo. Przywitał ją uśmiechem i powiedział:
- Byłaś niesamowita… cieszę się, że nic ci nie jest…
- Proszę, wypij to. To wywar wzmacniający. W żaden sposób nie łamie prawa, a twój umysł i ciało poczują się lepiej… - dodała elfka podając dziewczynie kubek z wywarem.

Triinu

-Robiłam tylko to co powinno do mnie należeć...Jednym z moich zadań jest walka z bytami jak on i odsyłanie zbłąkanych, uwięzionych dusz...-odpowiedziała przyjmując od elfki wywar. Gdy nieco upiła spojrzała na siedzącego obok Drogo i zapytała:
-Kim naprawdę jesteś?

AnKapone

Drogo otworzył usta by odpowiedzieć, ale nie padło żadne słowo. Zamknął je zatem a w oczach pojawił się smutek i coś jeszcze…
- Ja… nie wiem… - powiedział w końcu spuszczając wzrok. – Wiem tylko, że obudziłem się pewnego dnia zupełnie pozbawiony przeszłości. Nawet nie wiem, czy moje imię jest na pewno moje… Miałem nadzieję, że przybycie tutaj pomoże mi odnaleźć siebie…

Triinu

-Nie można tak po prostu obudzić się i niczego o sobie nie wiedzieć. Musiałoby coś się stać co spowodowało by zanik pamięci...

AnKapone

- Tak. Masz rację, ale nawet tego nie wiem… jedyne co pamiętam jak przez mgłę, to to, że rozlała się ogromna fala energii, ponoć ta sama, która zniszczyła barierę. To było jakbyś wpadł do wzburzonego morza, nie mogąc się wydostać na powierzchnię…
Słysząc słowa Drogo Yenne rzuciła przelotne spojrzenie na Voghna.

Triinu

Także i półsmok wymienił z elfką porozumiewawcze spojrzenia. Sam wahał się czy zacząć temat, który prawdopodobnie był przyczyną jego amnezji.
-Kiedy wspierałeś mnie swoją mocą, udzielałeś mi jej czułam że twoja energia nie należy do człowieka...Trudno to wyjaśnić to też jakby była: stara? Może antyczna?

AnKapone

- Nie przesadzaj…- uśmiechnął się do niej. – Ileż ja mogę mieć lat? – spytał niby beztrosko. – Nie umiem ci tego wytłumaczyć, ale czuję jakbym wrócił do domu po długiej wędrówce…

Triinu

-To, że powiedziałam stara to nie znaczy, że ty jesteś stary...Może należysz do której ze starszych ras... Nie masz żądnej ze wskazówek, które mogłyby cię naprowadzić na cokolwiek, jakikolwiek trop ?

AnKapone

Drogo pokręcił przecząco głową. Okrył ją staranniej kocem i powiedział:
- Nie zaprzątaj sobie mną głowy. Nie jestem ciekawym tematem do rozważań. Musisz jeszcze wypocząć i nabrać sił przed dalszą podróżą. Czy potrzebujesz czegoś? – spytał i odgarnął niesforny kosmyk włosów z jej czoła.

Triinu

-Rozmawiałam o tym z Yenne, stwierdziła że chce mnie poznać, pokazać inne życie niż to które znam, uratować...Jaki ty masz w tym cel?...W pomaganiu mi?- zapytała bezpośrednio przyglądając mu się uważnie

AnKapone

Spojrzał na nią ze zdziwieniem w stalowo błękitnych oczach.
- Cel? Chyba nie mam żadnego celu. Wychodzę z założenia, że nie oceniam nikogo póki go nie poznam. Tą zasadę stosuję do wszystkiego i wszystkich, a przynajmniej staram się. Poza tym fascynujesz mnie jako kobieta… - stwierdził równie bezpośrednio i uśmiechnął się.

Triinu

-Fascynuje?! –wyrwało jej się z ust. Zaskoczona jego odpowiedział nieco uniosła się na swoim posłaniu i opierając na łokciach przyglądała mu się badawczo.