www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Z tym się mogę zgodzić – tym razem zwróciła się do gealicianea (czy jak to się tam pisze

) – Tu się muszę zgodzić. Nie wiem, czy waszym obowiązkiem jest samotna praca, czy współpraca… jednak podróżując z nami musisz nauczyć się współpracy. Zapytasz, czemu tak mi zależy… nie chcę cię zmuszać do złamania twoich praw czy coś w tym stylu… chcę byś poznała swoje serce, a wiem, że ono jest dobre. Ufam ci. Czy popełniam błąd? Może. Ale ci ufam i wierzę, że gdy nadejdzie odpowiednia chwila, dokonasz odpowiedniego wyboru…
- Mamo, musisz odpocząć… - wtrąciła się Uruviel mając w pamięci widok „martwej” matki.

Triinu

W odpowiedzi Marion zmierzyła wzrokiem Daenerys, potem powiodła wzorkiem po pozostałych. W końcu chwyciła miecz i przekroczywszy krąg ochronny ruszyła w las.
-Zaraz, zaraz!- zawołał profesor. –Przecież on tam nadal jest, niebezpieczeństwo nie minęło, niech ją ktoś powstrzyma!
-Kolejna typowa cecha „naszej’ kapryśnej gaelicenae – strzelić wąta, gdy coś się jej nie podoba- podsumowała Danny.

AnKapone

Jakim impulsem kierowała się elfka gdy ruszyła za nią? Tego sama nie wiedziała, ale po chwili dogoniła gaelicenae.
- Czekaj… dlaczego ruszasz tam samotnie? Dlaczego nie chcesz byśmy ci pomogli? Nie musisz się tak zachowywać…

Triinu

Najpierw w odpowiedzi spotkało ją ostre spojrzenie dziewczyny:
-Choć pochodzę z zgrupowania mnie podobnych, jak każda święta wojowniczka zwykłam chodzić swoimi drogami i radzić sobie sama. Nie zamierzam zmieniać swoich zwyczajów, nie prosiłam się też o tę sprawę – to rada mnie do was przydzieliła, gdyby to zależało ode mnie byłabym gdzie indziej...Nie wiem skąd w niektórych z was, w tobie ta chęć nawiązania ze mną kontaktu. Nie potrzebuję waszej przyjaźni, czy czegokolwiek innego. Radzę sobie sama!

AnKapone

- A ja nie chcę twojej przyjaźni… - odpowiedziała Yenne. – Chcę tylko byś zrozumiała. Kiedyś byłam taka sama… taka sama jak ty… kapłani popełnili błąd czyniąc was samotnymi. Większą kontrolę mieliby, gdyby szantażowali was, że skrzywdzą waszych bliskich… jak możesz być tak okrutna. Przecież też miałaś, masz, rodziców, może rodzeństwo… czemu taka jesteś? Ja też chcę cię zrozumieć…

Triinu

-I tu się mylisz: nie miałam rodziny. Gdy miałam cztery może pięć lat oddano mnie na szkolenie do świątyni. Nie zaznałam, a przynajmniej nie pamiętam co to znaczy mieć rodzinę, przyjaciół – te pojęcia są mi zupełnie obce. Od małego mnie w określonym celu, a w świecie w którym zyje nie ma miejsca na przyjaźnie, czy międzyludzkie relacje, uczucia. Nie znam też pojęcia dobra i zła w waszym mniemaniu, wiem tylko to co określa prawo. Zatem chcesz do mnie przemawiać kategoriami, których ja nie znam, są mi obce i ich nie rozumiem. I wiesz co? Jest mi z tym dobrze.

AnKapone

Yenne wyprzedziła Marion i w pewnym momencie ją przytuliła. Tak po prostu. Dlaczego łzy spłynęły z jej oczu?
- Dlaczego tak bardzo chcę ci pomóc? Dlaczego chcę ci pokazać coś więcej niż prawo? – szepnęła i tylko czekała na moment, aż ta ją odepchnie. Podświadomie spodziewała się tego. – W przeciwieństwie do ciebie mnie nie oddano na szkolenie. Już wtedy wiedziałam co to ból i upokorzenie. Latami żyłam chcąc tylko umrzeć. Sądziłam, że życie jest dla mnie stracone, ale los chciał inaczej… dobro? Zło? To tylko słowa. Nasze czyny to nasze życie. Nie pozwól sobie stracić to co najcenniejsze… proszę…

Triinu

-Zdumiewacie mnie i was nie zrozumiem i chyba nigdy nie zrozumiem- to za duża różnica do przeskoczenia. Najtrudniej jest mi jednak pojąc ciebie, nie rozumiem jak można bezinteresownie chcieć pomagać obcemu, w dodatku obcemu który w każdej chwili może okazać się twoim potencjalnym wrogiem. Przecież to co sporządzam w raportach zaważy o przyszłości waszej i profesora, w każdej chwili mogę przerwać tę farsę pisząc coś co nie jest prawdą, a ma za zadanie oczernić was...-wbrew przypuszczeniom elfki nie odepchnęła jej, po prostu przyglądała jej się wzrokiem, który nie wyrażał nic.

AnKapone

- Sama sobie się dziwię, wierz mi – powiedziała elfka przyglądając się dziewczynie. – Może chcę ci pomóc, bo mnie kiedyś nikt nie pomagał, albo nie chciano mi pomóc? A może po prostu matczyna miłość bierze we mnie górę, gdy widzę ludzkie cierpienie? Nie pytaj o to, bo nie umiem tego wytłumaczyć… Co do tego, że możesz nas bezpodstawnie oczernić… gdybyś chciała, zrobiłabyś to już dawno. Dlatego wierzę, że jest w tobie dobro…

Triinu

-A ty znów z tym dobrem...-westchnęła Marion nawet na nią nie spoglądając. Chwilę potem skuliła się i zaczęła się trząść

AnKapone

- Pozwól mi ci je pokazać. Jeżeli ci się nie spodoba, to odrzucisz to wszystko… - szepnęła obejmując ją. – A musisz zacząć, od tego, by pozbyć się tego świństwa z twojego ciała…

Triinu

-Ja tego potrzebuję...moje ciało potrzebuje....-jęknęła cicho kuląc się jeszcze bardziej.

AnKapone

- Wydaje ci się tak tylko… uzależniłaś się od tego dlatego twoje ciało się tego domaga… - powiedziała i położyła jej głowę na swoich kolanach. – Mogę ci pomóc w tym cierpieniu, chcesz? Nie zrobię tego, jeżeli mi nie pozwolisz…

Triinu

Nie powiedziała nic, chciała nawet ją odepchnąć od siebie lecz to co działo się w jej głowie uniemożliwiało jej to. Czuła się zagubiona we własnym ciele

AnKapone

Elfka nie chciała ingerować bez zgody Marion. Ponownie ułożyła ją na swoich kolanach i czule gładziła po głowie. Zaczęła nucić cicho jakąś spokojną piosenkę, melodyjną, kojącą…