www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Jestem Yenne. - powiedziała, gdy po raz kolejny usłyszała "elfkę".

Zastanowiła się chwilę.

- Cóż. Kiedyś widziałam ciebie i jego jak opuszczaliście wioskę zniszczoną przez Xa'nu. Wtedy byliście w Armii Badb. To jedno. W sumie to pomogło mi rozpoznać go w Lenele. Pomógł mi pozbyć się kilku gości i tak rozpoczęła się nasza znajomość. - zawiesiła głos. - Jak byliśmy blisko? Zaprzyjaźniliśmy się, a przynajmniej ja jego uważam za przyjaciela.

Rutlawski

-Hmmm...- Bert uważnie przyglądał się Yenne.- Bardzo jest ważne to, czy nadal uważasz go za przyjaciela, gdy się okazało jaki jest naprawdę. Czy może na tobie polegać?

AnKapone

- Gdyby nie mógł na mnie polegać, bylibyście już kupką popiołu u stóp Sho. Tak, może na mnie polegać. Przyjaciele od tego są.

Rutlawski

-Są...
Bo wiesz, chodzi mi o to, że Atabe dowiadując się, że cała jego historyjka to kłamstwo, stał się bardzo... Sflaczały. Jeszcze kiedy wyjechałaś do Ys, siłą trzeba było go nakłaniać do działania. Jednak, jak widać, w końcu zaczął być prawdziwym sobą i nawet stoczył bój w bitwie, walczył z Sho... Dzięki niemu dużo osiągnęliśmy... Naprawdę. Wydaje mi się, że motywacją dla niego byłaś ty... Spotkanie z tobą. Dlatego tak myślę... Że między wami mogła no... Być spora bliskość.

Cuthbert nagle zbladł jak gdyby powiedział coś nietaktownego. Co poradzić, miał dopiero 19 lat.

AnKapone

Yenne uśmiechnęła się. Sama nie wiedziała dlaczego... może to z powodu reakcji Cuthberta?

- Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciele zrobią dla siebie wszystko. On też mi pomógł.

Wstała i podeszła do łóżka, gdzie leżał Atabe. Usiadła obok i pogłaskała go po policzku. Spojrzała znów na młodszego elfa:

- Samotność nie boli, bo nie musisz się martwić o bliskie ci osoby. Tak zawsze twierdziłam i nadal jest w tym sporo prawdy. Ale od momentu kiedy go spotkałam zrozumiałam, że są ludzie, którym mogę zaufać.

Rutlawski

-Yenne... Wiesz... Fajnie było walczyć u jego boku jak dawniej... Fajnych było te kilka dni. Nie chciałbym znów stracić towarzysza. Więc myślę, że jak się już obudzi on będzie potrzebował... Mnie może.. Ale przede wszystkim ciebie. Więc chciałem to wiedzieć. Czy będziesz potrafiła dać mu tą akceptację, której mu tak brakuje w życiu?

Większość z jego zachowania w Lenele pewnie była kłamstwem... Ale zaloże się, że to co mówił o chęci pomocy tobie- Zawahał się, ae po chwili odważnie brnął dalej- naprawdę trzymało go w działaniu.

AnKapone

- Przypuszczam, że teraz to on potrzebuje większej pomocy niż ja. - powiedziała. - Ja mu już powiedziałam, że akceptuję całą jego przeszłość. Bo nie ważne jest kim był, ale kim może się stać. A to dla niego jest ten moment, kiedy musi zdecydować. Sam musi podjąć decyzję. Jeżeli by mnie potrzebował, jako przyjaciółka będę bo wspierać.

Rutlawski

-Właściwie tyle chciałem wiedzieć... Sam nie wiem, czy on potrzebuje pomocy. Chyba... Potrzebuje pomóc, jeśli wiesz o co mi chodzi... chce być przydatny, chce w ten sposób coś znaczyć... No nic, tyle chciałem chyba wiedzieć.

AnKapone

- Chciałabym mu teraz móc pomóc. Ale nie umiem. Znam tylko proste mikstury i kilka trucizn, ale żadna z nich mu nie pomoże.

Wstała z łóżka i jeszcze raz popatrzyła na leżącego towarzysza.

- Nigdy nie wiadomo co przyniesie jutro... - westchnęła Yenne. - Jeżeli to wszystko, to pójdę już. Na niewiele mogę się na razie przydać.

Rutlawski

-Idź w takim razie- Bert sprobował się uśmiechnąć.- Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi.

AnKapone

Yenne wyciągnęła do niego rękę.

- Przyjaciele moich przyjaciół są moimi przyjaciółmi.

Rutlawski

Bert pokiwał głową, po czym uścisnął rękę elfce. Jednak wzrokiem uciekł o milimetr w lewo.

AnKapone

Yenne dostrzegła to spojrzenie.

- Coś nie tak?

Rutlawski

-Co? A nie, nie, wszystko ok...
Myślę, że ten tam smok czeka na ciebie.

AnKapone

-Cóż, skoro tak to pójdę już.

I opuściła pokój.