www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Yenne poszła się najzwyczajniej w świecie przejść, kluczyła między drzewami. Z drugiej strony próbowała się zorientować w zjawisku, który opisał półsmok. Nawet nie zauważyła, że idzie za nią…

Triinu

W pewnym momencie pochwycił ją w pasie i przysuwając usta do szyi pocałował ją w nią:
-Witaj leśna duszo...Jak tam się czujesz po wczorajszym?

AnKapone

Uśmiechnęła się, choć nie mógł tego zauważyć.
- Nieźle, chociaż nadal boli mnie głowa… - westchnęła.

Triinu

Przysunął ją do siebie jeszcze bardziej i przez chwilę popieściwszy ustami jej ucho szepnął czule:
-Czy mam wrażenie, czy trapi cię coś jeszcze?

AnKapone

Przez dłuższą chwilę nie mówiła nic.
- Nie chcę wyjść na przewrażliwioną, ale… ale od początku tej podróży mam wrażenie, że się nieco od siebie oddalamy… - po czym zarumieniła się. – Przepraszam… jestem szurnięta, nie słuchaj mnie… nie było tego zdania…

Triinu

-Dobrze wiesz, że cenię sobie każde twoje zdanie...Dlaczego tak myślisz?

AnKapone

Wzruszyła ramionami, ale nie powiedziała nic. Może faktycznie przesadzała i to bardzo? Panikowała? Popadała w paranoję? A może to po prostu zmęczenie.
- Nic nie myślę… tak po prostu mi się powiedziało… - odezwała się w końcu i wysunęła z jego ramion. Usiadła na pobliskim kamieniu, plecami do niego

Triinu

Podszedł do niej i uklęknął przed nią spoglądając jej w oczy położył dłoń na jej i zapytał:
-Jeśli nie porozmawiamy, będziemy udawać że problem nie istnieje nie znajdziemy rozwiązania...

AnKapone

Spojrzała w jego oczy i powiedziała:
- Mam wrażenie, że mnie unikasz… to znaczy jesteś obok mnie, ale brakuje mi tych małych gestów, które mi kiedyś dawałeś… chwyciłeś mnie za rękę, objąłeś… dzisiaj w nocy nawet się nie przytuliłeś…

Triinu

Gdy usłyszał ten słowa poczuł dziwne ukłucie w sercu. Zdał sobie bowiem sprawę z czegoś czego nie potrafił dostrzec, skoro jednak rozmawiali szczerze i ona mu to wypomniała wiedział, że tak jest...Sam nie potrafił odpowiedzieć czemu, sam nawet nie zorientował się, że taki się stał. Było mu jednak przykro, że przez niego ona czuła się odrzucona, miał pretensje do siebie.
W czułym geście położył dłoń na jej twarzy i powiedział:
-Dziękuję, że mi to mówisz...Sam nie wiem dlaczego tak się stało, obiecuję że postaram się nad tym popracować, bo nadal jesteś dla mnie ważna...

AnKapone

Uśmiechnęła się do niego.
- Przepraszam, nie chciałam być niemiła czy wyjść na egoistkę. Po prostu brakuje mi tych małych rzeczy… nawet jak wiem, że jestem dla ciebie ważna… bo to wiem… - szepnęła speszona.

Triinu

-Cieszę się, że mi to powiedziałaś, zwróciłaś uwagę na to czego nie dostrzegam sam....Chcę by ci było ze mną dobrze, byś była szczęśliwa, więc na przyszłość mów mi gdy coś jest między nami nie tak, bym mógł zmienić to czego sam nie dostrzegam.

AnKapone

- Mogę ci to obiecać, skarbie… i ja chciałabym byś mówił mi, gdy nie sprawdzam się jako partnerka… - powiedziała uśmiechając się. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go czule.

Triinu

-Obiecuję robić to samo...-odpowiedział po czym unosząc się nieco pocałował ją długo i z uczuciem. –A skoro już tkwimy w tej kwestii- szepnął jej czule do ucha i powiódł po jej udzie.- Co ty na to byśmy pozwolili sobie na kilka chwil zapomnienia?

AnKapone

Rzuciła mu przelotne spojrzenie, a w jej oczach pojawiły się figlarne ogniki:
- Wiesz, myślałam, że już nie zapytasz…

***

Ulegli chwili i sobie wzajemnie. Gdy było po wszystkim przytuliła się do niego, drżąc jeszcze.
- Kocham cię… - szepnęła tak, by mógł to słyszeć tylko on.
-A ja kocham ciebie- powiedział obejmując ją jeszcze bardziej i czule całując w miejsce za uchem
- Chyba powinniśmy wracać... czas znaleźć rozwiązanie zagadki tego lasu...