www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Usłyszawszy te słowa w Yenne wstąpiła dzika furia. Chyba dawno nie czuła w sobie takiej żądzy mordu, jak w tej chwili. Z największą swoją prędkością doskoczyła do nowoprzybyłego elfa i z zabójczą precyzją wymierzyła mu cios rękojeścią w skroń, nie patyczkując się czy go zabije, czy tylko pozbawi świadomości.

Triinu

Atak elfki powiódł się, jej przeciwnik tymczasowo oszołomiony upadł na ziemię. Chcąc chronić jego, a także samą siebie Elanor doskoczyła do jego ciała i kładąc na nim dłonie, jednocześnie koncentrując się na wypowiadanym zaklęciu przeniosła ich w bezpieczne miejsce.

Tymczasem Ingvar, oraz Edgar właśnie kończyli walkę z jego pomagierami

AnKapone

Yenne nie mogła zapanować nad sobą. Voghn był w niebezpieczeństwie, a ona nie wiedziała nawet gdzie... Z jej gardła wydobył się krzyk pełen frustracji, wściekłości, nienawiści i żądzy krwi. Z impetem cięła mieczem w pobliskie drzewo, aż miecz zagłębił się głęboko w drewno, a jej ramię aż zdrętwiało od uderzenia. Łzy bezsilności spłynęły po jej twarzy, a kolana ugięły się pod nią... Podparła się niebolącą ręką ziemi i dyszała ciężko.

- Kurwa, kurwa, kurwa! - znów krzyknęła jednak w języku xanu, by wyładować wściekłość, jaka w niej siedziała. - Ta elfia dziwka zapłaci mi za to... może mnie nie chcieć, może mnie nienawidzić, ale nie pozwolę by spadł mu włos z głowy...

Triinu

Ingvar podszedł o niej i położywszy dłoń na jej plecach powiedział:
-Odnajdziemy go szefowo, masz moje słowo. Uratował życie każdemu z nas, niech wie że nie opuścimy go w potrzebie...

-I ja go nie zawiodę- dodał Edgar.

-Tobie to powinienen był strzelić w ten pusty łeb, może by przy okazji coś się wbiło tam do środka- ruszył w jego stronę rozelżony krasnolud. Wiedząc jednak, że nie dosięgnie wielkoludowi tam gdzie zamierzał , spoglądając mu w twarz z całym impetem przydepnął mu stopę na co tamten zawył przeciągle

AnKapone

- Spokojnie chłopaki... nie denerwuj się na niego Ingvarze, chciał dobrze...

Z trudem wstała z ziemi, ale zachwiała się i oparła plecami o drzewo. Jednak cios wymierzony w brzuch przez Elanor dał się jej we znaki. Miała tylko nadzieję, że nie zaszkodziła dziecku.

- Wiecie, gdzie mają swoją kryjówkę, czy coś?

Triinu

-wybacz szefowo, ale ten tu ma głowę wyłącznie po to by się do śodka nie nalało gdy pada- odburknął z pogardą krasnolud. Następnei zwrócił sie do elfki: -Nie mam pojęcia szefowo, mówili o wydarzeniach o których nie mam najmniejszego pojęcia. Jeśli szef jest faktycznei w niebezpieczeństwie musimy znaleźć sposób by dowiedzieć się co się dokładnei wydarzyło. Wątpie by przeżył ktoś z tych, którzy mu towarzyzyli jednak znam pewno miejsce gdzie lubią przesiadywać te szumowiny, sługusy tego całego Millenium...Może podstępme uda nam się wyciągnąc od kogoś z nich interesujące nas ifnormacje....

AnKapone

Yenne zastanowiła się. To niezły pomysł, co mówił krasnolud.
- Możemy tak zrobić... - powiedziała z wahaniem, po czym wpadł jej do głowy pewien pomysł.
Przywołała zaklęciem rój pszczół. Tysiące małych owadów brzęczało wokół jej postaci. Wydała im rozkaz na głos, by krasnolud i olbrzym wiedzieli, co zamierza:
- Lećcie po całym Leunion, znajdźcie Voghna, miejsce gdzie go przetrzymują i dajcie mi znać... - wtłoczyła w zbiorową myśl owadów obraz półsmoka, wrogiej elfki i elfa. - Znajdziecie mnie...
Po tych słowach rój się rozleciał.
- Myślicie, że to pomoże?

Triinu

Obaj jej towarzysze, widząc co uczyniła Yenne mieli mniej wiecej taki wyraz twarzy

-Szefowa jest kobietą druidką?....-wymamrotał niczym w otępieniu wielkolud.

AnKapone

Yenne uśmiechnęła się smutno.

- Nie, a raczej nie wiem kim jestem... na pewno jestem zabójcą, a raczej skrytobójcą... wedle prawa stałam się po zabiciu herszta Bractwa Czarnego Sztyletu, jego przywódcą, ale nie żebym przykładała do tego wagę... A magii nauczył mnie nikt inny jak właśnie Voghn...

Triinu

Ingvar zaśmiał się i radosnym głosem skomnetował.

-Zatem wygląda na to, że nasza szefowa jest pełna niespodzianek. Nie mogę się doczekać, aż znów sie dowiemy co chowa przed nami w zanadrzu...

AnKapone

- Nie ma we mnie wiele niespodzianek Ingvarze, wbrew pozorom jestem zwykłą wiejską dziewczyną, która miała w życiu pecha... - uśmiechnęła się. - Musimy się gdzieś zatrzymać, chyba potrzebuję odpoczynku... wszyscy potrzebujemy, a może do tego czasu wróci któreś z małych posłańców...

Triinu

By nie narażać się na dalsze niebezpieczeństwo opuścili okolice lasu, opuszczonej osady. Nie mogąz znaleźć niczego innego w pobliżu przenocowali na jednym z uroczysk oddalonych jednak nieco od miejsca gdzie ich zaatakowano. Wartę miał trzymać Edgar, ale najwyraźniej przysnęło mu się...A być może nadzwyczaj głeboka senność u jej towarzyszy była spowodawna czyjąś obesnością, którą dało się wyczuć tuż obok? Mruga

AnKapone

I chociaż jej towarzysze przysypiali, ona nie mogła zmrużyć oka. Słowa Elanor krążyły po jej głowie, mieszając się z tym, co sama o sobie myślała. Zaczynała popadać w otępienie, podobne temu, jakie towarzyszyło jej gdy uciekła z Cetry zaraz po odejściu Voghna... Patrzyła się pustym wzrokiem w ogień, niezdolna by coś zjeść, by zasnąć...

Triinu

Mając otwarte oczy mogła dostrzec jak pośród ciemności, oraz nikłej poświacie ogniska mogła dostrzec siedzącą nieopodal postać. Był nią nikt inny jak sam Mikkal

AnKapone

Nim zdążyła się zorientować co robi, jej cialo zareagowało automatycznie. Dobyła miecza i znalazłszy się za plecami Mikkala przyłożyła mu ostrze do gardła:
- Co tu, kurwa, robisz?! - warknęła.