www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Nie zamierzała wdawać się z nią w jakąkolwiek dyskusję. Wiedziała, że jeśli w tej chwili cokolwiek powie i tak żaden z argumentów nie trafi do Yenne.
-Zjedz coś i odpocznij...porozmawiamy kiedy indziej....

AnKapone

Yenne oparła się plecami o ścianę. Schowała twarz w dłoniach, a jej ciałem targnął szloch. Łzy pociekły po jej policzkach.
- To tak bardzo boli... - szepnęła zsuwając się po ścianie. Usiadła na podłodze i objęła kolana rękoma, zanosząc się płaczem.

Triinu

Ukucnęła i objęła czule przyjaciółkę.
-Wiem, że boli...Ja też myślałam kiedyś że przez kogoś zawali mi się świat. Tak się jednak nie stało, okazało się że mnie było przeznaczone zupełnie inne życie. Musisz być jednak silna, nie poddawać się a walczyć...Być silną...

AnKapone

- Nie Therru... to on był moim przeznaczeniem... - odpowiedziała. - On był jedynym powodem, dla którego miałam żyć... ale jego już nie ma i nie będzie... Wiedział, wiedział, że gdybym go straciła, mój świat, to wszystko... ległoby w gruzach... i legło. Ja już nie mam po co żyć... i nie mów mi o szczęściu, bo życzę ci go z całęgo serca, ale mój szczęśliwy epizod w życiu już się skończył...

Triinu

-Wierzę w przeznaczenie i jeśli rzeczywiście on był twoim, a ty jego to ierzę,że wszystko się jeszcze zdąrzy ułożyć. Nie przekreślaj czegoś tylko dlatego, że przebiega inaczej niż po twojej myśli....

AnKapone

- Ja już w nic nie wierzę... - powiedziała "wracając" do stanu sprzed chwili. - Jemu naprawdę na mnie nigdy nie zależało. I powinnam to rozumieć od początku... - tu opowiedziała Therru co się z nią działo po odejściu z Cetry. - Wierz mi... nie wierzę już w nic i w nikogo. Mnie już nie ma. Gdyby nie to - tu wskazała na brzuch - już bym nie żyła...

Triinu

Pomagając jej wstać odporwadziła ją do pokoju. Przyniosła jej także jedzenie na wypadek gdyby elfka jednak zdecydowała się coś zjeśc, po czym udała się do siebie. Długo przed zaśnięciem oboje z Mirasia rozmawiali o jej stanie zdrowia i o tym co należałoby zrobić...

AnKapone

Yenne nawet się nie położyła. Całą noc przesiedziała na podłodze, opierając się o łóżko... Nie tknęła jedzenia - jedyne co to napiła się nieco wody. Nie spała. Wpatrywała się bowiem tępo w okno...

Triinu

Therru weszłą do pokoju sprawdzić co u niej, zanosząc jej śniadanie...Wątpiła raczje by eflka coś ruszyła za poprzedniego posiłku, ale może jednak...

Wchodząc do pokoju zastała widok jakiego w zasadzie się spodziewała. Kładąc nowe jedzenei na stole i zabierając stare powiedziała:
-Skoro zdecydowałaś się urodzić to dziecko, to chociaż umożliwij mu przyjście na ten świat...Musisz coś jeśc i choc troche wysypiać się...

AnKapone

Elfka uniosła wzrok i spojrzała na smoczycę.
- Nie jestem głodna... co do snu... nie mogę zamknąć oczu, bo nie chcę oglądać obrazów, które podsyła mi moja świadomość... - gdy Therru spojrzała w jej twarz mogła dostrzec, jak przez ułamek sekudny pojawił się na jej twarzy ślad szaleństwa, a może to był tylko cień?

Triinu

-Nie zapominaj jednak, że tutja chodzi nei tylko o ciebie. Skoro podjęłas jakąs decyzję staraj się jej trzymać....

AnKapone

- Już ci powiedziałam... to że nie umiem zabić dziecka wywarem nie znaczy, że nie umiem tego zrobić w inny sposób. Nie mam zamiaru o siebie dbać z jego powodu. Nie potrafię kochać czegoś, co powstało z jego części... - pokręciła przecząco głową. - Nie umiem żyć bez niego, rozumiesz... Gdyby mu zależało do cholery - wstała gwałtownie i chwyciła się za głowę - gdyby mu kurwa zależało dałby znak, jeden maleńki znak... zostawiłby, powiedziałby jedno słowo... "wrócę"... ale on nie wróci, rozumiesz! - wrzasneła na Therru

Triinu

Therru znów targnął gniew. Chwyciła za przypięty do jej uda sztylet podała jej i powiedziała:
-Skoro tak zrób co uważasz za stosowne....

AnKapone

Na twarzy elfki widać było szaleństwo. Widać było, że nie panuje nad sobą. Chwyciła sztylet smoczycy i bez zastanowienia cięła się ostrzem po zewnętrznej stronie przedramienia. Krople krwi skapnęły na podłogę. Zaraz potem przecięła skórę równolegle do tamtej rany.
- Nie musisz mnie namawiać... - szepnęła ze spokojem, mrożącym krew w żyłach spokojem.

Krew płynęła z ran i brudziła podłogę. Wtedy, zmęczona kolejną nieprzespaną nocą, kolejnym głodowym dniem elfka, straciła przytomność.

Triinu

Therru podając jej sztylet nie spodziewała się, że elfka skorzysta z nieo. Miała nadzieję, ze tym gestem odwoła sie do jej...człowieczeństwa?....Uczuć i wspomnień, któe liczyła, że wciąz będą w niej żywe.

Natychmiast wzieła i położyła ją na łozku. Pospiesznie opatrzyła jej rany i.....czuwała przy niej