www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Cackasz się jak wiejska baba... - skomentowała "delikatność" Wędrowca i wzmogła przesył energii. Przekazała mu dużo ponad połowę swojej many. Wiedziała, że ktoś taki jak upadły bóg potrzebuje jej więcej niż ona. Spojrzala na rannego Keitha. Jego rany w wielu miejscach się zagoiły, ale nadal był osłabiony. Zaczęła więc opatrywać jego rany. Dopiero po chwili zorientowała się, ze dość spore krwawienie ma miejsce w pachwinie mężczyzny. Generalnie ściągnęła z niego spodnie odkrywając jego przyrodzenie przed całym światem i z lekarską obojętnością zaczęła opatrywać ranę.

Triinu

Wszyscy byli w szoku na to co zrobila elfka, a najbardziej sam Keith, który najzwyczajniej w świecie...spalił buraka XD

AnKapone

Elfka skończyła opatrywanie Keitha i zauważywszy jego zawstydzenie odezwała się:
- Kto by pomyślał, że taki wstydliwy jesteś... - potem popatrzyła na innych i skomentowała - no co się tak patrzycie... tylko niosę pomoc...

Triinu

Keith postanowił obrócić całą tą sytuacj z jego zakłpotaniem w żart: -No bo wiesz, myślałem że najpierw jakaś gra wstępna bedzie chociaż, a ty tak od razu...-powiedział żartobliwie puszczając do niej oko. Reszta, która już ochłonęła p oszko po porstu się zasmiała

AnKapone

Cóż... akurat ten dowcip wcale nie rozśmieszył Yenne i jedynie Voghn z całego towarzystwa tak naprawdę widział dlaczego.
- Widzę że już ci lepiej... - skomentowała wstając. Z poważną miną spytała Wędrowca,: - A tobie jak?

Triinu

-Jeśli o mnie chodzi to sądzę, że poradzę sobie. Musimy jednak postanowić co powinniśmy zrboić dalej...

AnKapone

- Powiedzcie w którą stronę oddaliła się Avenie i musimy dowiedzieć się co u Darlena i reszty... - powiedziała siadając na czymś w miarę stabilnym.

Triinu

-Nie potrafimy wam odpowiedzieć na pytanie związane z Avenie...Byliśmy zbyt ranni by za nią podarząć...-odpowiedział Ingvar. -Jeśli zaś chodzi o Darelna i reszte to wyruszyli w okolice jakiejś czerwonej skały w okolicy jakiejś gwałtownej rzeki, ale nie potrafię wam powiedzieć gdzie to jest, nei znam okolicy...

-Za to ja znam...to znaczy znam histrorię tego miejsca i wiem jaka bitwa się tam rozegrała...Jeśli chcecie do nich teraz dołączyć mogę poprowadzić...

AnKapone

- Nie możemy zrobić nic innego, sprawy zaszły za daleko... Jeżeli dacie radę, to ruszamy od razu...

Skorzystała z momentu, że towarzysze zaczęli się szykować i odciągnęła półsmoka na bok. Odezwała się do niego bardzo cicho, tak by nikt nie słyszał.

- Kochanie... - zaczęła - ...nie wiemy co się wydarzy w miejscu, do którego zmierzamy... nie wiemy co nas tam czeka, ale chcę ci powiedzieć jedno... - słowa przychodziły jej z trudem i widziała, że może nigdy nie będę potrzebne, ale gdyby jednak coś się stało, a jej nie dane będzie już nic powiedzieć... - Jeżeli zginę, proszę, nie rozpaczaj... Wiem, że słowa te mogą być niepotrzebne, a jeżeli dojedzie do ich spełnienia trudno będzie się do nich dostosować... Ale pozostań w sercu tym kim jesteś teraz, bo ja zawsze będę przy tobie...

Triinu

Spojrzał jej w oczy i położył dłoń na twarzy, delikatnie wodząc po jej skórze.
-Jak miałbym po robie nie rozpaczać? Nasze życia są tak ze soba związane, wrazz z tobą umarła by nieodwołalnie część mnie...Nie potrafiłbym tak po prostu przejść od tego do porządku dziennego...zbyt wiele dla mnie znaczysz, za bardzo cię kocham...

AnKapone

Położyła swoją dłoń na jego i uśmiechnęła się smutno.

- I ja ciebie kocham bardziej, niż potrafią to wyrazić moje słowa i czyny... jakiekolwiek słowa i czyny... - szepnęła - Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, wiedząc, że już nigdy cię nie zobaczę... Ale wiedziałabym, że będziesz przy mnie, że będzisz w każdym podmuchu wiatru i w każdej kropli deszczu padającej na moją skórę - powiedziała, a jej głos lekko zadrżał.

Triinu

Nie mówiąc nic więcej przysunął ją bardzo blisko siebie i objal, tak jakby chciał ją chronić. Mięczyczasie, zupelnie nieświadomy ich chwili prywatności wszedł Wedrowiec, nieco zakłopotany zastaną sytuacją wycofał się z pokoju i stając za ścianą powiedział: -Przepraszam, nie wiedziałem że potrzebujecie chwilę pobyć sami...

AnKapone

I chociaż chciała by nie musieli ruszać, tak bardzo chciała by było po wszystkim... By już wszyscy byli bezpieczni... Słysząc głos wędrowca wysunęła się z ramion Voghna i z miłością spojrzała w jego oczy.
- Nic się nie stało... jesteście gotowi? - spytała, a jej głos był bardzo spokojny.

Triinu

-Tak...Pomyślałem sobie, że aby zaoszczędzić nam czasu teleportuję nas w tamto miejsce- zaporponował współtowarzyszom Wędrowiec.

-Niezbyt przepadam za magią...-wymamrotał Ingvar. -Wolałbym tradycyjny środke transportu, ale jeśli nie ma innego wyjścia z tej sytuacji....Sądzę, ze mogę się poświęcić- dodał cięzko wzdychając.

AnKapone

Yenne położyła dłoń na ramieniu krasnoluda.

- Będziemy potrzebowali siły Ingvarze, by walczyć... teleportacja się nam przyda. Więc ruszajmy... - powiedziała, bojąc się, co przyniesie im najbliższy czas...