www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

-Widzisz drogaq Yenne, bogowie nie róznią się zbytnio do ludzi. Rządzą nim ite same popędy, pragnienia, obsesje...Świat bogów jest dużo bardziej skomplikowany i usłany intrygami niż może się wydawać tobie czy komukolwiek śmiertelnymu. Bogowie ingerują w świat, ale tylk owtedy gdy jest im to na rękę bądź jeśli trafisz w modłach na tego "uczcziwego" - z litosci....Azwyczaj po prostu bawią się światem i jego mieszkańcami welde wlasnego uznania, bądź po prostu pochłonieci przez włąsne intrygi pozostawiają go samego sobie...Jak dziecko któe sie znudzi lub któe jest w tej chwili nie potrzebne...

AnKapone

- Co nie zmienia faktu, że nie wierzę w was i jeżeli mam zostać potępiona proszę bardzo, ale nie mam zamiaru oddawać wam czci... uważam, że nie jesteście tego warci...

Rozmowa z Wędrowcem jeszcze bardziej rozeźliła elfkę. Miała ochotę kogoś pobić...

- Wybacz, muszę ochłonąć... - i po prostu odeszła.

Nie wiedziała ile wędrowała i gdzie była. Ale do karczmy wróciła, gdy księżyce stały już wysoko na niebie. Nie bacząc na nic poszła do pokoju. Nie wiedziała, czy zastanie w nim Voghna. Cicho zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie plecami.

Triinu

Słysząc jak wchodzi uniusł sie na łózku. Nadal był w ubraniu, postanowił na nią zaczekać by dowiedzieć czy aby na pewno wszystko u niej w porządku. W końcu znikła tak nagle. Niestety międzyczasie zdarzyło mu się zasnąc Mruga

AnKapone

Przez chwilę zastanawiała się, czy nie opuścić pokoju i pozwolić mu spokojnie spać. Ale tak bardzo potrzebowała jego bliskości... jego uśmiechu... jego ciepła...
Usiadła na brzegu jego strony łóżka i w delikatnym, czułym geście odgarnęła kosmyk z jego czoła. Na jej twarzy malował się delikatny uśmiech, chociaż w oczach dostrzegalny był smutek.

Triinu

Uśmiechnął się do niej delikatnie i widząc smutek w jej oczach zapytał: -Co cię trapi lisico?

AnKapone

Uśmiechnęła się próbując zamaskować to co ją trapiło. W końcu powiedziała:

- Czy... czy ty jesteś mnie pewny?

Triinu

Podciągnął sie na łózku tak by móc usiąść potem przysunąwszy ją do siebie objął. Następnie opierając swoją skroń o jej powiedział:
-Oczywiście, że tak. Nigdy nie byłem niczego tak pewien jak to, że zawsze chcę już być z tobą....Ale czy ty masz jakieś wątpilowści?

AnKapone

Oparła skroń o jego ramię i powiodła czułym gestem po jego udzie.

- Nie mam wątpliwości... jestem ciebie pewna, pewna tego co do ciebie czuję i że resztę życia chcę spędzić właśnie z tobą... ale... mam wątpliwości co do siebie...

Triinu

-Jakie wątpilowści, kochanie? -wyszeptał gładząc jej ramię

AnKapone

Chociaż jedną dłonią nadal głaskała jego udo, drugą zacisnęła w pięść.

- Ja... - zaczęła. - Mam wątpliwości, czy... - wzięła głębszy oddech. - Ja nigdy... boję się siebie... boję się, że kiedyś znów stanę się takim mordercą jakim byłam kiedy przybyłam do Lenele. Coraz częściej tracę panowanie nad sobą... boję się, że kiedy urodzą się nasze dzieci... boję się, że będę złą matką... a nie chcę by nasze dzieci spotkało coś złego... zwłaszcza z mojej strony...

Triinu

-Kochanie pamiętasz jak kiedyś mówiłaś, że "gdy jesteśmy razem nic nam nie będzie straszne"? Ja też bylem i jestem morderca, zostaje sie nim do końca życia nawet jeśli już nikogo nie zabijesz...Też ostatnio druga częśc mojej osobowości daje o sobie znać i też mnie to przerażą. Jesteśmy tacy sami. Musimy jednak żyć dalej, nawzajem się kontrolując, wspierając wierzę że damy radę.

AnKapone

Objęła go i pocałowała go w szyję tuż pod uchem. Nie chciała by widział jej smutny wzrok, dlatego wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi.

- Pilnuj mnie... proszę - poprosiła. - Nie chcę by było nam cokolwiek straszne.... - szepnęła. W końcu ujęła jego dłoń i położyła na swoim brzuchu. - Chyba muszę ci coś powiedzieć....

Triinu

-Co takiego kochanie?- zapytał obejmując ją bardziej

AnKapone

- Widzisz... - odpowiedziała z wahaniem patrząc mu w oczy. - Rozmawiałam z Darlenem... widzisz... ufam wampirowi jeżeli chodzi o krew, serce i te sprawy... - trochę się pogubiła. - On powiedział, że nie słyszy bicia dwóch serc...

Triinu

Voghn spojrzał na nia nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Wahanie w jej oczach oraz sposób jaki to mówiła sprawiły, że zaniepokoił się, zapominając zupełnie o tym, że przecież mówiła mu o dzieciach, nie dziecku Mruga

-Czy jemu coś jest? ... Przecież nie może być tak, że ono...- nie dokończył, nie chcial kończyć tego zdania by nie sprawić by te słowa sie spelnily