www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Błagałam o śmierć. - wyszeptała. Ale zaraz podeszła do Atabe, złapała za poły koszuli i próbowała podnieść do pozycji siedzącej. Uderzyła go w twarz.

- To że żyję jest jednym wielkim kłamstwem! - krzyknęła. - Nie mów mi więc, że nie istniejesz!

Rutlawski

Atabe patrzył jej w oczy.

-Tak? Żyjesz ze świadomością, że kochający cię ludzie odeszli- Mówił monotonnym głosem, jakby nie poczuł uderzenia, a nawet, jakby czuł, że na nie zasłużył- nie ma to jak pieprzenie, że zabici żyją i czekają na nas w domu. Ta... Nie ma żadnego domu, wszystkich zabiłem.

AnKapone

- A ja wolałabym być na miejscu Feizi. - powiedziała dobitnie. - Wolałabym być na miejscu każdej kobiety, która trafiła w wasze ręce. Bandyci i xa'ńscy dezerterzy są...- tu jej głos się załamał.

Rutlawski

-No... Wypluj to. Jestem ptworem- Z powrotem się położył.

AnKapone

Yenne użyła całej siły by go ściągnąć z łóżka i postawić w pozycji wertykalnej. Uderzyła jeszcze raz nie bacząc na jego słowa. Spojrzała w jego oczy, chociaż był od niej wyższy.

- Dorian jest potworem... - z kącików jej oczu spłynęły łzy, mimo że obiecała sobie nie płakać - nawet nie wiesz... - uderzyła pięścią o jego pierś. - Nie zostawiaj mnie tak do cholery... - teraz już nie powstrzymała łez.

Rutlawski

Atabe patrzył na nią. Przez chwilę w oczach mignął mu błysk.

-Kogo prosisz? Kogo chcesz mieć za przyjaciela? Jestem Atabe, mrocznym elfem, tamten facet mógł być wyobrażeniem, sztucznością... Udawał, że ma nadzieje, ze ma kogoś. Przed tobą stoi matkobójca... Zero.

AnKapone

- Nie obchodzi mnie co zrobiłeś, kogo zabiłeś. - powiedziała przez łzy i odsunęła się na krok.

- Jesteś Atabe i jesteś mi przyjacielem. Nie ważne kim byłeś, ale kim staniesz się teraz.

Rutlawski

Atabe stał bez ruchu. Wzrok miał pusty.
-Jak mam się stać kimkolwiek, gdy nie mam po co- Niespodziewanie przysunął się do Yenne i spróbował objąć.
-Pozwól sobie na płacz.. Wystarczająco długo z nim walczyłaś, wyrzuć to z siebie...

AnKapone

Gdy Atabe ją objął zesztywniała. Obudziła się w niej paniczna chęć ucieczki. Po chwili jednak rozpłakała się i Atabowe ramię. Opowiedziała mu swoją historię.

Rutlawski

Atabe milczał. Całkiem nawet bezwiednie gładził Yenne po głowie - jak Tarmas, wiele lat temu. I tak jak Tarmas, zrobił złe rzeczy... Ale przecież kochał Yenne, zaakceptowała tego mrocznego elfa, tego matkobójcę, to zero, które nie umiało nic poza spieprzeniem sobie życia. Bert i Yenne troszczyli się o niego, nie o "tamtego" Atabe, który uważał, że Feizi czeka na niego. A inni przyjaciele? Przecież byli w pokoju.

Elf poczuł łzy. Nie wiedział, czy wywołała je opowieść elfki, czy wspomnienie takiego samego uspokajania Feizi przed czarną mszą... Może lęk, że znów wszystko straci?
A może, co gorsza, świadomość, że woli życie dzikiego mrocznego elfa?

-Jestem dumny z ciebie- wyszeptał do Yenne.- Bardzo dumny.

AnKapone

Pokręciła głową. Przez chwilę próbowała się uspokoić, ale łzy jeszcze mimowolne spływały po jej policzkach.

- Dumny? - spytała. - Nie masz powodu by być ze mnie dumny...

Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale wszystkie słowa straciły nagle dla niej sens. Nie było co mówić, a wszystko co by powiedziała, wydawało jej się mało ważne.

Rutlawski

Stali cicho. Elf nadal ją tulił. W końcu burknął:

-Bo... Nie jesteśmy wspaniałymi, lśniącymi bohaterami. Bohater swojego ludu- prychnął z samopogardą.- Życie daje często po dupie i nie jest dumą, udawać, że jesteśmy fajni, szlachetni, bez ran... Dumą jest to, że istniejemy w tym bałaganie. I walczymy. Juz nie walczysz tylko dla zemsty, Yenne, wiesz o tym...

Zaskakujące jak Atabe szybko przeszedł w stan lekkiego psychologa od swojej niemocy i brażenia na świat.

AnKapone

Elfka wysunęła się z jego ramion.

- Nie, nie walczę już dla samej zemsty, ale i tak nie spocznę, dopóki nie pomszczę Nashera i siebie. Choćbym miała zginąć nie porzucę jej...

Spojrzała w jego oczy. Jej własne pokazywały smutek i zaufanie. I nadzieję.

- Pomóż mi...

Rutlawski

-Jestem jaki jestem, ale nie zostawiam przyjaciół. Ja ich zabijam- dopdał po chwili z przekąsem.- Pomogę ci z wszystkich sił, a potem będzie co ma być. Dla Kryształu- dodał nie całkiem cicho.

AnKapone

- Dziękuję, - powiedziała Yenne i zdobyła się na gest, by pogłaskać Atabe po policzku. Nie była jednak pewna jak na to zareaguje. - Na mnie też możesz liczyć.