www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Jeżeli macie jakieś sprawy do załatwienia, czy coś, możecie isć. - Yenne stanęła przy oknie. - Ja muszę chwilę pomyśleć, więc równie dobrze mogę tu posiedzieć.

Triinu

-Oczywiście nie ma sprawy....jeśli o mnie chodzi może pójdę by nie przeszkadzac....przemyślcie jednak moją propozycję i jutro może spróbujmy porozmawiać o tym z Razielem...-Constantiene na chwilę zadumał się (słowow zawiesił pasuje bardziej Jezyk

)nad czymś po czym po chwili z lekkim ożywieniem dodał - Acha, sir Grimm prosił mnei byście i tak popołudniu stawili się w urzedzie, ma wam cos do przekazania...- powiedział z lekkim uśmiechem, najwyraźniej wiedząc w czym srpawa. - Zapewne będzie tam też Raziel więc można z nim pogadać...

AnKapone

- Nie uchylisz nam rąbka tajemnicy? - spytała elfka zaplatając ręce na piersi.

bodzia_piratka13

Yasmine szturchneła ją łokciem w ramię
- Pewnie dostaniemy nagrodę za zasługi dla miasta^^

AnKapone

- Tak... nie marzę o niczym innym. - westchnęła. - Znając nasze szczęście znowu coś się szykuje.

Triinu

Sir Constantine uśmiechnął sie jedynie i nie odpowiedział na żądno z pytań, ani sugestii..

-Do jutra! pozdrowił ich i opuścił pokój.

AnKapone

Yenne odwróciła się do okna i wyjrzała przez nie. Zatonęła w myślach.

Rutlawski

-A więc skro skończyliśmy już upajać się swoję wielkością... Może teraz postanowimy co zorbić. Zdaje się, że mamy nieco czasu dla siebie.

bodzia_piratka13

- Na razie mamy jeden pomysł: iść do mojego stryja i poprosyić go o pomoc...chyba, że macie jeszcze inne propozycje...

Rutlawski

-Z całym szacunkiem, ale nie sądzę, by twój stryj umial pomóc Atabe. Wybiorę się jednak z wami.

AnKapone

- Idźcie we dwoje. Posiedzę z nim, poczekam jak wrócicie - powiedziała Yenne nie odwracając się do nich.

AnKapone

- Słyszysz mnie? - spytała w przestrzeń.

Rutlawski

Atabe lekko uchylil powieki. Ich spojrzenia się spotkały.

AnKapone

Yenne patrzyła w puste oczy Atabe. Znała to spojrzenie doskonale. Było tak podobne do jej własnego. Dwie czarne otchłanie...

- Ja...ja cię rozumiem.

Rutlawski

Atabe natychmiast odwrócił się na bok. Po chwili jednak, wrócił do tamtej pozycji i spojrzał towarzysce w oczy. Jej słowa były szczere, nie było w nich wymuszonej uprzejmości czy pocieszenia.

-Bzdura- warknął- nie rozumiesz... Wiem, że sama dużo przeszłaś. I zawsze wiedziałaś o tym, zawsze pamiętałaś. Nigdy się nie dowiedziałaś... Że nie istniejesz.