www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Uniosła wzrok próbując spojrzeć na niego. Jego bliskość dodawała jej odwagi. Przestawała być samotna... czuła się dobrze... a co, jeżeli nie powinna?
Przesunęła dłonie wzdłuż jego ramion, szyi, torsu... W końcu powiedziała, kładąc jego dłoń na swoim sercu:
- Znam cię dopiero od wczoraj, a moje ciało cię pragnie... szaleńczo pragnie twojego dotyku... twojej bliskości... nie rozuimem tego, ale i ja chcę byś mnie dotykał...

Triinu

Spojrzał na nią z czułością, której niestety nie mogła dostrzec.
-Tak bardzo bym chciał byś sobie przypomniała...-szepnął po czym pocałował ją z pełnym zaangażowaniem

AnKapone

Początkowo odwzajemniła jego pocałunek tak, jak to było zawsze, ale po chwili jakby zorientowała się, że robią coś niewłaściwego. Położyła mu dłonie na piersi i lekko go od siebie odsunęła.
- Przepraszam... - spuściła głowę. - To nie jest właściwe... - dodała szeptem i ponownie się rozpłakała.
Wyglądała żałośnie. Zagubiona, samotna, przerażona.

Triinu

-Przepraszam, także i ja nie powinienem był...Wybacz...To zbyt szybko- skarcił się szeptem. W tej chwili właśnie wrócił profesor, przynosząc ze sobą świeżutkie rybki z porannego połowu.
-A jednak szczęście wędkarza mnie jeszcze na dobre nie opuściło!- oznajmił radośnie chcąc nieco podnieść morale w grupie, które jak zaobserwował były niskie.- Dzięki uprzejmości bogini fortuny na śniadanie zatem przyjdzie nam zjeść coś pożywniejszego...
-On ma rację- szepnął Voghn do ucha elfki siląc się na radośniejszy ton. – To cię wzmocni, przyda się zwłaszcza przed dalszą podróżą...

AnKapone

Yenne uśmiechnęła się smutno i wróciła na swoje miejsce, gdzie poczekała na przygotowanie posiłku. Podkuliła kolana pod brodę i objęła je ramionami. Siedziała tak, wsłuchując się w krzątaninę.

Triinu

Gdy ryba była już należycie upieczona podał jej elfce i sam zająwszy miejsce obok niej zaczął sam jeść, międzyczasie po cichu zaczął nucić jedną z piosenek, które mu najczęściej śpiewała

AnKapone

Początkowo jadła swoją porcję i nie zwróciła większej uwagi, jednak po chwili zaprzstała tej czynności. Wsłuchała się w melodię i słowa. Ryba upadła na ziemię, a elfka złapała się za głowę.
- Boli mnie głowa... - jęknęła.

Triinu

-Wobec tego połóż się, odpocznij. Gdy będziesz gotowa wyruszymy...-powiedział z troską poprawiając posłanie tak by było jej najwygodniej.

AnKapone

Pokręciła głową.
- Cały czas mnie boli, więc odpoczynek nic nie da... - poszukała dłonią swojej ryby i dodała: - Zjem i możemy ruszać...

Triinu

Widząc, że szuka pożywienia podał jej by zjadła, a gdy to zrobili wyruszyli w dalszą drogę. Ze względu na nią i jej stan zdrowia nie spieszyli się, przemieszczali się swoim tempem w końcu dotarli gdzie dotarli do skalistych gór, które w jakiś sposób musieli przebyć. Gdy Voghn i profesor naradzali się w jaki sposób o zrobić Yenne mogła posłyszeć jakby wiejący szczytów gór wiatr niósł ze sobą słowa jakiejś piosenki...

AnKapone

Piosenka ją zauroczyła. Nim Voghn i profesor zdążyli się zorientować ruszyła w kierunku wiatru. Nie wiedziała, czy to dzięki naturze omijała przeszkody, czy może dzięki tej tajemnej sile... wiedziała, ze musi odnaleźć tego, kto tak pięknie śpiewa...

Triinu

Wtedy jakby na przekór jej piosenka się urwała, a elfka pozostała sama pośród skał oraz drzew.

AnKapone

Zatrzymała się.
- Jest tam kto?! - krzyknęła, a w jej głosie brzmiał strach. - Voghn... - szepnęła. - Gdzie jesteście? Boję się...

Triinu

Voghn jakiś czas potem zorientował się, że nie ma z nimi elfki natychmiast zatem wyruszył na poszukiwania. Zanim jednak dotarł elfka miała wrażenie jakby „Coś” tkwiące w tym miejscu „bawiło się” nią. Korzystając z tego, że jest niewidoma to raz szeptało jej do ucha z jednej strony, to raz z drugiej. Czasem przesunęło jakby lodowato chłodną dłonią po jej ciele

AnKapone

Yenne przeraziła się. Nie pamiętając nic ze swojej przeszłości, nie umiała się nie bać... Zaczęła biec, niestety w innym kierunku niż Voghn. Potykała się na wybojach, o kamienie. Kilka razy się przewróciła. Płakała. Tak bardzo się bała...
- Pomocy... - chlipnęła.