www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

-Zgadza się. Pora na kolejne pytanie, pamiętaj, że przy dwój następnych pytaniach możesz pomylić się tylko raz. Kimże, bądź czymże jest ta która na pół roku zamiera, lecz gdy tylko odradza się wydaje na świat kolejne istnienia...

AnKapone

- Ziemia... - odpowiedziała bez wahania elfka.

Triinu

-Znowu dobrze, zdaje się, że wreszcie pojęłaś o co chodzi. Ostatnia zagadka: Zazwyczaj stała, niezmienna choć wszystko wokół niej przemija ona wydaje się mieć jedną naturę. Powiadają, że choć niezmiennie taka sama, drugi raz nie dane ci powrócić do niej taką jaka ostatnimi czasy była. Choć spokój jej natury trudno zakłócić nie jest to niemożliwie, a gniew jej jest srogi.

AnKapone

Yenne uśmiechnęła się...
- Woda...

Triinu

W odpowiedzi wszysko wokół niej zaczęło się rozpływać , dookoła zaczęła otaczać ja ciemność pośród której stała zupełnie sama. W pewnym momencie porwał ją witr, który unosił z sobą, w dwolnym kierunku przez dłuższy czas w końcu ciskając ją o pobliskie skały

AnKapone

W końcu grzmotnęła o skalną ścianę i osunęła się po niej na ziemię. Otaczała ją ciemność. Pomyślała, że to dlatego, że ma zamknięte oczy. Ale gdy je otworzyła ciemność nie znikła. Wpadła w panikę... dotknęła swojej twarzy - nic nie zakrywało jej oczu.
- Voghn! - krzyknęła z rozpaczą. - Voghn, gdzie jesteś! Nie zostawiaj mnie samej! Czemu nic nie widzę?! - w jej głosie zabrzmiała panika, a łzy spłynęły z jej niewidomych oczu

Triinu

Dopiero wtedy siła strzegąca tego miejsca „uwolniła” go tak , iż móg do niej podpiec. Taki szybko jak tylko potrafił dobiegł do niej i objąwszy ją szepnął:
-Jestem przy tobie kochanie...Już jestem...na prawdę nie mogłem być przy tobie wcześniej, „to” mnie trzymało...ale już jestem...

AnKapone

- Co to za miejsce...? Ostatnie co pamiętam, to wodę...uderzyłam o kamień... nie mogłam oddychać... dlaczego nic nie widzę? Dlaczego nie mogę cię zobaczyć...? - Chlipała w jego koszulę. Wróciła jego Yennefer...

Triinu

Ucieszyła go myśl, że odzyskał ją...jednak musiał jej powiedzieć:
-Miałaś wtedy wypadek, spadłaś z urwiska do rzeki. Znalazłem cię dwa dni późnije: poobijaną, z utratą pamięci...niewidomą...

AnKapone

- Nie...niewidomą? - szepnęła, a w jej głosie mógł dosłyszeć lęk. - To... to nie może być prawda! To znowu jakaś próba? - tym razem krzyknęła a echo poniosło się po jaskini.

Triinu

Przytulił ją do siebie jeszcze bardziej, wtedy też dostrzegł na jednym z jej palców nowy pierścień, ostatni z tych jakie poszukiwali.
-Nie poddawaj się, znajdziemy sposób byś odzyskała wzrok...

AnKapone

- Nie chcę żyć w ciemności...- szepnęła. - Chcę znów zobaczyć słońce... morze... chcę zobaczyć nasze dzieci... ciebie... - jej głos był coraz cichszy. - Zabierz mnie stąd, proszę...

Triinu

-Jezcze będziesz widzieć, nawet nie wiesz ile rzeczy jest danych tobie zobaczyć- szepnął czule po czym biorąc ją na ręce zabrał do obozu

AnKapone

Kiedy dotarli do obozu Voghn wytłumaczył wszystko profesorowi, a elfka siedziała na swoim posłaniu. Żaden z mężczyzn nie wiedział, że dokonuje właśnie autoanalizy swojego ciała. To było niebezpieczne, bo trudno jest dokładnie zbadać siebie samego. Dlatego przydatna bywa magia... W końcu odezwała się...
-Voghn, wiem dlaczego straciłam wzrok... - ujęła jego rękę i położyła na swojej potylicy - To jest krwiak. Uciska nerw wzrokowy... ale nie tylko. Będzie się powiększał, zamiast znikać... prawdopodobnie skarżyłam się na bóle głowy... to pierwsza oznaka... potem mogę zacząć tracić świadomość... mdleć... aż pewnego razu już się nie obudzę....

Triinu

Serce zmarało gdy usłyszał to co przed chwilą mu powiedziała. Potem podszedł do niej i objął ją. „Przecież teraz miało już byćdobrze”- pomyślał z pretensją do bogów, przeznaczenia.
-Jak można temu zaradzić?- wyszeptał drżącym głosem