www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Marion obudziła się pierwsza. Strasznie bolała ją głowa. Gdy dotknęła najbardziej bolącego miejsca zorientowała się, że zwyczajnie ma rozwaloną głowę –najwyraźniej uderzyła o kamień upadając na ziemię gdy cała ta energia „eksplodowała”. W miejscu rany znajdował się spory strup zakrzepłej krwi, do której przykleiła się większa część włosów.
Rozejrzała się dookoła i spostrzegła, że znajduje się pośród traw na odludnym stepie – bynajmniej nie było to miejsce ostatniej bitwy. W jednej z jej dłoni nadal tkwił święty miecz, na którym kurczowo zaciskała palce. Starała się wstać, ale strasznie kręciło jej się w głowie, dopiero po chwili była w stanie to uczynić. Rozejrzała się czy gdzieś nie ma kogokolwiek z ich towarzyszy. Spostrzegła nieopodal ciało Galatei. Gdy do niej podeszła okazało się, że elfka znajduje się na progu życia i śmierci – rana którą otrzymała kosztowała ją stratę większości krwi. Rozdzierając na pół swój płaszcz (oddzielając górną część od dolnej) starała się ją jakoś zatamować, w tej chwili niewiele mogła zrobić – nie miała nic. Nawet wody by podać jej do picia. Gdy ją jako tako oporządziła rozjerzała się w poszukiwaniu pozostałych towarzyszy

AnKapone

Wtedy wśród stepu w odległości kilkudziesięciu metrów, mogła dostrzec cielsko srebrnego smoka, który właśnie gramolił się na cztery łapy. Gdy je dostrzegł doczłapał się do nich i zmienił w ludzką postać. Koszulę miał lepką od krwi, ale nie były to rany śmiertelne.
- Co z nią? - spytał pokazując na Galateę.

Triinu

Galilicenae spojrzała w jego stronę posyłając mu ostre, gniewne spojrzenie.
-To twoja wina! Nie byłoby tego zamieszania gdybyś się w to nie włączył! Kie licho cie podkusiło!? W ten sposób nadrabiasz swój kompleks samca, czy jak?

AnKapone

Drogo zignorował komentarz Marion, a raczej po prosu powiedział:
- Wiesz, złość to najbardziej ludzkie uczucie, jakie umiesz okazać...
Po czym przykląkł przy dziewczynie i sprawniejszym ruchem zaczął ją opatrywać. Mamrotał przy tym inkantację zaklęcia uzdrawiającego.

Triinu

-Gdybyś się nie wychylił, nie zepsuł wszystkiego moglibyśmy zaraz po pomaganiu przez nich znaleźć sposób by potajemnie uciec i nie doszłoby do tego do czego doszło...-dodała.

AnKapone

- Ale dokonałem innego wyboru... - powiedział ze spokojem. - Nasze życie kształtuje się na naszych wyborach. Widać tego chciało przeznaczenie... - zaczął mówić jej argumentami. Zaraz potem odwrócił Galateę.
- Hej, maleńka, otwórz oczy... - powiedział do elfki.

Triinu

-Czasem jednak prócz liczenia na przeznaczenie logiczne myślenie nie zaszkodzi...-skomentowała.
Elfka czuła się jeszcze osłabiona. Na wpół przytomna wyszeptała: - Pić...Tak bardzo chce mi się pić...
-Niestety, nie mamy niczego. Zostań tutaj i przypilnuj jej ja rozejrzę się po terenie...-powiedziała Marion wstając z miejsca

AnKapone

- Leż spokojnie... - polecił Drogo. - Musisz odpocząć. Zaraz spróbujemy znaleźć wodę...

Triinu

Marion szła przed siebie w nieznanym kierunku. By ułatwić sobie pracę rzuciła zaklęcie wykrycia żyły wodnej. Okazało się, że w pobliży płynie niewielka rzeka, udała się zatem w jej kierunku, znacząc trasę tak by mogła z powrotem trafić do Drogo i Galatei. Usiadła nad brzegiem rzeki i przyglądając się swojemu zniekształconemu odbiciu w jej wodzie stopniowo zaczęła obmywać ranę na skroni. Od czasu do czasu syknęła gdy czuła jej chłod, bądź ranka zaczęła ją piec. Poza tym czuła się źle – brakowało jej serum, ostatnie zostawiła na miejscu gdy pospiesznie opuszczali dom przyjaciela profesora. Miała po nie wrócić, lecz wtedy przytrafiła się ta rozmowa z Drogo, po niej zupełnie zapomniała o tym co miała wziąć ze sobą na drogę. Teraz dostać serum stanowiło dla niej problem, zapewne w większości świątyni wiedzieli że została uznana za zdrajcę: musiała ich zatem unikać, a specyfiku i tak by jej nikt nie wydał...Po jej twarzy spłynęła świeża stróżka krwi z podrażnionej rany. Nie przejęła się jednak tym, napełniwszy swoje dwie manierki ruszyła w stronę towarzyszy.

AnKapone

Drogo w oczekiwaniu na Marion opiekował się troskliwie Galateą próbując uśmierzyć jej ból

Triinu

Pod wpływem jego zaklęć czuła jak wracają jej siły, nadal jednak była osłabiona. Gdy wróciwszy Marion podała jej wodę, piła zachłannie, zaraz potem zasnęła nie kontrolując nawet tego.
-Powinniśmy ją stąd zabrać. Tu nie ma warunków by wydobrzała

AnKapone

Drogo bez słowa wziął Gal na ręce i ruszył przed siebie.
- Nie jesteś w pełni człowiekiem... więc kim? - spytał bezpośrednio

Triinu

-Czy to ważne?- zapytała idąc w ramię w ramię z nim

AnKapone

- Nie. Pytam z ciekawości. Yenne jest w połowie elfką mroku i człowiekiem. Rodzice Voghna byli elfką światła i czarnym smokiem. Roccojest w połowie wampirem i smokiem. O dzieciach Yenne i Voghna nie będę wspominać. Sama sobie policz jaką są mieszanką - skomentował nie patrząc na nia.

Triinu

-A zatem ty i Galatea jesteście w całej tej gromadzie jedynymi czystej krwi...Nie licząc oczywiście profesora, który jest człowiekiem, jak przystało na wzorowego Pretańczyka....Chociaż kto wie czy kiedyś jego dalecy krewni, by uniknąć prześladowań nie zmieszali się z ludzką rasą...A ja...ja po prostu jestem galiliceanae...-odpowiedziała również na niego nie patrząc.