www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Już nią nie jesteś... nie dla tych wszystkich ludzi... - powiedział Drogo. - Dla nich jesteś jedynie rebeliantką, zdrajcą. Nie tak to miało wyglądać, prawda?

Triinu

-Nadal nią jestem, galiliceanae jest się przez całe życie nawet jeśli inni cię już za nią nie uznają. To coś więcej jak zawód kowala, czy przekupki...-zastanowiła się przez chwilę szukając porównania. –To zapewne tak jak ci druidzi, którzy niegdyś licznie zamieszkiwali Pretanię, kapłani, wieszcze...

AnKapone

- Dlaczego oddano cię na szkolenie? - spytał i rzucił jej szybkie spojrzenie.

Triinu

-Nie wiem...Jedyne co wiem o swoim wczesnym dzieciństwie to, to co dowiedziałam się od starej kobiety, która opiekowała się dziewczynkami szkolonymi na wojowniczki. Od czasu do czasu opuszczała świątynie i przemrizała wioski, miasta w poszukiwaniu nowych "kandydatek". Zawsze brano male dziewczynki. To ona wędrując przez okolice spotkała mężczyznę, który rezygnując z ojcostwa oddał jej córkę...Nawet nie pamiętam rodziców, miałam około 4-5 lat wtedy...Szkolenie na galiliceanae, wykonywanie swoich obowiązków to jedyny świat jaki znam...Miedzy adeptkami nei ma przyjaźni, żadnych relacji, podobnie z innymi osobami jakie w przyszłości staną na drodze każdej z nas, nie ma mowy o relacjach między ludzkich, uczuciach...Tylko prawo, któremu należy być posłusznym. Nie znam powodu, o który pytasz ale najwyraźniej tak chciało przeznaczenie...

AnKapone

- Przeznaczenie czasami zbyt wiele od nas żąda... - westchnął Drogo. - Ale tu się zgodzę. Musimy godzić się na to, co ono od nas chce, nawet jeżeli niekoniecznie chcemy... - poweidział ze smutkiem

Triinu

Spojrzała w jego stronę i przyjrzała mu się przez dłuższą chwilę, nie powiedziała jednak nic. Dalej zmierzając przed siebie nie odezwała się na już ani słowem. Po dość długiej wędrówce udało im się w końcu dotrzeć do osady. Była niewielka, nieco dalej znajdowała się morska plaża, toteż mieszkańcy niewielkiej osady trudnili się tutaj głownie rybactwem . Na widok Marion, w której od razu rozpoznali galiliceanae w wiosce zapanował niepokój który dało się wyczuć

AnKapone

Drogo nie patyczkował się. Podszedł na niewielką odległość od ludzi i poprosił:
- Proszę, potrzebujemy pomocy...

Triinu

W oczach ludzi widniała nieufność. Marion postanowiła zainterweniować, istniało przecież duże prawdopodobieństwo, że ci ludzie nie wiedzieli że jest „wykluczona” zatem powołując się na swój urząd ponowiła prośbę:
-Ta kobieta potrzebuje pomocy, jako wysłanniczka organów władzy apeluję o udzielenie nam schronienia...
Jakby obawiając się o los mieszkańców wioski, by ochronić ich przed gniewem galiliceanae odezwał się sołtys wioski:
-Jestem zarządcą tej wioski....U mnie pani znajdziecie schronienie proście o co chcecie...
-Wystarczy izba z łóżkiem dla chorej, dla nas wystarczą koce...Naturalnie jakieś medykamenty, coś do jedzenia i picia...potrzebuję także nowego płaszcza...
-Tak pani, udajcie się zatem za mną...
Mężczyzna zaprowadził ich do swojej chaty. Marion jako kobieta pomogła Galatei wykąpać się oraz przebrać w coś czystego przygotowanego przez gospodynię. Gdy jej towarzyszka była gotowa do snu zostawiła ją pod opieką Drogo i sama także poszła się wykąpać i przebrać. Wykończona elfka usnęła od razu. Niedługo potem drzwi uchyliły się. Nie zjawiła się w nich jednak Marion lecz gospodarz.
-Panie...-zwrócił się do smoka.- Wiem, że już późno i zapewne chcecie już udać się na spoczynek, ale...-tu zawahał się i nie dokończył zamiast tego dodał pospiesznie: -Nie powinienem był przeszkadzać....

AnKapone

- Co się stało? - spytał. - Niech pan śmiało mówi...

Triinu

Mężczyzn znów przekroczył próg pokoju i nieco śmielej zaczął opowiadać:
- Proszę mi panie wybaczyć moją śmiałość, ale zwróciłem uwagę na to, że towarzyszy wam galiliceanae, a jak wiadomo one znają sposoby by złe przepędzić...Pomyślałem...Nie dajcie bogowie, że uznałbym to za zapłatę! Nie! Nie!...Niemiałbym po prostu tak przy okazji chciałbym zapytać czy skoro już u jesteście to czy by nie dało złego ducha przepędzić...

AnKapone

Drogo uśmiechnął się do wieśniaka.
- Niech się pan nie martwi. Wróci po kąpieli, to z nią porozmawiam...

Triinu

-Bogowie niech będą wam wdzięczni...-odpowiedział mężczyzna skłaniając się nisko. Chodzi o pewnego ducha, który zamieszkuje ruiny w lesie...Czasem zakrada się w obręb cudzych pół, czasem bezpośrednio pod same gospodarstwa, ale rzadko przekracza granicę...Gdy to zrobi przynosi z sobą śmierć bądź szaleństwo...Byl już tutaj taki jeden przypadek...

AnKapone

- Przyznam, że nie znam się na duchach, dlatego przedstawię problem... - z trudem powstrzymał się od użycia słowa "przyjaciółce". - ...galiliceanae. Nie mogę jednak nic obiecać. To będzie jej decyzja...

Triinu

-Jeszcze raz dziękuję...- mężczyzna skłonił się ponownie po czym opuścił pokój. Dłuższą chwilę po nim do pokoju weszła Marion. Miała na sobie nowy płaszcz, w pewnym stopniu pełniący także rolę krótkiej bluzki, bowiem zapinany na piersi odsłaniał brzuch, oraz w pewnym stopniu dekolt. Bez słowa podeszła do swego miejsca na podłodze i odkrywszy ofiarowany jej koc ściągnęła buty (tym samym w pełni odsłaniając tatuaż wijącego się wokół całej długości nogi węża) i zaczęła układać się do snu.

AnKapone

- Mogę z tobą zamienić słowo przed snem? - spytał siadając obok niej, nie tak blisko jednak, by ich ciała się stykały.