www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Uruviel wróciła świadomość. Zanim otworzyła oczy przemyślała, czy coś ją boli, czy skądś nie wypływa jej krew. Czy nie oberwała zaklęciem. Gdy odpowiedziała „nie” na wszystkie te pytania otworzyła oczy.
Był dzień, a ona leżała na polanie skąpanej w promieniach słońca. Nie bardzo wiedziała gdzie jest i czy ktoś z nią tu przybył. Nawoływała swoich, ale odpowiedziała jej głucha cisza, nie licząc ćwierkających ptaków.
Ruszyła przed siebie…

Triinu

Przez jakiś czas mogła poczuć się obserwowana, coś uporczywie za nią podążało. W pewnym momencie drogę zastąpiła jej grupa 7 -8 wilków, które raczej nie były w stosunku do niej przyjaźnie ustosunkowane

AnKapone

- Wilki, co? - mruknęła pod nosem i wypowiedziała zaklęcie ognika. - Wilki boją się ognia...

Triinu

Zwierzęta faktycznie przestraszone zaczęły odchodzić od niej, kilka z nich bardziej zadziornych starało się jakby wracać by ponowić atak na nową czarodziejkę, lecz ogień odstraszał je, więc tak po prostu kręciły się wokół niej. W pewnym momencie gdzieś spomiędzy drzew dało się posłyszeć męski głos przemawiający w obcym dla niej języku i dopiero wtedy, jakby na dźwięk komendy wilki odstąpiły od niej i zniknęły w lesie. Niedługi czas potem pomiędzy drzewami pojawiła się poniekąd znana jej sylwetka mężczyzny wraz z towarzyszącym mu wilkiem.

AnKapone

- O bogowie! - westchnęła pod nosem Uru. Nie wiedziała, czy ma się cieszyć, czy denerwować, nie mniej podeszła do mężczyzny i powiedziała - Cześć. Dzięki za ratunek. Nie wiesz może gdzie jestem?

Triinu

-Wcale nie przyszedłem ci na ratunek. Wyczułem, że wilki są czymś zaniepokojone więc poszedłem sprawdzić. Wkroczyłaś na ich teren, którego broniły, niedaleko mają młode, stąd takie drażliwe...-następnie zwróciwszy się w swoją stronę dodał. –Idź gdzie chcesz, bylebyś nei zakłócała swoją obecnością porządku natury...

AnKapone

- Wiesz, inteligencie, chętnie bym poszła, gdybym wiedziała, gdzie u licha jestem... - powiedziała Uruviel przedrzeźniając jego ton.

Triinu

-Nie zapomnij przy okazji zgasić ognia, który rozpaliłaś – ściółka się podpali i większość lasu o ile nie cały pójdzie w cholerę...

AnKapone

- Żeby twoje jajka nie poszły w cholerę... z tego co pamiętam ostatnio nieco oberwały... jak chcesz, mogę ci je nieco podgotować... - mruknęła wystarczająco głośno by usłyszał i zgasiła ogniki. Po czym dziarsko ruszyła za nim.

Triinu

Słysząc, że za nim idzie odwrócił się niespodziewanie i z wyrzutem zapytał:
-A ty tu co?!

AnKapone

- Staram się nie zakłócać rytmu natury... - powiedziała z przekąsem. - Idąc gdziekolwiek indziej mogłabym natrafić na wilcze legowiska. Podążając za tobą ryzyko zmniejsza się odpowiednio. Poza tym nie mam żywności, wody ani nie wiem gdzie jestem. Po prostu próbuję przeżyć...

Triinu

-Co to jakaś nowa moda wśród wyższych sfer i mieszczaństwa: leśny survival? Pisałaś się na to, to se teraz radź kochana...- rzucił po czym znów ruszył w swoją stronę.

AnKapone

- Jeżeli cię to tak bardzo interesuje, to nie pochodzę z wyższych sfer, leśny małpoludzie! - zirytowała się Uru ale nie przestała podążać za mężczyzną

Triinu

-Dobra, dobra nie obchodzi mnie to kim jesteś. Ale jakoś musiałaś się tutaj znaleźć, z nieba przecież nie spadłaś...Wyświadcz mi przysługę i wracaj skąd przyszłaś....

AnKapone

- Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała - parsknęła. - I owszem, spadłam z nieba, jak walczyły dwie wasze wspaniała galiliceanae! - warknęła na niego. - Powiedz mi u diabła gdzie jestem to się mnie pozbędziesz...