www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Dotykając jej ciała odżyły w nim zazwyczaj wspólnie spędzone chwile, znów pragnął chwili bliskości z nią którą spotęgowała ta dwudniowa rozłąka...tak się cieszył, że ją odzyskał, nawet jeśli to nie było w pełni. Ale i tak pragnął o nią walczyć...Nie mogąc się opanować, zupełnie podświadomie złożył pocałunek na skórze jej nagiego brzucha. Zaraz potem uświadomiwszy sobie co zrobił wstał i przez chwilę przyglądając się jej twarzy powiódł po niej dłonią. Choć była tuż obok w jego wzroku tkwiła tęsknota, za tą Yenne jaka była na co dzień przez te prawie trzydzieści lat razem. Następnie podszedł do torby wyjął z niej silniejszy eliksir uzdrawiający i jej podał:
-Weź to, poczujesz się lepiej...

AnKapone

Kiedy poczuła na brzuchu jego pocałunek, przestraszyła się. Tak bardzo chciała go odepchnąć od siebie i uciec... a jeżeli on chce ją skrzywdzić? Zamarła po tym jego geście.
- Naprawdę jestem twoją żoną? - szepnęła biorąc w dłoń eliksir. Nim go wypiła nadal będąc nagą przytuliła się do niego i dodała: - Boję się...

Triinu

Skarcił się w duchu na ten gest, ale stało się – nie mógł już nic na to poradzić. Gdy się do niego przytuliła objął ją czule, ale tak by jej nie wystraszyć.
-Jesteś nawet kimś więcej...moją duszą....-szepnął opierając borę o jej skroń

AnKapone

Mógł poczuć jak drży ze zdenerwowania... strachu... bólu... W końcu wypiła eliksir. Początkowo poczuła gwałtowny ból w twarzy, gdy kości nastawiły się. Znów łzy popłynęły po jej twarzy... Ale ustąpiły złamania i sińce, nawet te największe z jej ciała. Nie mniej guz, który pozbawił ją wzroku nadal tam był. A i z pamięcią nie było najlepiej.
- Czy mogę się ubrać? - spytała ze strachem.

Triinu

-Tak oczywiście, przygotuję ci posłanie- powiedział odchodząc od niej i przygotowując spanie dla Yenne. Czuł ból, jakiego dawno nie zaznał, sama świadomość, że przeraża w pewnym stopniu ukochaną osobę...że ona nic nie pamięta...a jeśli już sobie nigdy nie przypomni? A jeśli przypomni sobie, lecz nie wszystko? Jeśli zawsze pozostanie dla niego w pewnym stopniu obca?....I to kalectwo. Miał nadzieję, że wróci jej wzrok, jeśli nie a ona na powrót stanie się sobą...Będzie to dla niej kolejna tragedia...
-Już gotowe- powiedział w miarę spokojnym głosem po czym poprowadził ją na miejsce. Sam czuł, że nie zmruży oka, chciał przy niej czuwać....Być jej pomocnym gdy będzie tego potrzebowała...

AnKapone

To była dla nich pierwsza noc od prawie trzydziestu lat, gdy byli obok siebie, a spali na osobnych posłaniach. Lecz Yenne nie zdawała sobie z tego sprawy. Po pierwsze z jednej strony czuła się przy nim dobrze... a po drugie nienawidziła siebie za to, bo był przecież dla niej obcy... Skuliła się na posłaniu, obiecując sobie, że nie będzie płakać. W końcu zmęczona tym wszystkim zasnęła, nieświadoma bólu jaki sprawia Voghnowi...

Triinu

Nie przespał całej nocy, nie chciał a nawet nie mógł. Gdy słońce wzeszło na dobre przygotował dla swej żony ciepły posiłek, oraz ziołowy napar.

AnKapone

Spała dość długo, skulona na posłaniu. Wyglądała na zagubioną i samotną - w pewien sposób taka właśnie teraz była. Gdy się ocknęła i usiadła na posłaniu, usłyszała odgłosy jego krzątaniny.
- Czy powinnam znać miast o nazwie Cetra? - spytała nagle.

Triinu

Przypatrzył jej się przez chwilę po czym odpowiedział jej najistotniejsze fakty na temat tego miejsca, że jest to ich do, miejsce gdzie mają pracę, przyjaciół

AnKapone

Wierzyła w każde jego słowo, co nie zmienia faktu, że nie pamiętała z tego nic. W końcu podniosła się na czworaka i po omacku dotarła do niego. Kierowała się wewnętrzym impulsem, którego nie rozumiała... Znalazła jego dłoń. Później twarz. Przysunęła swoje usta do jego i pocałowała go...

Triinu

Także i on pocałował ją, dłonią odgarniając włosy z jej twarzy, szyi, aż w końcu przesunął ją na jej miejsce za uchem. Robił to jednak ostrożnie, beza pośpiechu by jej nie spłoszyć

AnKapone

Chciała by jej dotykał. Czuła, że zaczyna pragnąć tego mężczyzny, ale przecież sama czekała na kogoś... on miał żonę... Mówił, że ona jest jego żoną... już czuła, że coś sobie przypomina... już miała to chwycić, gdy znów uciekało. Rozbolała ją tylko głowa... zacisnęła palce na jego koszuli i oparła czoło o jego ramię. Oblała się szkarłatnym rumieńcem.
- Przepraszam... - szepnęła. - Masz żonę, a ja... - ale nie dokończyła.

Triinu

Objął ją bardziej i szepnął;
-Ty jesteś moją żoną i nie opuszczę cię w potrzebie choćbym nie wiem co...

AnKapone

- Tęsknię... - szepnęła. - Tak bardzo tęsknię, a nie wiem za kim i za czym... - zadrżała mówiąc to. Łzy spłynęły po jej twarzy. - Czuję się taka zagubiona...

Triinu

-A ja ci pomogę, zrozumieć dlaczego i za czym tęsknisz...Sprawię, że sobie przypomnisz...Pomogę ci też...-tu zawahał się czy powinien to powiedzieć. Postanowił, że powie nieco inaczej formułując słowa: -Uleczę twą pamięć i ciało...-mówił mając na myśli jej ślepotę