www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Poderwał się z miejsca i siedząc zwrócił się w jej stronę:
-Ja drażliwy!? Poparz lepiej na siebie swoje zachowanie! Tylko zwróciłem ci uwagę być nie wierzgała tymi zimnymi girami, a ty już scenę odstawiasz! Chłopa ci widać trzeba, bo głupiejesz...albo kogoś kto cię przełoży przez kolano i da ci klapsa w tyłek, bo ci się w dupie najwyraźniej przerwa!...Rozpieszczona pannica...-mruknął do siebie pod nosem

AnKapone

- Wszyscy jesteście tacy sami! Nie warci złamanego miedziaka! - krzyknęła ze złością na niego. - Nie potrzebuję twojej łaski! Sama umiem sobie poradzić! - powstrzymała się by nie tupnąć nogą. Znów odwróciła się w swoim kierunku i nie bacząc na nic szła przed siebie. Złość ją wręcz roznosiła.

Triinu

-A idź se gdzie chcesz! Nie mam obowiązku cię pilnować, nie jestem, twoją niańką!- krzyknął za nią po czym ułożył się na posłaniu

AnKapone

Zmełła przekleństwo w ustach i dziarskim krokiem szła naprzód. Oczy przywykły do ciemności. Posiłek dany jej przez Garetha dodał sił. Przedzierała się więc przez puszczę, nie bardzo wiedząc, czy idzie w dobrą stronę.
- Nie wrócę do niego... do tego nadętego bęcwała... - mruczała pod nosem. - Wolę by zjadły mnie mrówki!

Triinu

Zdążył już nastać ranek gdy tak przedzierała się przez las. W pewnym momencie, zupełnie niesłychanie wpadła na ukryte w zaroślach sidła, które choć nie złamały jej nogi to mocno pokaleczyły wbijając się głęboko w ciało

AnKapone

Powstrzymała łzy wściekłości, które napłynęły jej do oczu. Próbowała wydostać nogę z sideł, ale nie miała wystarczająco dużo siły. Starała się nie ruszać, by nie pogłębiać rany... Zaczęła rozmyślać, co zrobić by się uwolnić... by zatamować krwawienie...

Triinu

Po dłuższym czasie posłyszała czyjeś kroki, a także uderzanie łap o podłoże jakiegoś zwierzęcia...Odgłosy te bardzo przypominały psa, lub...wilka. Mógłby to być lecz...Co ciekawe po dłuższym czasie mogła odkryć, że tych psów/ wilków jest dwoje w końcu dobiegły do niej i okazało się, że były to dwa postawne ogary, które zobaczywszy młodą czarodziejkę zjeżyły się i zaczęły warczeć, jakby tylko szykując się do ataku. Powstrzymał je jednak przed tym głos ich właściciela, mężczyzny w średnim wieku który wyglądał na myśliwego...

AnKapone

"No świetnie..." - mruknęła, teraz jestem zwierzyną łowną.
- Hej! Jest tam kto! Potrzebuję pomocy - krzyknęła w kierunku męskiego głosu.

Triinu

-Cóż dla panienki z tego co widzę dzień nie zaczął się zbyt łaskawie- powiedział uśmiechając się, zaraz potem schodząc do niej. –Proszę jakoś wytrzymać i nie ruszać się, zdejmiemy to żelastwo...-powiedział zaczynając siłować się z mechanizmem w końcu uwolnił jej nogę. Zaraz potem sięgnął po znajdującą się w kieszeni chustę i chwyciwszy za nogawkę spodni spojrzał na nią pytająco:
-Wolno, mi?

AnKapone

Przyjrzała się mu czujnie. Po czym skinęła głową by pozwolić mu na opatrzenie swojej nogi.
- Kim pan jest? - spytała.

Triinu

-A nie widać?- zapytał ze śmiechem opatrując jej nogę. – Puszcza to miejsce dla mnie, raczej to ja powinienem zapytać panienkę kim jest i co tutaj robi? –powiedział pomagając jej po woli wstać.

AnKapone

Nie sprzeciwiała się.
- Zgubiłam się - stwierdziła. - Byłam z rodziną na wycieczce i odłączyłam się od nich - skłamała szybko. Jakoś nie darzyła tego człowieka zaufaniem. - Dziękuję za pomoc. Wskazałby mi pan jeszcze drogę do najbliższego traktu?

Triinu

-Jakaż to rodzina zapuszcza się w głąb puszczy?!- rzucił jakby beztrosko. –Pomogę panience, ale może najpierw zechce panienka odpocząć, napić się czegoś ciepłego, zjeść...Niedaleko mam obozowisko, właśnie kończę gotować gulasz...

AnKapone

- Proszę sobie nie zaprzątać mną głowy... - powiedziała i minęła mężczyznę. Pokazała kierunek, w którym zmierzała - Tędy droga do traktu, prawda?

Triinu

Chwilę potem poczuła jak coś z impetem uderzyło ją w tył głowy. Upadła na ziemię tracąc przytomność. Gdy się wybrudziła jakiś czas potem okazało się że znajduje się wewnątrz jakiejś klatki, z wiązaniami na przegubach dłoni i nóg które choć w pewnym stopniu pozwalały jej poruszać nimi to jednak w zanczneijszym stopniu ograniczały. W dodatku czuła na swojej szyi obręcz założoną w wiadomym celu – od tej pory nie mogła korzystać z magii gdyby chciała. Nieopodal obozowała grupka pięciu ,mężczyzn w tym ten którego przed utratą przytomności spotkała w lesie