www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Gdy położyła się na brzuchu Valteria położył łapki na jej pośladkach i zaczął je masować zmysłowo. Na razie skupił się na samej pupci

Triinu

Ulegając jego zabiegom zrelaksowała się i przymykając oczy oparła brodę na swoich przedramionach

AnKapone

Widząc, że jego zabiegi się jej podobają podsunął do góry jej spódniczkę i odsunął majteczki na bok i zaczął masować jej nagą skórę.
- Podoba ci się? – spytał nachylając się nad jej uchem.

Triinu

-Jak najbardziej...-szepnęła znacząco unosząc głowę i nieco odchylając się do tyłu popieściła zmysłowo językiem jego szyję, oraz ucho

AnKapone

Popchnął ją by opadła ponownie na podłogę. Uniósł jej biodra i przesunął językiem po jej intymnym miejscu.
- Nie wierć się, bo nie będzie nagrody… - zagroził ze śmiechem.

Triinu

Zaśmiała się cicho, radośnie na jego słowa i cierpliwie poddawała się jego zabiegom

AnKapone

Po kilku bliższych chwilach uniesienia trzymał ją w ramionach.
- Tak bardzo cieszę się, że cię mam… - szepnął w jej usta i pocałował ją namiętnie.

Triinu

-A ja cieszę się, że mam ciebie. Jestem z tobą tak szczęśliwa jak z nikim bym nie mogła być...-odszepnęła także go całując.

AnKapone

Poprawił jej majteczki, sam schował co miał do schowania

Znów ją pocałował.
- Kocham cię… pupcia już nie drętwieje?

Triinu

Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała długo i z uczuciem
-Dzięki tobie już nie...-odpowiedziała uśmiechając się. W pewnym momencie dało się obok nich posłyszeć ruch, najwyraźniej kobieta którą pilnowali odzyskiwała przytomność.

AnKapone

Valteria spojrzał w kierunku kobiety.
- Nie potrzebujesz się napić wody? – spytał chcąc być dobrym Samarytaninem. – Jeżeli jesteś ranna, czy coś uleczymy twoje rany… - starał się być miły

Triinu

Kobieta popatrzyła po nich ,widać jednak było że coś jest nie tak. W pierwszej chwili na myśl przychodziły odniesione rany, jednak wyglądało na to, że chodziło o coś więcej.
-Potrzebuję...lekarstwa...-powiedziała z trudem. Widać było jak jej ciało poci się, ma dreszcze, stawała się coraz bledsza.
-Jakie lekarstwo? Co ci jest? Jestem druidem, znam się na medycynie, pomogę ci...
-Potrzebuję dawki leku....z mojej torby...jest w strzykawkach...

AnKapone

- Jest u mamy… - szepnął Val. – Pójdę po nią… uważaj na nią…
Po chwili wrócił razem z Yenne, która dźwigała torbę kobiety.
- Co ci jest… to mam ci podać? – spytała pokazując strzykawkę. – W którą żyłę mam wkłóć?

Triinu

Kobieta poinstruowała elfkę jak należy postępować, gdy otrzymała lek widać było, że jej ciało zaczęło odczuwać ulgę. Dało się dotrzec także jeszcze jedną zmianę – przed chwilą jej oczy były normalne, zaraz potem jednak znów stały się chłodne w swym spojrzeniu

AnKapone

Yenne spojrzała na dziewczynę. Była śliczna, mimo tatuaży i kolczyków… Ujęła ją pod brodę i spojrzała w jej oczy.
- Nie powinnaś tego brać… jesteś od tego uzależniona, chociaż wiem, że moje zdanie gówno cię obchodzi… nie chcę cię skrzywdzić, lecz wiem, że ty byś z chęcią poderżnęła mi gardło… Ale nie tak to powinno wyglądać… - mówiłą, choć wiedziała, że jej słowa trafiają na grubą ścianę. – Powinnaś… - ale nie do kończyła. Także nie ruszyła się z miejsca.