www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Rocco „podkuliwszy ogon i położywszy po sobie uszy” zapobiegawczo usuną się sprzed Yenne.
- Za tydzień ruszamy… macie być gotowi inaczej nogi z dup powyrywam! – wydarł się Valteria. – A teraz jazda stąd!
Rocco posłał Uruviel pocałunek i puścił oko po czym wybiegł na podwórko i zmieniwszy się w dracolicha uleciał w stronę gór.
- Jak oni jadą to ja oszaleję… - skomentowała dziewczyna, a matka wybuchła niepohamowanym śmiechem

Triinu

Także i jej ojciec się zaśmiał:
-Nie ma co się denerwować, przecież nie jedziesz wyłącznie z nimi ani tym bardziej dla nich...

AnKapone

- Wiem… co nie zmienia faktu, że to dwa kolejne samce do kolekcji dziwactw… - stwierdziła. Gdy stałą przy Aryi złapała ją za kołnierz i kucając spytała. – A mnie powiedz kochana, coś ty rano zrobiła z moją głową…

Triinu

Dziewczyna bez strachu spojrzała jej hardo w oczy i oznajmiłaś:
-To było za to, że wczoraj przy kolacji nakrzyczałaś na mamusię i tatusia

AnKapone

Uruviel najpierw zrobiła zaskoczoną minę, a potem... zaczerwieniła się cała.
- Ale wczoraj przeprosiłam... - powiedziała zbita z pantałyku starsza siostra. Puściła małą po czym stwierdziła: - Wiesz co... należało mi się...

Triinu

-Nie wiedziałam, że przeprosiłaś....- powiedziała mała, a jej minka nieco złagodniała. Zaraz potem skarciła ją, w swój uroczy sposób grożąc: -Ale żeby to mi było pierwszy i ostatni raz!

AnKapone

Uruviel wzięła Aryę na ręce i spytała smutnym głosem:
- A mogę dostać od ciebie buziaka? Będę pamiętać i nigdy się tak już nie zachowam… - obiecała siostrzyczce.

Triinu

Mała Arya uśmiechnęła się do siostry i ujmując jej twarz w swoje łapki sprzedała jej soczystego buziaka Wesoly

AnKapone

Przez tę jedną chwilę Uruviel pomyślała, że może sama chciałaby kiedyś mieć takiego uroczego szkraba.
- Dobra ludzie… czas zacząć myśleć o wyjeździe… - zaczęła Yenne

Triinu

Tak jak przypuszczali w ciągu tygodnia wyruszyli w drogę. Najpierw musieli przedrzeć się przez smocze góry co zajęło im prawie trzy tygodnie, włączając w ten czas dotarcie do najbliższego portowego miasta Karr’namu skąd mieli statek płynący prosto do Pretanii. Sam rejs miał trwać około półtora miesiąca zatem sama podróż okazała się dość długa. W dodatku pewnej nocy na morzu miało miejsce pewno zdarzenie.
Gdy wszyscy spali w swoich kajutach ciszę nocy, oraz monotonny szum morza przerwał hałas dobiegający z kajuty, którą zajmowali Sheridan i Roland Posteltonwhite’owie. Były to odgłosy przywodzące na myśl nic innego jak nie tyle już samą w sobie szamotaninę lecz bezpośrednią walką co dobrze mogli usłyszeć ci, którzy sąsiadowali z kajutą obydwu mężczyzn . W pewnym momencie z pomieszczenia na korytarz wypadł młody z mężczyzn który krzykiem chciał zwrócić uwagę pozostałych towarzyszy, zaraz potem dopadł do niego tajemniczy napastnik, który przygwoździł go do ziemi i już zamierzał się do zadania ostatecznego ciosu. Trudno było orzec kim była tajemnicza postać bowiem jej postać okalał długi czarny płaszcz.

AnKapone

Yenne jako pierwsza wypadła z kajuty odziana wyłącznie w koszulę swojego męża i jedwabne koronkowe stringi xD Miała w ręku miecz i dopadła napastnika. Zrzuciła go z ciała młodzieńca i przyszpiliła do ziemi. Zerwała z głowy napastnika kaptur i przyłożyła ostrze do gardła.
Val który również wyszedł na korytarz popatrzył zdziwiony na swoją matkę. Pierwszy raz widział u niej taki wzrok. Tak samo jak i Uruviel.
- Kim jesteś i czego chcesz… - warknęła elfka.

Triinu

Napastnik okazał się młodą kobietą o ciemnych, falowanych, długich włosach oraz obliczu i spojrzeniu pozbawionych emocji. Poły płaszcza częściowo odsłaniały jej ciało: brzuch i nogi pokryte tatuażami o niejasnej symbolice, oraz zdobienia na jej ciele wykonane z kolczyków układających się w określone wzory .
Nieznajoma nie zwlekając dłużej z niezwykłą szybkością oraz zwinnością oparła nogę na brzuchu elfki i odepchnęła ją silnie od siebie, zaraz potem przystępując do ataku, obydwoma dzierżonymi przez siebie ostrzami, które były częściami składowymi jej rękawic na przedramionach

AnKapone

Yenne była wdzięczna losowi, że od jakiegoś czasu trenowali wspólnie z Voghnem. Wróciła bowiem jej dawna sprawność. Bez problemu parowała uderzenia nieznajomej. Elfka się wściekła. Cięła przeciwniczkę na wysokości ramienia, zaraz potem robiąc unik. Nie czekała dłużej i przywołała smoczy ogon by podciąć jej nogi, poza tym poprawiła cięcie mieczem.

Triinu

Dziewczyna stłumiła uczucie bólu jaki wywoła świeża rana. Nadal nie poddając się także starała się podciąć nogi przeciwniczce, zaraz potem podrywając się z miejsca i zażarcie ją atakując, choć ciosy zadane ranną ręką były mniej precyzyjne. Zdumiewał jednak kunszt w jaki sobie radziła w walce, oraz się poruszała

AnKapone

Yenne się wściekła. Nie lubiła, gdy ktoś stawiał jej taki opór. Przyspieszyła swoje ruchy i cięła ponownie swoją przeciwniczkę. Wzrok elfki był zimny jak lód w górskim potoku. Gdy walka przesunęła się na korytarzu Val ściągnął swoją siostrę z linii ognia. Z drugiej strony Rocco zagwizdał na palcach i zaczął dopingować elfkę
- Dajesz pani Yenne! Dobij ją! Dobij!