www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Voghn poprawiając się na łóżku dosiadł się bliżej Yenne, tak iż ich ramiona stykały się za sobą....wyciągjąc do tyłu rękę, niby się opierając nał łóżku położył dłoń na dłoni Yenne. Nie był ojednak tego gestu widać, gdyż oboje zasłąniali go swoimi ciałami. Cały czas patrzył jednak w stronę elfów, jego wzrok wyrażał że czeka na dalszą częśc opowieści.

AnKapone

Ból szybko ustępował. Elfka czuła się już dużo lepiej. W zasadzie to zdała sobie sprawę, że jest głodna. Popatrzyła jeszcze raz po zebranych i odezwała się do Atabe i Berta:

- Chłopaki, mam prośbę. Czuję się już dużo lepiej, może przeniesiemy tę rozmowę na dół? Porozmawiamy przy posiłku. - zawahała się czy to co powie byłoby dobrym tonie, ale jednak to powiedziała - Czy moglibyście wyjść? Chciałabym się ubrać.

Triinu

Po odbytej rozmowie Atabe i Bert udali się na spoczynek do swojego. Yenne i Voghn zostali zatem sami. Przez chwilę panowała między nimi cisza, ale nie krępowała ich...Półsmok spojrzała dziewczynę, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech...w jego oczu znowu widać było pewien błysk Cieszył go widok jej – tej, która odzyskała już siły...Teraz było pewne, że potrzeba czasu by rana zupełnie się zagoiła jednak było już pewne, że teraz może być tylko lepiej...cieszyło go to, z jakiegoś powodu bardziej niż mógłby się spodziewać.

AnKapone

Siedział dalej na łóżku niedaleko niej. Ścisnęła jego rękę dając mu znać, że jest z nim, że go nie opuści. Chciała coś powiedzieć, ale był w niej jeszcze lęk przed tym, co mogło ją spotkać. Że mogła umrzeć, a tak bardzo chciała teraz żyć. Patrzyła na niego z czułością, jakiej do tej pory w jej oczach nie było. Zadrżała na samą myśl o tym, jakie uczucia w niej teraz się kotłowały.

Triinu

Chwilę jeszcze przyglądał się jej, po czym przysunął się do niej i położywszy dłoń na jej policzku przybliżył swoją twarz do jej i przez pewien czas spoglądał jej w oczy – było w nich coś, jakby chciał nimi coś wyrazić, lecz mogła się tylko domyślać Mruga

Następnie pocałował ją długo i namiętnie.

AnKapone

Oddała jego pocałunek. Oparła dłoń na jego ramieniu. Gdy ich usta odsunęły się od siebie, oparła czoło o jego brodę. Czuła jego zapach. Nie wiedzieć kiedy łzy spłynęły po jej policzkach. Westchnęła cicho, by w jakiś sposób zamaskować łzy. Zadrżała.
- Tak bardzo się bałam… - powiedziała cicho.

Triinu

Czując jak drży przysuwając ją bardziej do siebie objął ją – choć nieco mocniej to jednak nadal ostrożnie by nie sprawiać jej bólu. Oparł głowę o jej i gładząc włosy starał się jak najbardziej chłonąć jej bliskość...Czując jej miarowe bicie serca, spokojny oddech, ciepło i zapach pomyślał, że nigdy nie przypuszczał, że kiedykolwiek będzie mu na kimś tak bardzo zależało...że sam będzie w stanie obdarzyć kogoś takim zaufaniem, tak bardzo otworzyć się jak przed nią...

AnKapone

Oparła twarz o jego pierś. Jeszcze kilka łez spłynęło po jej policzkach, ale przestawała już płakać. Jego dotyk był taki kojący, uspokajający, dodający otuchy. Kołdra zsunęła się z niej nieznacznie odsłaniając fragment jej piersi. Przy nim jednak nie czuła się skrępowana. Był pierwszym mężczyzną, któremu w pełni zaufała, któremu oddała swoje ciało bo tego chciała. Który ciągle zaprzątał jej myśli. Nie składali sobie żadnych deklaracji, ale nie wyobrażała sobie, jak czułaby się, gdyby z jakiegoś powodu zniknął z jej życia.

Triinu

Odsunął ją lekko od siebie i przez chwilę znów spoglądając w jej oczy znów ją pocałował. Potem zsunął usta i zaczął całować jej szyję, jedną ręką bardziej przesuwając do siebie, drugą gładząc skórę jej szyi i ramion.

AnKapone

Przeszła jej przez głowę myśl, która była w niej obecna od jakiegoś czasu. Która jak natrętna mucha nie dała się przegonić. Przesunęła dłonią po jego twarzy i ujęła go pod brodę. Gdy jego twarz znalazła się na wysokości jej, spojrzała mu w głęboko w oczy. Nie wiedziała, jak zareaguje na to, co mu teraz powie, ale tak jak nigdy nie czuła potrzeby używania słów, tak teraz musiała mu to powiedzieć. Rozchyliła usta by się odezwać. Chwilę zawahała się walcząc z tym, czy jej słowa są jednak potrzebne. Ale w końcu wydobył się z nich cichy szept:
- Kocham cię…
Zadrżała, tym razem chyba ze zdenerwowania i oczekiwania na jego reakcję.

Triinu

Gdy usłyszał jej słowa zamarł przez chwilę. Spoglądał w jej oczy w oniemieniu, lekko rozchylił usta (XD). Były dla niego prawdziwym zaskoczeniem – nigdy ich od nikogo nie usłyszał, tym bardziej nie spodziewał się usłyszeć w tej chwili...
Nie wiedział co powiedzieć...Czy czuł do niej to samo? Czy całe to zamieszanie w jego głowie jakie wywołały wszystkie te uczucia jakie wzbudzała a nim...Większości z nich nie potrafił nawet ich nazwać – nigdy ich nie czuł, nie przypuszczał że mógł by być do nich zdolny... Było jednak coś w tej dziewczynie coś, czego jeszcze nie potrafił odgadnąć co sprawiało, że...uświadomił sobie to gdy leżała niemalże na łożu śmierci, ale... Czy to właśnie była miłość?...Tak się ją odczuwało?...Skąd miał wiedzieć, ale...
-...jeśli to co do ciebie czuję, i to kim jesteś dla mnie...-mówił jakby myśląc na głos. -...oznacza właśnie, że kocham cię, to...to sądzę że tak właśnie jest...- powiedział to ze swego niewłaściwą sobie rodzaju nieśmiałością

AnKapone

Gładziła go po policzku i ciągle spoglądając w oczy powiedziała:
- Nie wymagam od ciebie nic, nie wymagam byś mnie kochał. Ale jeżeli tak jest, to nic mi więcej do szczęścia nie potrzeba…
Chciała nachylić się do jego ust, ale pozycja w jakiej się znalazła uraziła jej ranę. Syknęła cicho, ale nie przestała wodzić dłonią po jego policzku. Zsunęła ją chwilę potem na szyję, kciukiem wodząc po linii szczęki.

Triinu

Wyglądało na to, że Atabe i Bert mieli poczekać na nich znacznie dłużej niż mogliby przypuszczać...Najwyraźniej sytuacja w jakiejś jeszcze do niedawna znajdowała się Yenne sprawiła, że nie tylko uzmysłowili sobie pewne kwestie...o wzajemnym stosunku do siebie – to co zostało przez nich samych powiedziane drugiemu , lub zachoane dla siebie...

Znów zapragnęli swojej bilsości, którą nawzajem sobie dali odcinając się na kilka dłuższych chwil od świata...Potem siedzieli w ciszy jeszcze przez pewien czas napawając się bliskością swoich ciał , siebie nawzajem. Drżącymi dłońmi ujęła jego twarz i spojrzała na niego. Poczuła na sobie jego oddech. Powoli przysunęła swoje usta do jego i złożyła na nich pocałunek.

AnKapone

Byli w swoich ramionach, czuli ciepło swoich ciał. Rana Yenne już nie doskwierała, chociaż elfka czuła się jeszcze nieco osłabiona Mruga

Wysunęła się z objęć Voghna i usiadła na łóżku. Kołdra zsunęła się z jej nagiego ciała odsłaniając bandaże. Z przodu na białym płótnie wykwitła czerwona plama - krew musiała przebić warstwy. Jednak był ona już zakrzepła. Yenne zdecydowała się na zdjęcie opatrunku. Wzięła w dłoń ostrze kurki, które spoczywało na stoliku opodal łóżka (Nawet nie pamiętała, że zdążyła wsunąć ostrze do pochwy). Już miała wykonać cięcie, gdy...

- Mógłbyś mi pomóc? - spytała odwracając się do niego. - Ręce mi jeszcze drżą...

Triinu

Przeciął opatrujące ją bandaże i najdelikatniej jak potrafił oddzielił skrwek materiału od jej zranionego ciała...Tam gdzie krew zbytnio przyschla - by nei srpawaic jej bólu i nie podrażniać zranionego meisjca odmaczał je dotykając nasaczoną wodą szmatką. Gdy rana była już odsłonięte, zaczął powoli ją przemywać ziołowym wywarem.