www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Minęło trochę czasu nim znów otworzyła oczy. Ten stan nieświadomości, który można porównać do ciężkiego i głębokiego snu, wrócił jej odrobinę sił.

Ocknęła się i spojrzała na Voghna. Nie miała siły by cokolwiek mówić, ale lekko zacisnęła słabe palce na jego dłoni.

Rutlawski

Do ich drzwi nagle rozległ się łomot, bo pukaniem nie dałoby się tego nazwać.

Triinu

Voghn powstał z miejsca. Spodziewając się, że zastanie za drzwiami Berta powiedział otwierając je:

-Spokojnie kolego juz otwieram ... jednak ze względu na chorą mógłbyś robić to subtelniej...- jego ton głosu nie był tak cłodny, czy obojętny jak zazwyczaj.

Rutlawski

W drzwiach rzeczywiście stał Cuthbert.
Nie był jednak sam. Obok niego Voghn dojrzał Atabe - stojącego całkowicie samodzielnie, jednak z wysiłkiem.
-Wybacz- Odezwał się Cuthbert.- Wpadłem zobaczyć co dzieje się z Yenne. Poza tym ma gościa...

Nie zdążyl dodać nic więcej, bo Atabe wpadł do pokoju, odtracając Voghna, jak gdyby zaprzeczając swojej chorobie.
Podbiegł do łóżka Yenne i przysiadł przy nim. Popatrzył na twarz elfki.
-Yenne.. Mój Boże... Co się stało?

AnKapone

Spróbowała unieść się na łokciu, ale zrezygnowała z tej próby i znów położyła się na poduszce.

-Wypadek przy pracy... - powiedziała cicho i spróbowała się uśmiechnąć - Cieszę się, że - zakasłała silnie - że tobie lepiej.

Rutlawski

-Jezus Maria, ty skończona idiotko- powiedział i pochylił sie nad nią ciepło przytulając. Był jednak delikatny, gładził po głowie jak jeszcze wtedy, w Lenele.- Czemu wyjechałaś? Wiesz, jak się martwiłem o ciebie???

Bert zrobił trochę zakłopotaną minę. Tak jakby chciałby nagle odwiedzic las, znajdujący się 200 km od powyższego miejsca.

Triinu

Voghn przyglądał mu sie przez dłuższą chwilę starając się ocenić łączącą ich relację...Wiedział, że był jej przyjacielem, dla któego elfka narażała życie, nei wiedział jednak jak bliskim...

Podszedłdo łóżka i zajął na nim miejsce...

AnKapone

Odsunęła go lekko od siebie bo znowu zaniosła się kaszlem. Przez chwilę walczyła by uspokoić oddech - szło jej słabo, ale w końcu się to jej jako tako udało. Popatrzyła przyjacielowi w oczy:

- Każde z nas wyjechać musiało. - sapnęła - Yasmin, ja i wy... - zamknęła oczy na chwilę, gdy je otworzyła, dodała - A ja się martwiłam o ciebie. Zawsze wpakujesz się w jakieś kłopoty...

Rutlawski

Atabe tez spojrzał na nią z uśmiechem.
Zdawał się w ogóle nie dostrzegać obecności Voghna. Albo też podświadomie nie chciał.

-Ta... Ja... Powiedz mi lepiej, co się stało, co u Ciebie. Jak ja tęskniłem za tobą!

AnKapone

Popatrzyła ponad ramieniem Atabe i spojrzała na Voghna.

"Dużo u mnie..." - pomyślała.

Uśmiechnęła się słabo. Powiedziała tylko:

- Chyba teraz niewiele ci powiem... - jej oddech przyspieszył. Walczyła z kaszlem, znowu poczuła w ustach metaliczny posmak.

Rutlawski

-Słuchaj... Cicho badź teraz... Zamknij oczy i pozwól mi... Znam się trochę na tym- powiedział, mając na myśli uzdrawianie ran fizycznych.

Triinu

Voghn znów spojrzał w jego stronę (odkąd usiadł na łóżku spoglądał raczej w bok mysląc nad czymś Mruga

). Choć jego wzrok był raczej chłodny, w jego głosie dało się wyczuć cień nadziei, był jakby nieco ładoniejszy :

-Znasz się na magii? Potrafiłbyś jej pomóc?...

Rutlawski

Atabe spojrzał na niego, jak gdyby dopiero zdał sobie sprawy z jego obecności. Zmarszczył brwi, ale po chwili się rozpogodził.
-A... To Ty, cześć! Opiekujesz się nią? Super, dzięki. Teraz jednak ja jej pomogę- Znów spojrzał na elfkę.- Mogę?

AnKapone

Chwilę zastanawiała się. Zawahała się, ale po chwili skinęła tylko głową.

Triinu

Wzrok Voghna znów się zmienił, stałsie bardziej surowy, podbnie jak wyraz jego twarzy. Nie spodobało mu się, że został potraktowany tak zdawkowo. Zacisnął jednak pięśc na pościeli i nic nie odpowiedział, mając nadzieję że ten człoeik faktycznie będzie pomóc Yenne - tylko na tym mu zależało.