www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Przyjechali do miasta późnym wieczorem, droga jaką musieli przebyć dawała się już we znaki zarówno im jak i koniom – chcąc zaoszczędzić na czasie jechali niemalże całą dobę, robiąc jedynie krótkie przystanki...

-Jeżeli chcecie mogę udzielić wam schronienia we własnym domu...-zaproponowała Therru, gdy przemierzali uliczki miasta

AnKapone

Yenne była zbyt zmęczona, by móc trzeźwo myśleć i właściwie ocenić sytuację. Gdyby nie przytrzymywała się konia już pewno dawno by się przewróciła. Cienie pod jej oczami pogłębiły się jeszcze bardziej. Ze zmęczenia prawie nie słyszała słów Therru. Decyzję pozostawiła więc Voghnowi.

Triinu

Półśmok długoi się wahał - w końcu po drodze wydarzyło się to co się wydarzyło. Widząc jednak ogromne mzeczenei na twarzy Yenne zaryzykował się i zgodził

Podjechali do jednego z domów znajdujących się bardziej na uboczu miasta. Ich przewodniczka zsiadła z konia i podeszła do drzwi, zapukała do nich. Minęła dłuższa chwila gdy w oknach zaświeciło się Światało, a drzwi uchyliły się. Stanął w nich młody mężczyzna w kruczoczarnych włosach sięgających za łopatki, oraz błękitnych oczach. Jego twarz posiadała surowy, chłodny wyraz. Zmienił się on gdy rozpoznał wśród przybyłych Therru, wtedy na jego ustach pojawił się znaczący uśmiech.
-Wiedziałem, miałem przeczucie że dziś powrócisz Tehanu...
Dziewczyna rzuciła mu się w ramiona, zarzucając ręce na szyję, jednocześnie oplatając go swymi nogami. Witali się dość długo, składając na swych ustach coraz to bardziej zażyłe pocałunki.

AnKapone

Widząc witających się zakochanych Yenne mocniej ścisnęła dłoń półsmoka, na której się wspierała. Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się słabo. Oparła głowę o jego ramię.

Triinu

Dopiero po chwili skończyli się witać. Wtedy mężczyzna zestawił dziewczynę na ziemię. Ta zwróciwszy się w stronę swoich towarzyszy przedstawiła ich sobie:
-To moi towarzysze, których poznałam na szlaku : Yenne i Voghn...To zaś mój mąż Mirgasia Dearagonynavarre...

Zdawało się, że słysząc imię Voghna półsmok zareagował bardziej żywiło. Rzucił mu bystre spojrzenie, dokładnie mu się przyglądając.

-Szukają w Cetra przyjaciół, zaproponowałam im by zatrzymali się u nas...

-Cóż to będą kolejni goście jakich nam przyszło gościć – smok oderwał swój wzrok od towarzysza Yenne. Therru spojrzała na niego pytającym wzrokiem ,zatem wyjaśnił: - Dopiero dziś udało nam się powrócić wraz z Razielem, wraz z nami przybyło kilku towarzyszy jego krewnej...Być może wśród nich są owi przyjaciele, których szukają twoi goście...

AnKapone

Usłyszawszy imię Raziela, elfka popatrzyła na mężczyznę i powiedziała starając się by jej głos zabrzmiał bardziej naturalnie:

- Jeżeli są wśród nich czarodziejka i wampir to na pewno są to nasi towarzysze... Dziękujemy bardzo za okazaną nam gościnę... - lekko zakręciło się jej w głowie i półsmok mógł poczuć, jak jeszcze bardziej opiera się na nim.

Zrobiło sie jej głupio, bo przecież on też był zmęczony, dlatego postarała się stanąć znów pewniej na nogach.

Triinu

Mimo to półsmok wziął ją na ręce.

-Wobec tego zdaje się, że odnaleźliście sie z przyjaciółmi- odpowiedział smok. -Częśc z przybyszów śpi w pałacu zielonych smoków, kilka osób u mnie...wnioskue, żewśród nich sązapewne ci o których mówicie..

-Mirga, zajmij się ich końmi i bagażem, ja zaprowadzę ich do ich pokoju...-zasugerowała Therru. Jej mąż skinął głową, nanzak, że zgadza się z nią iprzystąpił do pracy, jego żonanatomaist dała znać Voghnowi by ruszył za nią

AnKapone

Oparła głowę o jego pierś. Chciała zaprotestować po tym jak wziął ją na ręce, ale nie wiedziała czy da radę dojść sama jeszcze gdziekolwiek. Wiedziała, że musi się teraz porządnie wyspać. Ale najpierw mu powie... musi mu powiedzieć... nie chce by się zamartwiał o nią. Jak będzie wiedział, co się z nią dzieje, będzie umiał jej pomóc, jeżeli zajdzie taka potrzeba... tak... powie mu...

Triinu

Gdy Therru zaprowadziła ich do pokoju, pierwszym co zrobił Voghn było położenie swojej towarzyszki na łózku. Widząc w jakim stanie znajduje się Yenne, druidka trochę żałowała że zasugerowała im tak intensywną podróż, chciała jednak by dziewczyna szybciej znalazła się w bezpiecznym mieście. Nim wyszła z pokoju zasugerowała, że za chwilę powróci przynosząc Yenne ziół, które ją wzmocnią

AnKapone

Z wdzięcznością przyjęła fakt, że leży właśnie na miękkim łóżku. Była obolała i zmęczona, ale musiała mu powiedzieć. Poczekała, jak Therru opuści pokój, po czym siadając na łóżku odezwała się cichym, nieco zdenerwowanym głosem. W sumie obawiała sie jego reakcji na to wszystko, co nie zmienia faktu, że musiała mu powiedziec:

- Voghn... powinieneś o czymś wiedzieć... muszę ci coś powiedzieć... - powiedziała spuszczając wzrok na podłogę.

Triinu

Usiadł blisko niej, i czułym gestem powiódł po jej szyi i ramieniu
-O co chodzi, Yen?...

AnKapone

Ujęła jego dłoń i położyła na swoim brzuchu. Spojrzała mu w oczy. W jej własnych mógł dostrzec trochę strachu i zdenerwowania, potęgowane nota bene przez zmęczenie.

- Spodziewam się dziecka... - szepnęła drżącym głosem. - Naszego dziecka...

Triinu

Spojrzał na nią szczerze zaskoczony jej słowami, przez długi czas nie wiedział co powinien powiedzieć, co czuć...Pomyślał o tylu rzeczach ze swojej przeszłości, które wciąż się za nim ciągły, wciąż stanowiły zagrożenie dla niego, dla niej...oraz okazuje się teraz, także ich dziecka...Czuł jednak strach nie tylko dla tego...Przecież nigdy nie miał rodziny, nie znał wzorców jakie były potrzebne by założyć i swoją...Była to odpowiedzialność, która go przerażała, ponieważ nie był pewien czy jej podoła..

AnKapone

Brak reakcji z jego strony przestraszył ją. Wolałaby nawet gdyby się złościł, niż gdyby nie mówił nic, jak teraz. Odsunęła się od niego i znów położyła na łóżku, gdzie zwinęła się w kłębek. Patrzyła się w ścianę, nie zdolna do dyskusji czy czegokolwiek innego. Nie powiedziała już jednak nic. Poczuła jak w jej oczach zbierają się łzy, ale nie uroniła ani jednej.

Triinu

Przez chwilę jeszcze trwał w zamyśleniu nad tym co zostało powiedziane i co krążyło po jego głowie. Ku jego zaskoczeniu w pewnym momencie w jego umyśle pojawiło się jeszcze jedno uczucie, tym razem pozytywne. Odwrócił się w jej stronę i przyjął się jej leżącej zmęczonej, samotnej i smutnej...Jeszcze bardziej zdał sobie sprawę, jak bardzo ją kocha i z tego powodu, gdzieś w głębi ducha tak naprawdę cieszy się z tego co mu powiedziała. Przysunąwszy się do niej położył rękę na jej brzuchu, nachyliwszy się nad jej szyją pocałował ją czule