www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Wiedziała, że nie powinna, ale poczuła się podle. Zaczął cierpieć przez nią, przez jej głupotę. Powinna do cholery bardziej na siebie uważać.

- Ale wtedy się o mnie martwiłeś... to nie było złe uczucie... wiem, że okropne, ale nie negatywne...

Triinu

-Dlatego sądzę, że to nie zawsze jest wywoływane przez złe emocje, czasem po porsotu przez bardzo silne, gdy wydarzy się co je prowokuje...Na początku myślałem, choć czasem też mi to przejdzie przez myśl, że to jest właśnie to moje "przekleństwo"....

AnKapone

Przez chwilę zastanawiała się nad tym, co jej powiedział. Nagle wpadła jej do głowy myśl - może absurdalna, ale przecież na świecie zdarzały się bardziej absurdalne rzeczy.

Uniosła się na łokciu i przypatrzyła jego twarzy - nie żeby jej to miało pomóc w domysłach, ale zamyśliła się. Powiodła dłonią po jego nagim torsie...

- To nie jest przekleństwo... - powiedziała bardziej do siebie niż do niego. Potem bardziej świadomie postanowiła się podzielić tym z nim swoją myślą:

- Jesteś w połowie smokiem... sam mówiłeś, że półsmoki zazwyczaj osiągają smoczą postać. Mówiłeś także, że zawsze skrywałeś swoje uczucia, tak jakby... wyzbywałeś się ich... Może właśnie tamta sytuacja, gdy znalazłeś mnie ranną wyzwoliła u ciebie tak silne emocje, że twoje ciało nie umiało inaczej zareagować? Może twoje ciało próbuje się zmienić...?

Triinu

Zamyślił się nad tym co mu powiedziała, w jakiś sposób miało sen to co mu powiedziała, jednak:

- Być może jest w tym coś rpawdy, ale kiedy żyłem wśród smoków poddawano mnie wielu rytuałom, niektóym dość silnym i nic się nie działo...

AnKapone

- Bo może potrzebowałeś emocjonalnego kopa... - stwierdziła z rezonem.
Dotknęła palcem wskazującym jego czoła.

- To wszystko jest tu. Tu leży twój problem. Na wiele rzeczy nie czujesz się gotowy. Wiele kwestii nadal od siebie odsuwasz, mimo że bardzo byś tego pragnął. Część z tego może jest nie do rozwiązania na ten czas, ale uda się je rozstrzygnąć. Masz w sobie blokadę i nie mówię tej nałożonej przez twojego przyjaciela. Boisz się. Boisz się siebie i boisz się sobie zaufać. Boisz się tego jaki byś się stał, gdybyś zaakceptował samego siebie... to cię przeraża, chociaż możesz się do tego nie przyznawać.

Triinu

Miała rację, spodobało mu się także że potrafiła ją powiedzieć tak po prostu. Słuchał ją i rozważając co powiedziała przyznał jej rację. Uśmiechnął się tylko lekko i....pocałował ją namiętnie

AnKapone

Oddała pocałunek, jednak potem odsunęła go lekko od siebie.

- Ten lęk minie... już ja o to zadbam... - powiedziała uśmiechając się radośnie.

Triinu

-Widzę, że już wszystko postanowione- droczył się z nią.

AnKapone

- Powiem ci coś... - zawahała się.

- Myślałam, że jestem niezdolna do wybaczenia. Bałam się konfrontacji ze swoją przeszłością, chociaż pragnęłam się z nią zmierzyć. Widziałeś z resztą. Może to spóźnione słowa, ale wybaczyłam im. Dorianowi, Finnowi, Lorcanowi... tym wszystkim, którzy mnie skrzywdzili. Przez których stałam się mordercą, który nie waha się zabijać. Wybaczyłam im. Wybaczyłam sobie, że byłam zaślepiona nienawiścią do świata i do siebie... Wybaczyłam. I ty musisz wybaczyć, ale wtedy, kiedy będziesz na to gotowy. Musisz wybaczyć sobie...

I subtelnie go pocałwoała.

Triinu

-Wybaczyłaś?-zapytał zaskoczony jej słowami. Dziwiło go to by można wybaczyć coś takiego, coś co spotkało właśnie ją...

AnKapone

- Tak... wybaczyłam... - powiedziała spuszczając wzrok. - Wiele mnie to kosztowało... ale zrozumiałam to dzięki tobie. Pozwoliła mi na to siła, jaką od ciebie dostałam. Nie chcę już dłużej nienawidzić...

Triinu

Uśmiechnął się lekko i kładąc dłoń na jej twarzy pogładził jej policzek. Nie do końca się z nią zgadzał, ale może dlatego, że sam nie umiał wybaczać. Jednak jej slowa go w jakiś sposób ucieszyły....uznał, że są dobrym znakiem jeśli zamierzała rozpocząć życie na nowo.

AnKapone

- Może to jest niewłaściwe, że wybaczyłam oprawcom, przez których dopuściłam się tyle zła...

Po chwili ciszy dodała:

- Ty też wybaczysz sobie. Ale sam musisz do tego dojrzeć i sam musisz to zrozumieć - uniosła wzrok i spojrzała na niego. - Potrzebujesz czasu, skarbie... - położyła dłoń na jego. W tej chwili mógł zobaczyć, ze nie ma na palcu już sygnetu mistrza.

Triinu

Zauwazył tą "zmianę". Powiódłszy dłonią po jej spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

AnKapone

Uśmiechnęła się niepewnie.

- To też zrozumiałam dzięki tobie... nie wolno żyć tylko przeszłością, a myślenie o nim i jego śmierci nie może go wskrzesić. Chcę go pamiętać takim, jaki był. Że był dobry, sprawiedliwy... że mnie kochał jak swoją córkę. Będę pamiętać jego nauki, wszystkie, a nie te wygodne. Teraz będę żyć tak, jak mnie tego nauczył...

Zaplotła palce w jego dłoń i przyglądała się jego twarzy.

- Kocham cię, Voghn. Zaufaj mi, proszę... - dodałą nagle.