www.portalfantasyrpg.fora.pl

Triinu

Położył dłoń na jednej z jej dloni i zacisnął na niej palce. Nie odezwał się jednak - choć słowa wypowiadane przez nią brzmiały pięknie, nie wierzył w nie...Nie chciał jednak by o tym wiedziała.

AnKapone

- Wierzę w ciebie... wierzę bo nie mam w co innego wierzyć. Bo nie chcę wierzyć w co innego... - dodała szeptem, lecz tym razem głos jej nie zadrżał. - Jesteś moim bogiem i moim przeznaczeniem... moim szczęściem... pomogę ci... pomogę ci we wszystkim, pokażę ci, że możemy normalnie żyć... ale musisz tego chcieć... musisz mi na to pozwolić... - dodała nieco ciszej.

Triinu

Obrócił się lekko i spojrzał na nią, a na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Widział i słyszał w niej determinację jaką w sobie posiadała. Oparł głowę o jej i objął ją.
-Dziekuje...Dziękuję, że jesteśze mną...-wyszeptał

AnKapone

- Nie dziękuj... - odszeptała tylko i subtelnie się uśmiechnęła. Pogładziła go czule po twarzy.

Bała się o niego. Martwiła się, że nie umie mu pomóc. A tak bardzo chciała, by zaznał wytchnienia. By mógł spokojnie spać. Przytuliła go do siebie i w czułym geście gładziła jego włosy.

- Będę przy tobie...

Triinu

Uśmiechnął się lekko czując jej bliskość. Przez ten, króki okres bycia razem dała mu więcej niż zaznał tego od kogokolwiek podczas swojego życia.
-Połóz się już, nie chcę byś się przeze mnie nie wyspała...

AnKapone

- Wiesz, że lubię siedzieć w nocy... - uśmiechnęła się. - Połóżmy się razem. Powinniśmy rano wstać i udać się do komendanta...

Przesunęła się na łóżku i odchyliła nieco pościel zachęcając go, by się położył.

- Chodź... - szepnęła. - Nie musimy spać...

Triinu

Zachęcony przez nią położyl się na łóżku i objął ją.

AnKapone

Przytuliła się do niego, całkowicie rozbudzona. Nie chciało się jej spać. Gdyby mogła, nie sypiała by wcale. Nie cierpiała snu. Po pierwsze dlatego, że nie potrafiła powstrzymać wspomnień, które wtedy do niej wracały - tak jak on. Ale te koszmary minęły. Od dawna nie śniło się jej nic złego. Mimo to nie znosiła tego stanu nieświadomości.

Wsłuchała się w jego oddech i przyspieszone teraz bicie serca. Przeraził ją jego atak. Teraz sobie przypomniała, jak kiedyś w stodole doszło do czegoś takiego. Powiedział wtedy, że żartuje...

- Często... - zawahała się. - ...często masz takie ataki?

Triinu

-Co jakiś czas...-przynał niechętnie, ale z drugiej strony nie chciał jej okłamywać gdy zapytała wprost. Spokojnym ruchem dłoni gładził skórę jej ramienia

AnKapone

- Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? - spytała spokojnie. Nie chciała, by zabrzmiało to jako wyrzut. Martwiła się o niego i tyle.

Triinu

-Nie chciałęm byś się martwiła....POza tym zaczęłabyś pytań, a ja nie umiałbym ci odpowiedzieć. Sam nie wiem czemu mi się tak dzieje, wcześniej tak nie było...

AnKapone

- I tak będę się o ciebie martwić... - powiedziała patrząc w jego oczy i uśmiechając się. - To jest domena kobiet...

Znów położyła głowę na jego piersi. Spokojnym ruchem powiodła po jego skórze.

- Zauważyłeś kiedy najczęściej mają miejsce? W jakich okolicznościach? - spytała po czym prędko dodała: - Jeżeli nie chcesz o tym teraz rozmawiać, zrozumiem.

Triinu

Przez dłuższą chwilę zawahał się czy jej powiedzieć, to co akurat przyszło mu na mysl...Widać było, że ze sobą walczy, w końcu podjął decyzję,

-Sądzę, że to się zaczęło po tym jak zaatakował cię...-długo się powstrzymywał przed wypowiedzeniem tych słów. -...twój ojciec...Gdy cię znalazłem miałm wtedy pierwszy, sądzę że jak dotąd najsilniejszy taki atak...Od tamtej pory to się zdarza co jakiś czas, zwłaszcza gdy wydarzy się coś co sprawia, że kumulują się we mnie dość silne emocje...przeważnie te złe...

AnKapone

"To od dość długiego czasu... W dodatku przeze mnie..." - pomyślała, ale nie dała po sobie poznać tych uczuć.

- Przed chwilą poczułam... - zawahała się czy mu to powiedzieć. - ...jakby coś poruszyło się pod twoją skórą... czy to bardzo boli?

Triinu

-Czasem też to czuję...-przyznał. - NIe zawsze tak jest, czasem po prostu czuje ból w mięśniach...bardzo boli, ale nie tak jak za pierwszym razem...