www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Powiem ci kochanie coś, co zrozumiałam przy tobie. Nie zamażemy swojej przeszłości. Nie wyzbędziemy się tego co zrobiliśmy, ani tego co zrobiono nam. Nasze złe czyny są częścią naszego życia i nią pozostaną. Jednego czego nam nie wolno zrobić, to zapomnieć. Nie zapomnę nigdy jak patrzył na mnie mężczyzna, któremu odbierałam ciężarną żonę i zabijałam jego dzieci. Nie wolno mi o tym zapomnieć, bo to był błąd. Wtedy tego nie rozumiałam, bo żyłam zemstą. Ale ty pokazałeś mi, że poza zemstą i nienawiścią jest coś jeszcze. Jest miłość. Jest dobro. Jest wiara w drugą osobę. Wierzę w ciebie Voghn. Nawet jeżeli ty nie wierzysz w siebie, mogę to robić za ciebie. Przyrzekam ci, że nie pozwolę ci by twoja druga natura zawładnęła tobą. Nawet jeżeli będę musiała podnieść miecz przeciwko tobie, sprawię, że nie staniesz się już więcej mordercą... Nasza przeszłość jest naszym brzemieniem, ale jutro nie należy do nikogo innego, prócz nas...

Triinu

Uśmiechnął się do niej i pogładził jej twarz dłonią. Ale watpilości jakie zasiał sobą ten dzień nie znikły. Nie chciał jednak tego okazywać by jej nie martwić. Jedyna rzeczą jakiej był pewien w tej chwili było to, że ją bardzo kochał jednak przyszłośc pozostawała dla niego tajemnicą. Miał tylko nadzieję, że niezbyt mroczną....

AnKapone

Kiedyś znajdę dla nas dom
Z wielkim oknem na świat
Znowu zaczniesz ufać mi
Nie pozwolę Ci się bać
Kiedyś wszystkie czarne dni
Obrócimy w dobry żart
Znowu będziesz ufał mi

Zanuciła tylko niezdolna by powiedzieć coś jeszcze. Po chwili dodała jednak:

- To jest moja obietnica dla ciebie...

Triinu

-Dziękuje...kocham cię- dodał po chwili po czym pocałował ją z uczuciem. -Także i ja obeicuję się starać...dla ciebie...

AnKapone

- I ja dziękuję... - szepnęła w jego usta i odgarnęła niesforny kosmyk z jego czoła.

- Mamy siebie, mamy tak wiele - to nasze szczęście, że mamy siebie... - powiedziała z uśmiechem. Jedak troska o niego nie opuściła jej całkowicie.

Nachyliła się i znów go pocałowała, tym razem jednak znacznie dłużej. Dopiero po chwili poczuła jak coś wdrapuje się jej na kolana i przechodzi na kolana półsmoka. To Rasty popatrzył na Voghna swoimi ślepkami i domagał się przywitania.

Triinu

W pierwszej chwili pamiętając ostatnie zajście jakie miało miejsce, gdy Rasty ostatnio znalazł się na jego kolanach wzdrygnął się lekko. Dopiero potem zdecydował się pogłaskać kociaka.

AnKapone

Kociak zamruczał cicho pod dotykiem półsmoka i ocierając się o jego biodro zeskoczył na łóżko i wrócił na swoje miejsce, gdzie zwinął się w kłębek z zamiarem kontynuowania snu.

- Kocham cię, słońce moje i gwiazdy... - po czym znów go pocałowała.

Triinu

-A ja kocham ciebie mój księzycu- powiedział całując ją namiętnie.

AnKapone

Ulegli sobie jak to miało zwykle miejsce. Dali sobie tym samym wzajemne wsparcie i bliskość, jakiej oboje potrzebowali.

Leząc na jego piersi czuła się bezpieczna i szczęśliwa. Słysząc jego serca i czując ciepło jego oddechu i kojący dotyk poczuła, jak powoli zaczyna zapadać w objęcia snu.

Triinu

Po chwili taże i on poczuł jak zaczyna ogarniać go senność. Nadal mając ją przy sobie i objemując zapadł w sen.

Spał kilka godzin, jednak wydarzenia z ubiegłego dnia, oraz wspomnienia jakie wywołały znów przypomniały o sobie.
W swoim koszmarze znów widział wydarzenia jakie rozegrały się w jego przeszłości. Wyrywając się ze snu poderwał się do pozycji siedzącej. Opierając głowę na ugiętych w łokciach rękach starał się złapać oddech i uspokoić.

AnKapone

Jego gwałtowny ruch wybudził ją ze snu. Początkowo nie wiedziała co się stało, ale wtedy dostrzegła go. Wydał się jej w tej chwili taki bezbronny - bezbronny wobec tego co go dręczyło, o czym chciał zapomnieć. Tak bardzo chciała mu pomóc... sprawić by zapomniał, by się nie martwił. Usiadła za nim i objęła składając ręce na jego piersi. Czoło oparła o jedno z jego ramion.

- Jestem tu... - szepnęła prawie niesłyszalnie.

Triinu

-Czy ja kiedyś będę mógł normalnie żyć?...-zapytał sam siebie, bardzo cicho. Zaraz potem poczuł jak jego ciało przebiega dreszcz, który zoraz bardziej zacząl się nasilać. Jego mięśnie stały się jeszcze bardziej napięte, czuł w nich narastający ból. TRudniej było mu też złapać oddech. Był to jeden z tych ataków, jakie miał co pewien czas..raz, może dwa byla tego świadkiem, potem zdarzyło mu się to jeszcze kilka razy, ale nic nei mówił jej by niepotrzebnie jej nei denerwować. Obejmując go czuła jak drży jego ciało.

AnKapone

Bała się. Bardzo się o niego bała. Co gorsza nie potrafiła mu pomóc. To wszystko działo się w jego głowie, a nie miała do niej dostępu. Przytuliła go do siebie jeszcze mocniej, by mógł poczuć jej bliskość. Bezsilność paliła ją żywym ogniem.
- Będziemy żyli normalnie... - szepnęła cicho.
Położyła mu dłonie na ramionach i zaczęła je delikatnie masować. Czuła jak bardzo jest spięty, jak drży.

Triinu

Ból był tak silny, iż musiał zacisnąć mocno na pościeli obydwie ręce, zdarzyłó mu się także krzyknąć cicho z bólu. Yenne zaś trzymając dłonie na jego ciele mogła w jednej krókiej chwili poczuć jakby coś poruszyło się pod jego skóra....

Kilka chwil później jego stan zaczął się zmieniać...Ból ustępował, podobnnie jak drżenie jego ciała...Także i on sam zdawał się teraz swobodniej oddychać...

AnKapone

Czuła jak oblał się zimnym potem i jak nadal drży. Znów objęła go i położyła swoje dłonie na jego piersi. Czuła, że jeszcze chwila i zacznie płakać, ale widziała, że musi być silna. Teraz ona miała być dla niego wsparciem, jego podporą. On był tym dla niej. Nie umiała znaleźć odpowiednich słów, dlatego gładziła go w kojącym ruchu. Oparła czoło o jego kark. Mógł poczuć ciepło jej oddechu.

- Jestem tu... zawsze będę... - szepnęła kojąco. - Kiedy to wszystko się skończy, ty i ja, będziemy mogli normalnie żyć. Zapomnimy o wyrządzonych nam krzywdach, o złu jakie spotkało nas i jakim my byliśmy. I zaznamy szczęścia. To będzie nasze szczęście - mówiła spokojnie, cicho, chcąc dodać mu otuchy. Jej głos jednak w niektórych momentach lekko drżał.