www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- My nie mamy psa? - spytała.
Dopiero gdy spojrzała na półsmoka zorientowała się, że już nie śpi. Mrugnęła kilka razy i wybuchła śmiechem. Nadal chichocąc wciągnęła na siebie bluzkę i spodnie.

- Z resztą nieważne już... - i znów się zaśmiała.

Triinu

-W twoim śnie mamy psa i ja noszę pończochy?- zapytał drocząc się z nią.

AnKapone

Nie mogąc powstrzymać beztroskiego śmiechu znów usiadła na łóżku. Złapała się za brzuch, który od tego śmiania się ją nieco zabolał. W końcu opanowała się na tyle, by wykrztusić:

- A jaki... masz w nich... seksowny tyłeczek...

Triinu

Zrobił oburzoną minę:

-Zaręczam ci, że bezwzględu na to jak wyglądać miałby w nich mój tyłek, nie poniżę się i nigdy czegoś takiego na siebie nie włożę...Mam swoją dumę...

AnKapone

Minęła jeszcze chwila i już do końca opanowała swój śmiech. Przypięła całą broń i założyła buty. Dopiero teraz podeszła do Voghna i objęła go w pasie. Jej jedna dłoń wsunęła się w jego spodnie i zacisnęła znacząco na pośladku.

- Ja tam twój tyłeczek lubię, jak nic na nim nie ma... - powiedziała uśmiechając się uroczo. :hamster_smile:

Triinu

-Chodźmy, mamy robote do wykonania- powiedział lekko klępiąc ją w jej tyłek, po czym podszedł do wspartych o ścianę mieczy i włożyl je na siebie.

AnKapone

Uśmiechnęła się do swoich myśli, ale nie zdradziła co jej chodzi po głowie. Dopiero po chwili przyszpiliła go do ściany i nachyliła się nad jego uchem...

- Nie odmawia się kobiecie... - szepnęła.

Triinu

Uśmiechnął się znacząco:
-Masz rację...zależy jeszcze tylko co ta kobieta kombinuje...

AnKapone

- Nie to nie... - powiedziała droczącym się głosem i zrobiła naburmuszoną minkę.

Zebrała wszystkie potrzebne rzeczy i wyszła z pokoju...

Triinu

Popatrzył na nią zaskoczony jej nagłą zmianą nastroju, ale:
-Nie to nie...-powtórzył tylko jej słowa i udał się za nią.

AnKapone

************

Do karczmy dotarli zadziwiająco szybko. Przynajmniej tak zdawało się Yenne. Gdy tylko weszli do pokoju, oparła miecze o łóżko, ale sama podeszła do stołu i podparła się na nim. Była zdenerwowana - co się dziwić.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za Voghnem powiedziała:

- Tamci dwaj mówili o mnie...

Triinu

-Jesteś pewna? Co dokładnie mówili?- zapytał rownież odkładając swoją broń

AnKapone

- Chcą mnie żywą. To dla nich warunek wykonania zadania... To chyba pocieszające? - powiedziała beznamiętnie opierając się tyłkiem o stół i zaplatając ręce na piersi. - Dlaczego chce mnie żywą... - spytała sama siebie.

Triinu

-Być moze masz / wiesz coś co jest im potrzebne...sama możesz o tym nie wiedzieć...to pierwsze co przychodzi mi do głowy- powiedział siadając na łózku

AnKapone

- A co ja mogę mieć? - spytała retorycznie. - Poza rzeczami, które są w tym pokoju nie mam nic. Czego mogą ode mnie chcieć?

Zamilkła na chwilę walcząc znów ze sobą. Nie chciała na niego krzyczeć. Nie chciała przelewać na nego swoicch negatywnych emocji. Nie był niczemu winien, ba! przecież tak bardzo jej pomagał i ją wspierał.

- Wysłali posłańca do jakiejś Przystani...