www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Nie patyczkowała się z nimi. Doskoczyła i skupiła się na zaklęciu. Włożyła w nie tyle mocy ile zdołała zebrać i wypaliła ognik prosto w twarz pierwszego przeciwnika. Ledwo zaklęcie trafiło celu (?) odwróciła się w kierunku drugiego z wrogów i wbiła mu z impetem ostrze na wysokości serca...

- Powstrzymacie mnie jedynie zabijając mnie... - syknęła do przeciwników. -

Triinu

Zaklęcie podziałało, trafiony ognikiem bandyta otrzymał – 2 pkt obrażeń, odniesione obrażenia wpłynęły także na jego kolejne ruchy w następnej kolejce. Nim jednak został przez nią zraniony udało mu się zadać jej obrażenia mieczem -16 pkt. Podobnie było w przypadku kolejnego z przeciwników, który ranił elfkę na – 20 pkt. Sam otrzymał od niej obrażenia -40 pkt

Tymczasem Voghnowi udało się zranić jednego z przeciwników na -24 pkt, drugiego na -25 pkt, ale został przez niego zraniony na – 15 pkt. Ostatni przeciwnik zranił półsmoka na -26 pkt, ale otrzymał także od niego obrażenia - 25

AnKapone

Nie zwróciła uwagi na otrzymane obrażenia. To się nie liczyło. Liczyło się tyko to, by zabić...

Yenne dobyła drugiego miecza i niczym w zabójczej karuzeli wirowała z mieczami. Każdego z przeciwników cięła dwa razy: raz przez mostek, raz po brzuchu...

- Gińcie wreszcie... - warknęła.

Triinu

Udało jej się całkowicie wyelminować jednego z nich, drugiemu pozostało zaledie 25 pkt życia, i zacięcie o nie walczył raniąc elfkę na - 15 pkt.

Voghnowi także udało się pokonać jednego z przeciwników, zaimiast tego jeden z nich ranił go na - 20 pkt. Wykorzystując chwile pomiędzy kolejnym atakiem póśłmok nadrobił swoje punkty życiowe wypijając leczniczy potion. Rzucił sie w stronę przeciwnika\, któy go zranil i zadał mu -25 kt. Trzeci z nich wykorzystując skupienie smoka na jednym z przeciwników zaatakowałgo raniąc na kolejne - 15 pkt, ale sam został zraniony na -20 pkt.

AnKapone

Yenne zwinnie przeskoczyła pod ramieniem przeciwnika i chwyciła go za głowę szybkim ruchem skręcając kark.

- Pomóc ci? - spytała swojego towarzysza - Czy chcesz potańczyć z nimi sam?

Triinu

-Dam sobie radę...-powiedział elminując kolejnego przeciwnika, jednocześnie dość poważnie raniąc drugiego któemu zostało 1- pkt życia...

Tymczasem Yenne skupiona, na krótkiej pogawędce z towarzyszem poczuła nagle jak silne uderzenie od tyłu podcina jej nogi w kolanach. Zaraz po tym poczuła silne uderzenie w głowę.

AnKapone

Uderzając o ziemię jęknęła głucho. Gdy poczuła uderzenie w głowę na chwile ją zamroczyło, a świat niebezpiecznie się zakołysał. Z trudem uklękła na ziemi i raczej instynktownie, niż w pełni świadomie wymierzyła mieczem w miejscu, gdzie powinien znajdować się jej domniemany przeciwnik. Dopiero wtedy wstała i spojrzała kto ośmielił się ją zaatakować.

Triinu

Byl to Victor...jakimś sposobem oprzytomniwszy po zadanych mu ranach i ciosach zdecydował się zaatakować ponownie. Choć szykował się do zadania kolejnego, ogłuszającego ciosu boląca rana zakłócała jego koncentrację przy zadawaniu ciosu. Dawalo to leżącej na ziemi elfce pewną szansę.

Tymczasem Voghn uporaszy się z ostatnim z przeciwników ruszył w jej stronę, by w razie potrzeby słuzyc jej pomocą.

AnKapone

Yenne wstała i lekko zatoczyła się. Świat nadal niebezpiecznie wirował, ale zdołała utrzymać równowagę. Wytrąciła Victorowi broń z ręki i podciąwszy nogi znów powaliła na ziemię. Ostrze jednego miecza przystawiła mu do gardła.

- Gadaj... w jaki sposób dotrę do Lorcana... - syknęła elfka.

Triinu

-Jeśli będzie chciał byś go odnalazła sam ci umożliwi dostanie się do niego- odpowiedział hardo spoglądając jej w oczy.

AnKapone

Uśmiechnęła się złośliwie. Oparła dłoń i miejscu, gdzie otrzymał ranę i bezpardonowo wsunęła w nią trzy palce, chcąc zadać mu ból.

- Zaraz będziesz inaczej śpiewał, braciszku... Gadaj!

Triinu

Twarz Victora wykręciła się w grymasie bólu, z jego ust wydobył się także jęk. Mimo to jednak, tak jak go szkolono przez całe życie nie powiedział nic. Jedynie hardo spoglądał w oczy swojej rozmówczyni i szlemowsko się uśmeichał.

AnKapone

Wiedziała, że nic nie wskóra. Łzy złości, nienawiści i bezsilności napłynęły jej do oczu, ale nie uroniła ani jednej. Z furią i wściekłością wyciągnęła sztylet, czarny sztylet, od którego zginął ongiś jej mistrz i z impetem wbiła mu go w serce aż po rękojeść. Jego krew trysnęła na jej ręce i twarz. Wyszarpnęła ostrze i ponownie z całej siły wbiła mu je w pierś...

Triinu

czując silny cios w serce ponownie jęnął z bólu, oczy uciekły mu w tył głowy. Potem martwe już ciało wydając chrapliwy odgos opadło na ziemię.

AnKapone

Klęczała nad martwym ciałem zabójcy swojego mistrza. Nadal trzymając dłonie na rękojeści sztyletu czuła, jak jego gorąca krew zalewa jej palce i moczy rękawy koszuli. Krew...znowu krew... ale teraz to przecież dobrze...
Przyglądając się jej, Voghn mógł zauważyć, że jej postawa jest daleka od triumfu. Jest daleka od zadowolenia, a przecież już właśnie po części pomściła mistrza...
Przerywając milczenie elfka powiedziała beznamiętnym, grobowym głosem:
- To on wygrał tę bitwę... Chociaż nie żyje, to on ją wygrał...