www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Uniosła wzrok i mimowolnie się uśmiechnęła na jego widok. Wstała z kamienia i skłoniła głowę.

- Rada jestem, wiedząc, iż wszystko układa się po waszej myśli... - powiedziała niezobowiązująco. Nie wiedziała jaki temat powinna podjąć. Przypatrzyła się jego twarzy, lecz dopiero po chwili speszona opuściła wzrok.

Triinu

Czuł pewnego rodzaju skrępowanie: z jednej strony wiedząc jak na niego wpływa powinien unikać z nią kontaktu, z trugiej strony podswiadomie szukal jej towarzystwa. Siadając na kamieniu obok niej przez chwilę milczał, potem jednak szukając jakiegoś tematu do rozmowy powiedział:
-Spokój tewgo miejsca zawsze przynosi mi ukojenie...

AnKapone

Poczuła się speszona jego tak bliską obecnością. Z jednej strony tak bardzo cieszyła się, że go znowu widzi. Z drugiej wiedziała, że jest królem...

- Tu jest przepięknie... w domu miałam takie miejsce, jezioro w dalszej części ogrodu. Zawsze tam się chowałam przed światem... - powiedziała. Zaraz potem dodała:

- Panie, jeżeli moja obecność w jakiś sposób źle wpływa... widziałam, jak zareagowali na moją obecność... może po prostu nie będę opuszczać domu pana Raziela...

Triinu

-Ich reakcja- zaczął tłumaczyć przyglądając się płynącemu strumieniowi. -Wynika z ostrożności, ale nei da sie ukryć że z powodu pewnych uprzedzeń...Wciąż nie znam cię dobrze, ale spędzając z tobą czas zdąrzyłem poznać że masz dobre serce. Ja ci ufam, jednak nie mogę tego narzucić innym. Postaraj się jednak ich jednak zroumieć, to co robią robią to dladobra swego ludu, oraz dla dobra nas wszystkich, by ta przeklęta wojna się skończyla. Muszą jednak uważąć, nie każdemu zależy na takim zakończeniu spraw jak nam, zatem z tym zaufaniem muszą być po prostu ostrożni by posiadane przez nich informacje nie dostały sie do wiadomości wroga. Nie twierdzę, że ty czy twoja rodzina nimi jesteście, ale ostrożnośc musi być zachowana...Nie mniej jednak nie zabronię ci przychodzić do zamku- dodał po chwili

AnKapone

- Niemniej nie chcę byście, panie, tracili zaufanie swoich sojuszników, ze względu na moją osobę... - spuściła wzrok - Co ja sobie wyobrażam... jak ktokolwiek mógłby się mną przejmować, oczywiście nie licząc tych, którzy chcieliby we mnie znaleźć zagrożenie... w pełni to rozumiem... tu nie chodzi tylko o jedno życie, ale o setki istnień... Przykro mi, że musisz panie sam dźwigać to brzemię...

Triinu

Spojrzał na nią łagodniejszym wzrokiem i powiedział:
-Proszę cię nie mów tak o sobie, pani...

AnKapone

Uśmiechnęła się do niego smutno.

- Przecież taka jest prawda... - powiedziała wyłamując palce z powodu zdenerwowania. - Naprawdę nie chcę nikogo skrzywdzić...

Triinu

-Proszę przestań...- powiedział wstając i kładąc swoja dłoń na jej dłoniach chcąc przerwać jej nerwowy gest.

AnKapone

Dotyk jego dłoni był taki przyjemny. Uniosła wzrok i spojrzała w jego oczy, nie bacząc na to co wypada, a czego nie.

- Proszę o wybaczenie... moje zachowanie nie powinno mieć miejsca wobec władcy - powiedziała starając się opanować drżenie głosu. Po dłuższej chwili dodała:
- Jesteście wspaniałym władcą, panie. Czarne smoki mogą być dumni, mając takiego króla...

Triinu

-A ty jestesa wspanialą osobą pani, nigdy w to nie wątp- powiedział sciszonym głosem, chcąc ją pocieszyć

AnKapone

Zarumieniła się na jego słowa.

- Dziękuję... panie... - szepnęła równie cicho. Schyliła głowę by nie patrzeć już nachalnie w jego oczy, aż włosy zakryły nieznacznie jej twarz.

Triinu

Po chwili w odruchowym geśćie odarnął je z jej czoła i spojrzałw jej oczy. Przez dłuższą chwilę nie mówił nic.

AnKapone

Serce waliło w jej piersi jak oszalałe. Popatrzyła w jego oczy z lekkim przestrachem.

Triinu

Nadal spoglądając jej w oczy, nieznacznie nachylił się nad jej twarzą. Zaraz potem jednak, panując nad swymi emocjami. Wiedział, że nie powinien, było ku temu wiele powodów...Ale nie znał tego...

Zsunął ręce z jej twarzy, któe trzymał po jej bokach gdy odgarniał jej włosy i dając krok do tyłu spuścił wzrok.

AnKapone

Również i ona spuściła wzrok wpatrując się bardzo fascynującego ślimaka. Wiedziała, że po raz kolejny jakaś niezwykła chwila dobiegła końca.

- Chyba... - powiedziała cicho - ... chyba powinnam iść. Czy wasza wysokość pozwoli...? - spytała lekko drżącym głosem.