www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Lilith przyjrzała się tekstowi i zaczęła go tłumaczyć. W miejscach gdzie miała wątpliwości co do właściwego tłumaczenia danego słowa, dzieliła się swoimi przemyśleniami na głos. Im bliżej była końca tekstu, tym bardziej miała świadomość, że mężczyzna lustrujący jej myśli zagłębia się w jej wspomnienia. Owszem, pilnował, czy dobrze tłumaczy, ale skupiał się również na aspektach jej przeszłości. W momencie gdy przetłumaczyła ostatnie zdanie, uczony dotarł do najboleśniejszego ze wspomnień.

Krzyczący tłum żądający krwi zdrajców. Jej matka prowadzona razem z bratem, oskarżeni o zdradę. Oskarżeni o pomoc czarnym i zielonym smokom, rannym na polu bitwy. W końcu obraz jak kobieta jest wbijana na pal. Ona - Lilith, jak wyrywa się z ramion ojca i podbiega do pala i klęka w kałuży krwi. Jak obejmuje drewniany słup, ociekający krwią jej matki. Jak jej ciałem targa szloch...

Wtedy zerwała się z krzesła, odrzucając je na podłogę.

- Wyjdź z mojej głowy! Nie przypominaj mi tego! - krzyknęła chwytając się za głowę. Po jej policzkach spłynęły łzy. Cofnęła się pod ścianę i oparła się o nią plecami. - Nie przypominaj mi tego... - jej głos się załamał.

Triinu

-Lilith!- co się stało, zapytał Raziel natychmiast do niej podchodząc w czułym geście ją obejmując. Zdenerwowanie i niepewność udzieliły się także Kalessinowi, który odruchowo poderwał się z miejsca, ale w ostatniej chwili się opanowawszy ostatecznie pozostał na swoim miejscu. Emocje jakie w nim obudził ten incydent zdradzało jedynie jego spojrzenie, jeśliby się dobrze przyjrzeć Mruga

AnKapone

Zadrżała w objęciach Raziela. Całym wysiłkiem woli próbowała stłumić szloch. W końcu opanowawszy się nieco, szepnęła, na tyle głośno, by wszyscy usłyszeli:
- Niech on wam powie... - powiedziała wskazując dłonią na uczonego.

Triinu

Wszyscy spojrzeli na czarnego smoka, który był obecny przy Lilith, gdy ta dokonywała tłumaczenia. Także i Kalessin posłał mu bezwzględne spojrzenie, które jasno domagało się wyjaśnień.

Tamten wydawał się niewzruszony gdy odpowiadał:
-Wykonywałem tylko to co do mnie należało...Kazaliście mi panie sprawdzić jej wiarygodność, robiłem to o co mnie poproszono...Być może faktycznie zaszedłem nieco za daleko – bowiem dla pewności zdecydowałem się otworzyć jedno z jej wspomnień...Wszystko po to by mieć pewność, że on nas nie oszukuje...

-Zatem przekroczyłeś swoje kompetencje- ku zdumieniu wszystkich głos zabrał sam władca, co było zupełnie nie podobne zwyczajowi. –Nie wyraziłem zgody byś zagłębiał się w jej wspomnienia. O jej intencji miała przekonać nas jej pomoc przy rozczytywaniu tekstu, którą miałeś nadzorować, nic więcej taka była umowa...

-Ależ panie –odpowiedział tamten nadal pełen buty.- -Musiałem sprawdzić, upewnić się czy jej intencje były na pewno czyste. W końcu wiedząc, że kazałeś tylko śledzić jej obecne myśli przy tłumaczeniu tekstu mogła specjalnie nas oszukiwać, zatajać coś...Gdy jednak weszłam niespodziewanie w głąb jej psychiki...

-Dość tego! My nie działamy w ten sposób! – stanowczo zaprotestował Kalessin.

-Panie, ona ostatnimi czasy spędzała z tobą dość sporo czasu...Musiałem upewnić się, jaki ma w tym szczery cel, jaki wpływ chce na ciebie wywrzeć...

W tej chwili wszystko stało się jasne. Kalessin przypomniał sobie to do czego niedawno przyznała się Lilith

-Czy to on...-zwrócił się do młodej smoczycy. – Czy to on powiedział ci tę przykrość, którą miałaś na myśli mówiąc „Oni myślą, że ja chcę cię uwieść i wyciągnąć informacje...”?

AnKapone

Smoczyca popatrzyła na Kalessina. Można było zobaczyć, jak bardzo jest przerażona i skołowana. Nie odpowiedziała na pytanie władcy, spuściła jednak wzrok, co było jednoznacznym dowodem na potwierdzenie jego słów.

Triinu

-Gdzie się podział twój honor ?-władca zapytał smoka.

-A gdzie twój honor, panie skoro decydujesz się bratać z wrogiem? Nie wnikam jak bardzo zażyła jest to relacja...

W oczach Kalessina błysnął gniew.

-Nie tobie oceniać jakie relacje łączą mnie z kimkolwiek. Bez wzgledu na to jesteś jej winin szacunek jako osobie. Każdemu kto jest tutaj obecny. Może jej lud jest naszym wrogiem, ale jej rodzina zdecydowała się nas wesprzeć by w końcu zakończyć tę wojnę. Póki nie udowodnisz zdrady jej, czy jej rodzinie winien jesteś jej szacunek jako sojusznikowi, to się tyczy każdego z jej rodziny...

-Tak panie- mężczyzna przyznał i skłonił się, było jednak oczywistym, że gest ten nie był szczery

AnKapone

Lilith odsunęła się od Raziela i skłoniła głowę przed królem. Starała się opanować, lecz jak najzsybciej chciała znaleźć się poza tą komnatą.

- Czy mogę jeszcze w czymś pomóc, wasza wysokość, czy mogę się oddalić?

Triinu

-Wystarczy pani, zrobiłaś już wiele. Wybacz za upokorzenie jakie cię tu dziś spotkało....

-Odnośnie informacji, które zdobyliśmy Kalessinie co postanawiasz?- zapytał Raziel.

-Sądzę, że na chwilę obecną to wszystko co możemy zrobić. Znając tłumaczenie zalecam by każdy uczony poszukał w księgach infromacji któe poszerzyłyby wiedzę, którą właśnie zdobyliśmy. Wiedząc czego szukamy być może uda nam się dowiedzieć czegoś więcej. Tymczasem uważam spotkanie za zakończone.

Minęła chwila jak zebrani zaczęli opuszczać salę. Międzyczasie Kalessin wezwał do siebie kapitana straży. Dał mu znak by ten nachylił się dyskretnie i wyszeptał mu do ucha.
-Znajdź kogoś wśród swych najbardziej zaufanych kto bedzie miał oko na Sylvariego. Cały czas. Obawiam się, że po dzisijszych wydarzeniach istnieje obawa, że może się od nas odwrocić...

-Tak jest panie...- skłonił sie tamten i odszedł.

AnKapone

Bardzo szybko dotarła do swojej komnaty. Bardziej zrobiła to na wyczucie, niż gdyby myślała o drodze. Znalazłszy się w pokoju usiadła na łóżku i zapłakała cicho. Wspomnienie matki zabolało. A myślała, że zapomni, że ból zniknie, albo przynajmniej wyciszy się...
Nie miała żalu. Nie umiała nienawidzić. Przecież nie chciała nienawidzić. Ale bała się, co z tego wszystkiego wyniknie... Rozpuściła włosy i rozczesała je. Łzy przestawały płynąć po jej twarzy... Czułą się samotna. Tak bardzo potrzebowała czyjejś bliskości. Tak bardzo chciała, by do niej przyszedł...

Triinu

Do drzwi jej pokoju rozległo się pukanie

AnKapone

Była przestraszona. Jednak wstała z łóżka i podeszła do drzwi. Otworzyła je.

Triinu

Zastałą w nich Kalessina, widząc jej roztrzęsienie zawahał się czy faktycznei powinien. Jednak zapytał:
-Mogę wejść, czy chcesz być sama?

AnKapone

Wpuściła go do środka. Ledwo drzwi zamknęły się za nim, a już znalazła się w jego ramionach, chcąc znaleźć w nich schronienie.

Triinu

Objął ją i oparl swoją głowę o jej. W kojacym geście subtelnie gładząc jej plecy zapytał:
-Dlaczego mi nie powiedziałaś?

AnKapone

Wzięła kilka głębszych oddechów, by się uspokoić i znowu się nie rozpłakać. Mocniej zacisnęła palce na jego koszuli.
- Masz tyle spraw na głowie... wojnę, te bronie, utrzymanie sojuszników... nie chciałam byś sobie zawracał sobie głowę takimi pierdołami...