www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Tu nawet nie chodzi o to co czuję ja jako jednostka... nie chcę siać kłótni wśród was... zwątpienia, ziarna niezgody i podejrzeń... - szepneła spuszczając wzrok. - Nie chcę by wasi ludzie tracili szacunek do władcy, bo rozmawiał ze mną...

Triinu

-A więc o to chodzi...-westchnął. Przez chwile milczeli.
-Powiem ci tyle: ci prawdziwi, wierni jemu nigdy się od niego nie odwrócą bo mu ufają, ci o chwiejnych sercach i umysłach zawsze będą mówic takie rzeczy by siać zamęt...-nadal starał sie ja pocieszyc

AnKapone

Lilith uśmiechnęła się smutno.

- Dziękuję, panie za twe pocieszające słowa.Wiele dla mnie znaczy wasze zaufanie, twoje panie i króla. Jednak najlepiej będzie, jeżeli przestanę się pokazywać w zamku... tak będzie najlepiej... - powtórzyła.

Triinu

-Pamiętaj jednak, że jesteś gościem króla nie tych zawistników, skoro on obdarza cię zaufaniem, a nie jest w swych osądach pochopny to o czymś świadczy. Znając go powinni to uszanować, jak i twoją obecność na zamku. Zrobisz jendak jak uważasz...

AnKapone

- Przepraszam za kłopot, panie... tak wiele dla mnie robicie, a ja... - zawiesiła głos. - Czy będziemy szli do domu? - spytała.

Triinu

-Tak, chodźmy już -powiedział podając jej ramię i ruszyli w drogę powrotną

AnKapone

Wróciła do domu w podłym nastroju. Natychmiast poszła do siebie, gdzie znów się rozpłakała. Zmęczona w końcu usnęła.

Minęły kolejne trzy dni. Dłużyły się jej niemiłosiernie i w jakiś sposób nie mogła przestać myśleć o Kalessinie. Zawsze gdzieś była przyczajona myśl w jej podświadomości. W zasadzie nie opuszczała pałacu Raziela. W końcu popołudniem udała się do biblioteki, gdzie chciała znaleźć dla siebie jakąś lekturę. Ale żaden tytuł nie przykuł jej uwagi. Nim się zorientowała, zapadła noc. Przypomniało jej się, jak król wspominał o ogrodzie podczas nocy. Zdecydowała się wiec tam udać.

Triinu

Widok ogrodu nocą z całą pewnością zapierał dech w piersiach, o czym wspominał Kalessin. Przechaczając sie po nim mogła zastać siedzącego na jednej ze skał słoczego włądcę we własnej osobie. Wpatrzony w rozgwieźdzone niebo nie zdawał sobie sprawy z jej obecności

AnKapone

W pewnym momencie zatrzymała się i przyjrzała się mu. Bała się do niego podejść. Jak natrętna mucha zabrzmiały w jej głowie słowa uczonego. A zaraz potem słowa Raziela.

Uniosła więc głowę i podeszła do smoczego władcy.

- Dobry wieczór, wasza królewska mość, mieliście rację mówiąc, iż nocą jest tutaj jeszcze piękniej...

Triinu

Zorientowawszy się, że nei jest sam spojrzał na nią i uśmeichnął się szczerze.
-Podejdź bliżej pani, z tego meisjca lepiej widać gwiazdy...-zachęcił ja

AnKapone

Widząc jego uśmiech, sama mimowolnie się uśmiechnęła.
Podeszła, jak jej polecił i usiadła obok niego. Zapatrzyła się w gwiazdy. Miliony błyszczących świateł, wyglądających niczym brylanty rozrzucone na czarnym aksamicie.

- Ludzie zachwycają się magią.... a najpiękniejsze rzeczy tworzy natura... - powiedziała jakby do siebie.

Triinu

-To prawda, ludzie nie dostrzegąją zazwyczaj jeszcze wielu innych rzeczy....Może dlatego, że ich życia są tak krókie w porównaniu z naszymi i tak intensywne...

AnKapone

- Każdy z nas ma do przeżycia własne życie... i nawet jeżeli jesteśmy smokami, możemy umrzeć młodo, a wielu ludzi dożywa sędziwego wieku... Nie w rasie to jest powiem zapisane, a w losie, jaki jest nam pisany...

Triinu

-Prawdą jest to co mówisz. Kiedy jednak mijają kolejne ludzkie pokolenia, a ty po prostu trwasz w swoim niezmiennym istnieniu, gdy żyjesz dwie setki lat czas sprawia, że zaczynasz patrzeć na te sprawy z zupełnie innej perspektywy....

AnKapone

- Może i mnie dane będzie tyle żyć? - spytała retorycznie. - Może sama kiedyś, z perspektywy czasu zrozumiem, co macie na myśli, panie... jednak niepewne czasy napawają mnie lękiem i nie mam odwagi snuć planów na przyszłość... jeżeli wojna będzie trwać dalej, pójdę w ślady matki... chociaż tyle będę mogła zrobić...