www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Tak. - potaknęła Yenne równie obojętnie. - Możliwe, że masz rację. On potrzebuje cierpliwego nauczyciela, który byłby z nim cały czas i szkoliłby go.

Odwróciła się plecami do Voghna i zarzuciła kaptur na głowę.

- Nie mam pojęcia co chcesz bądź musisz zrobić, ale ja mam zamiar zrobić mały obchód naszej trzódki, którą mamy się opiekować. - dodała głosem, w którym pobrzmiewała nadzieja. Nadzieja na walkę. - Może znajdzie się ktoś komu trzeba będzie skopać tyłek. - mruknęła sobie pod nosem.

Triinu

-A zatem dozobaczenia...- odparł i skinął ręką na pożeganie.

Yenne samotnie przemierzała okolicę, obserwując ludzi należących do "obozu"...Wtem jej uwagę zwróciła krępa, garbata postać odziana w obszerny płaszcz z kapturem, któy miałą zarzucony nas głowę. Rozmawiała z trzema meżczyznamu, którzy wraz z pozostałymi podrózowali z Lenele do Ys...O czym rozmawiali, początkowo trudno było odgadnąc...Sprawa stała się jaśniejsza gdy na gest jednego ze swoich rozówców tajemniczy jegomośc odwrócił twearz w stronę elfki...Rozpoznała go - to był szpicel z bandy Doriana. Edgar "szczurek" Redds....Gdy i on zorientował sie, ze dziedczyna skupia na nim swoją uwagę pospiesznie pożeganł sie ze swymi rozmówcami i ruszył w stronę lasu.

AnKapone

"Niech cię licho." - pomyślała Yenne.

Elfka udała się za Szczurkiem. Użyła wszystkich swoich możliwości zwiadowczych, by nie zorientował się, że za nim idzie. Na szczęście zdolności elfa dawały jej możliwość bezszelestnego poruszania się. Podążała za nim.

Triinu

Męzczzyna był równie głupi jakim go zapamiętała...Przez cała drogę jaką przemierzał nawet nie zorientował, się że za nim podąża ktoś jeszcze...Droga wiodła głeboko las, w głab leśnej doliny...Tam znajdywaly sie wykute w skałach jaskinie....Dobrze znała to miejsce...

AnKapone

Yenne długo się wahała co zrobić. W końcu zdecydowała się wejść.

"Jakby co, to żegnajcie" - pomyślała myśląc o przyjaciołach.

Triinu

Z wenątrz groty dochodziły ją odgłosy przedniej zabawy...Zaryzykowała i podeszła jeszcze bliżej...Dostrzegła wtedy grupę siedmiu bandytów zasiadajćych do stołu razem ze swoim hersztem....Bardzo dobrze ich nzaa -nawet po latach byłaby w stanei wymienic imiona ich wszystkich...Siedzieli przy stole suto zastawionym alkocholem, nieco dalej przy ognisku piekła sie pieczeń z dzika...Towarzyszylo im troje kobiet -ich kochanek, wiadomo tylko na krótki czas...wiedziałą przecież jak ludzi ich pokroju traktowali kobiety...nie mneij te w przeciwieństwie do niej samej oddawały sie im chętnie - ciekawe na co liczyły (przeszlo jej przez myśl)...

Największą jednak uwagę zwrócil on -Dorian , człowiek któego twarz szpecił okilka dodatkowych blizn...to własnie do niego podeszedłchycikiem Szczurek i zaczął szeptać to czego się dowiedział.

Paskudna twarz herszta poszerzyła się w paskudnym ,rubasznym uśmiechu...W koncu sam nie mogąc pochamować swojego rozbawienia wybuxchnął śmiechem na cała salę

-A wiec ona zyje?!....ona zyje?!!- mowil pomiedzy kolejnymi spazmami śmiechu, najwyrażniej fakt ten cieszył go niebywale...

AnKapone

Elfka bezwiednie zacisnęła dłoń na rękojeści miecza. Popatrzyła po ich twarzach...Z prawej strony stołu siedzieli kolejno:

Hardy - ogolony na łyso byczek z wytatuowanym z tyłu głowy smoczym okiem;
Jacoby - chyba najstarszy z nich, blondyn z widocznymi pasmami siwych włosów;
Mark - wielkości i postury Małysza, a za to skubaniec zwinny jak mysz

Z lewej strony stołu siedział po środku Dorian, po jego prawicy Vin - człowiek milczący, ale boleśnie precyzyjny jeżeli chodzi o wymierzanie ciosów;
po lewej stronie z kolei Bruce i Chuck - bliźniacy, obaj o kruczoczarnych włosach i równie ciemnych oczach. Gdy jeden zdobył bliznę, drugi ciął się sam w tym samym miejscu, by byli nie do odróżnienia. Ostatni był Zachan - prawdopodobnie najsłabsze chucherko w tym "zacnym" gronie.

"Wystarczy jeden precyzyjny rzut kukri. Jedno trafienie w skroń i padniesz martwy..." - pomyślała elfka. - "Tak niewiele brakuje..."

Chciała, tak bardzo chciała się rzucić i zabić, ale coś ją powstrzymało. Lęk? Obawa, że znów ją skrzywdzą? Poczuła w żołądku ogromną lodową górę. Puściła rękojeść miecza i cichutko udała się w kierunku wyjścia.

Triinu

Powrót do wioski był znacznei trudniejszy niż jej sie wydawało...Była taka rozbita po tym co ostatnio zasataa w jaskini...Tyle razy wyobrażała sobie tę sytuację...zemste...A gdy stało sie to możliwe wszystko potoczyło sie inaczej...

Nie bardzo wiedziała co z sobą zrobić. Siedzac w ciszy wpatrywałą sie w życie, któe toczyło sie przed nią...wtem nieco dalej w lesie usłyszała dwa skądś zanjome głosy....

AnKapone

Rozejrzała się niewidzącym wzrokiem, ale nie potrafiła zlokalizować znanych jej głosów.

"Zwariowałam, czy jak?" - pomyślała chwytając się za głowę.

Triinu

Nagle sposród krzaków wyłonily sie dwie postacie: wysokiego męzczzyny i małego chlopca...Voghnowi znou udało się trafić na swojego małego "prześladowcę" (XD), cierpliwei zdawał sie znosić jego obecność...Malec trzymając w dłoni patyk i wymachując nim ciagle nasladowal jakies ataki mieczem pytając sie swego "mentora" czy wykonuje je porpawnie...Mimo, iż tamten wyraźnie był zmeczony obecnośćia małego natreta udzilał mu popraswnych komentarzy i lekcji jak powinien trzymac meicz, jaki ruch wykoywac etc...

AnKapone

Yenne w końcu dostrzegła właścicieli tych głosów. Mimo tego, że polubiła chłopca i w jakimś sensie darzyła sympatią Voghna, nie odezwała się do nich. Wróciła do tępego wpatrywania się w przestrzeń i rozważania swojego tchórzostwa.

Triinu

Niestety nie udało jej sie uniknąć ich towarzystwa...Chłopic gdy tylko wypatrzył ją pośród zarośli natychmiast podbiegłdo niej i zająwszy miesjce przy niej zapytał:

-Witaj Yenne,jak ci mija dzień....

-Mówiłem, że nei łatwo uwolnić sie do tego małego natręta...-powiedział Voghn dołączając do nich...

AnKapone

Elfka dopiero po kilku sekundach załapała, że coś zostało powiedziane.

Poczochrała malca po głowie i powiedziała:

- Całkiem miło - starała się by jej głos brzmiał naturalnie. - Wiesz co Dereku, myślę, że powinieneś dać swojemu mistrzowi odpocząć trochę. Wiesz, on już jest starszym człowiekiem i potrzebuje chwili wytchnienia.

Triinu

Voghnowi drgnęła jedna brew...Wziął głebszy oddech i spokojnie wyłumaczył: Powiedziałą co wiedziała...Po pierwsze nie jestem jego "mistrzem"...po drugie nie jestem nawet człwiekiem....Starsy też nie jestem....

AnKapone

- Tak, tak, oczywiście. - powiedziała Yenne machnąwszy ręką. Tym razem zaczęła jednak baczniej obserwować otoczenia. Nagle naszła ja myśl, że Szczurek może ją szpiegować, albo co gorsza, jeden z bandziorów Doriana. Od tego momentu postanowiła być bardziej czujna. Podeszła do Voghna i powiedziała na tyle cicho, by malec tego nie usłyszał:

- Trzymaj go z dala ode mnie. Sam też powinieneś unikać mojego towarzystwa. - po czym dodała głośniej by i Derek mógł usłyszeć = Bawcie się dobrze chłopaki, ja powinnam się przejść.