www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Yenne zamyśliła się. Dawno tędy nie wędrowała - starała się unikać tych miejsc.

- Powiem tak, - zaczęła elfka - bandyci stanowią mniejszy problem niż wilcze watahy. Zwłaszcza, że będziemy w wąwozie. Jednak w samym kanionie ich być nie powinno...

Zastanowiła się jeszcze chwilę.

- Zaryzykujmy. Idąc przez las powinniśmy jednak postawić łuczników w stan gotowości. Z wilkami lepiej na odległość. Ludzie powinni iść zwartą grupą, nie tak jak ostatnio. Zwierzęta lepiej z taborem prowadzić po bokach kolumny, tak dla osłony. - Yenne tłumaczyła swoją taktykę.

Triinu

-To dosyć cenne uwagi- pokiwał głową jeden z żołnierzy, będący nieco wyżej rangą do pozostałych.

-Udajcie się zatem do udziom i przekażcie im by zbierali sie juz do drogi. By mieli swiadomosc niebezpeiczenstwa przekazcie im to co tutaj zostało powiedziane- odpowiedzial Voghn.

Mezczyźni jeszcze raz sklonili sie i rozeszli w swoja stronę.

AnKapone

Yenne odwróciła się do Voghna.

- My też powinniśmy zacząć szykować się do drogi. - powiedziała. - Ruszamy z samego rana?

Triinu

-Tak będzie najlepiej, przed zmrokiem nie damy rady przebyć nawet większego kawalka drogi, jest już za późno. Zatem ruszamy z rana....Zatem odpocznij sobie od jutra znó ruszmay w drogę

AnKapone

- Dobranoc. - powiedziała i ruszyła w swoją stronę.

Mijała ludzi pogrążona w myślach. Zawędrowała do swojego ustronnego noclegu pod chmurką i położyła się pod kocem. Wcześniej jednak spakowała dobytek, by rano nie tracić na to czasu. Nieskładne myśli i wrażenia pałętały się po jej głowie. Wspomniała dzisiejszą walkę z bandą Doriana. Poczuła ulgę, że ich juz nie ma. Patrzyła w niebo. Gwiazdy zakryte były delikatnym całunem chmur. Przypomniała sobie dotyk dłoni Voghna na swojej skórze i całą tamtą sytuację w lesie. Jego usta...

Wzięła kilka głębokich oddechów, by się uspokoić. Nawet nie wiedząc kiedy, zasnęła. Nie śniła nic. (lepsze nic niż polana z różowymi jednorożcami

)

Triinu

Rankiem wszyscy w oboozwisku zgodnei z poelceniami szykowali sie do drogi. Gdzie neigdzie przemykjali żolnierze upominajac ludzi jak maja postepowac w czasie podrózy przez wąwóz.

Yenne przechadzając sie po obozowisku napotkała Voghna, który starajać sie golić prowadzil rozmowe ze swoim malym, nieodpacznym towarzyszem, ktory z zaciekawieniem przygladal sie leżacym na trawie meiczom swojego rozmócy.

AnKapone

- A wy znów razem. - powiedziała ze śmiechem Yenne. - Uważaj, bo się skaleczysz, Dereku. - dodała i potarmosiła go po włosach.

Po chwili dodała:

- W ciągu godziny możemy ruszać. Prawie wszyscy są gotowi do drogi.

Triinu

-To dobrze- odpowiedział Voghn. -A jak z tobą? wypoczęłaś dobrze?

AnKapone

- Dawno nie spało mi się tak dobrze. - odpowiedziała łagodnie elfka siadając na ziemi koło posłania swojego towarzysza. - Też wyglądasz na wypoczętego. - dodała. - To dobrze, bo czeka nas długa droga.

Triinu

Męzczyzna skończywszy rozpoczetą czynnosć odłożył brzytwę i wytarł twarz. W odpowiedzi na jej pytanie spojrzał ukradkeim w jej stronę i lekko uśmeichnął się. Następnie zwrócił sie do chłopca:

-Jak twoja matka i siostra...gadasz o wszystkim, ale nei o nich...wiem, że zarówno tobie jak i im jest bardzo ciezko, ale co u nich...nie potrzeba i niczego zanim ruszymy w drogę?...

Malec troche posmutniał: -Mama prawie cały czas płacze, siostr leży caly czas na wozie przykryta kocem...Jedynei pije, nic nei chce jeść...strasznei to martwi mamę...

AnKapone

Yenne spojrzała na swojego towarzysza. Po czym zwróciła się do Dereka:

- Zaprowadzisz mnie do nich? Może uda mi się porozmawiać z twoją siostrą? - powiedziała spokojnym głosem, w którym zabrzmiała jednak pewna nuta. Chłopiec jednak jej nie usłyszał.

Triinu

Dobrze- cłopiec kiwnął głową. Gdy Yenne wstała chwycił ją za rękę i poprowadził do matki i siostry.

AnKapone

Sytuacja była dokładnie tak, jak opisał ją chłopiec. Matka siedziała z zaczerwienionymi od płaczu oczami, a jego siostra leżała pod kocem. Miała puste oczy. Obok niej stał kubek wody - prawie nietknięty.

- Czy może nas pani zostawić na chwilę same? - spytała kobietę.

Ta skinęła głową. Wzięła Dereka na ręce i oddaliła się. Chłopiec chciał zostać przy rozmowie, ale nie opierał się zbytnio i dał zabrać matce.

Yenne usiadła obok dziewczyny. Początkowo milczała, nawet na nią nie spojrzała. Czekała, aż dziewczyna coś powie.

Triinu

Dziewczyna nawet nei zaregowała na obecność elfki...Nie wiadomo było nawet, czy zdawała sobie sprawę z jej obecności...

AnKapone

"Coś ostatnio zbyt często opowiadam o sobie" - pomyślała Yenne.

Opowiedziała jej swoją historię, życie jakie zgotowała jej banda Doriana. Mówiła spokojnym, jednolitym tonem. Patrzyła w jej oczy. Chciała dodać otuchy. W trakcie mówienie złapała ją nawet za rękę. zauważyła, że dziewczyna zareagowała na jej obecność. Powiedziała, że nie ma już tych bandytów.

- Masz teraz dwie możliwości. - powiedziała trzymając ją za rękę. - Albo się poddasz i czeka cię życie pełne wegetacji. Albo staniesz na nogi i nie dasz się już więcej skrzywdzić. Masz matkę i brata, którzy cię kochają; ja nie miałam nikogo. Pamiętaj, masz dwie zdrowe nogi, możesz pójść gdziekolwiek zechcesz. Zrobić cokolwiek zechcesz. To cierpienie w tobie zostanie, ale nie możesz mu pozwolić zawładnąć sobą.

Podała jej kawałek chleba i sera, które leżały na miseczce obok.

- Co zrobisz?