www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Yenne przeklęła w duchu swoją nieuwagę. Upadłą na ziemię, ale odturlała się na bok i szybko wstała na nogi.

Wypowiedziała zaklęcie uderzenia wiatru, a zaraz po tym rzuciła zaklęcie lodowego ostrza na oba miecze. Gdy przeciwnik padł na ziemię zmieciony podmuchem doskoczyła najpierw do I i cięła go w brzuch obydwoma ostrzami, zaraz po tym powtórzyła atak ale na przeciwniku II

Triinu

Zaklęcie podmuchu wiatru powaliło na ziemię obydwu przeciwników, nim podnieśli się elfce udało się zadać obydwu przeciwnikom przeciwnikom obrażenia - 30 pkt.

Półsmokowi udało się pokonać jednego z przeciwników, gdy już zamierzałzaatakować drugiego z nich stałą się rzecz niespodziewana. Nagle ogr cały od stóp do głów stanąl w płomieniach. Cierpiąc z powodu trawiącego jego ciało ognia stwór ryknął przeraźliwie i uciekł w las. Podobnyu los spotkał pozostałych dwóch ogrów ,z któymi walczyła elfka...Tarzając się po ziemi, trawieni przez ognistą agonię isotty starły w jakiś sposób wstać i śladem swego towarzysza doczłapać się do lasu

AnKapone

Cholernie bolały ją obite plecy. Czuła się jakby stado koni przebiegło jej po nich. I miały podkowy. Takie z ołowiu. Przytrzymała się najbliższego drzewa. Dopiero po chwili zorientowała się, iż powinna nadal być czujna. Niemniej osunęła się po pniu i dysząc ciężko rozglądała się dookoła. Przecież ogień nie bierze się znikąd...

Triinu

Widząc jej slabość Voghn podszedł do niej i nadal dzierżąc w dłoni jeden z mieczy przykucnął obok niej:
-Nic ci nie jest?- zapytał jednocześnie bacznie rozglądając się dookoła.

Dopiero po dłuższej chwili spomiędzy drzew wyszła postać młodej wysokiej,zgrabnej dziewczyny. Jej długie ciemno rude włosy, o żywym czerwonym odcieniu w charakterystyczny sposób mieniły się w promieniach zachodzącego słońca. W jej zielonych bystrych oczach kryło się coś co trudno było stwierdzić. Ubrana dość skąpo: jej górną częśc ciała stanowiłóa jedynie przepaska zasłaniająca biust, role "spódnicy" pełniły dwa złączone ze sobą długie do ziemi, prostokątne kawałki materiału. Nie mniej zasłaniały jedynie "to co z przodu", oraz "to co z tyłu", reszta co była "pomiedzy": nogi, uda i biodra były zwyczajnie obnażone. Jej ozodbami były nałożone na siebie gęsto bransoletki, na przedramieniu jednej ręki; a takze kilka amuletów - sądząc po zanjdujących sie na nich symbolach odwoływały sie one do mocy sił natury

AnKapone

- Nic mi nie jest... - powiedziała ciężko i popatrzyła na niego. W pewnym momencie jednak przestraszyła się, że jednak coś może jej dolegać. Skąd ta słabość i wszystko inne..?

Z trudem podniosła się z ziemi, akurat w momencie, gdy dziewczyna weszła na polanę. Przyjrzała się jej czujnie i z wahaniem schowała miecze do pochew.

"Jak można w czymś takim chodzić..." - pomyśała.

- Kim jesteś? To ty nam pomogłaś?

Triinu

Kobieta podeszła do nich i skłaniając się lekko powiedziała:
-Tak to ja wam pomogłam, ogry liczyły na posiłek...nie uwzględniły jednak, że to one będą daniem głównym... -zaśmiała się lekko. -Nazywam się Therru i miło mi was poznać –powiedziała przyglądając się im uważnie. W każdym jej geście, w każdym ruchu było wiele z kobiecości i kokieteryjności, z czego na pewno zdawała sobie sprawę Mruga

Zauważywszy, że towarzysz elfki posiada nietypowe cechy wyglądu podeszła do niego blisko, może nieco zbyt blisko. Spoglądając mu w oczy delikatnie powiodła po jego ramieniu dłonią i uśmiechając się zalotnie powiedziała:
-Co do twojej towarzyszki nie mam wątpliwości, ale jeśli chodzi o ciebie...Jest w tobie coś ze smoka, nie mylę się prawda?

AnKapone

W Yenne wręcz zawrzało. Gdyby mogła z jej uszu dobywałaby się już gorąca para... Nie dała jednak nic po sobie poznać. Ufała Voghnowi...

- Dziękujemy więc za pomoc... - powiedziała i ruszyła w kierunku koni, co jakiś czas przytrzymują się pnia drzewa. Czuła się coraz gorzej i nie wiedziała co jej jest...

Triinu

-Cóż zdaje się, że nie przypadłam do gustu twojej przyjaciółce...-westchnęła rudowłosa.

Półsmok nic nie mówiąc zsunął z ramienia jej dłoń i obojętnym tonem odpowiedział: -Tak jak powiedziała: dziekujemy ci za pomoc czas jednak ruszać w dalszą drogę...

Następnie ruszył za elfką, a za nim nowa znajoma

-Znam te tereny, mogę być waszym przewodnikiem by incydent taki jak ten nie przydarzył się więcej - powiedziała gdy już nzaleźli się przy Yenne.

AnKapone

Chciała jak najszybciej stąd odjechać. Chciała znaleźć się w jakimś mieście i znaleźć lekarza, bo nie mogła tak już dalej. Jadła więcej niż zwykle, była ciągle zmęczona, było jej słabo... A przecież teraz powinna być silna... Jeszcze niedawno taka walka byłaby dla niej niczym...

Nie zwróciła uwagi na to, czy Voghn idzie za nią. Ufała mu, więc nie martwiła się o potencjalną rywalkę. Zazdrość jaka rozpaliła ja do białości już wygasła. Podeszła do konia i dosiadła go. Nie zdążyła jednak wsunąć obu stóp w strzemiona, a poczuła jak znów robi się jej słabo. Nie zdołała zeskoczyć z konia jak zemdlała. Miała przy tym grację worka ziemniaków zrzucanego z wozu. Uderzyła o ziemię, rozcinając sobie przy tym skroń o pobliski kamień.

Triinu

Półsmok zobaczywszy to podbiegł do niej i unosząc ją nieco oparł jej głowę o kolano. Odgarnął włosy opadające na twarz i przyjrzał się ranie na jej skroni: nie wyglądała na szczęście poważnie. Niedługo potem znalazła się przy nich Therru. Jedną dłonią dotknęła czoła elfki, drugą chwyciwszy jej nadgarstek mierzyła puls.
-Potrzebuje odpoczynku ...-oznajmiła poważniejszym tonem, także przyglądając się rance. –Jednak nie tutaj, w pobliskich jaskiniach znajdują się siedliska ogrów. Zaprowadzę was do swojej kryjówki, tam będziecie bezpieczniejsi...

-Jaka jest pewność, że możemy ci ufać? –zapytał przyglądając się jej uważnie. –Tak właściwie nic o tobie nie wiemy. Pojawiłaś się znikąd, pomogłaś nam za co jesteśmy wdzięczni jednak...

Posłała mu ostre, stanowcze spojrzenie i powiedziała: - Jeśli chciałbym wam zaszkodzić już bym to zrobiła. Jeśli chcesz pomóc swojej ukochanej zaufaj mi i chodź ze mną. Ty weź ją, ja poprowadzę wasze konie...-po czym wstała i jakby nie czekając na jego zgodę podeszła do zwierząt. Trochę zaniepokoiły się obecnością obcej, lecz ta uspokoiła je jakimś zaklęciem. Przez dłuższą chwilę wahał się czy można jej zaufać, nic o niej nie wiedzieli...Jednak miała rację: nie znali terenu, a niebezpieczeństwo mogło czaić się wszędzie...Skąd więc pewność, że i ona nie poprowadzi ich kuniemu? Zdecydował się zaryzykować, wziął Yenne na ręce i ruszył leśnym traktem prowadzony przez Therru.

********

Gdy elfka się przebudziła było już ciemno, leżała w jakimś miejscu pośrodku lasu, na przyszykowanym dla niej posłaniu. Nieopodal czuła ciepło palącego się ogniska, a także czyjąś obecność. Gdy otworzyła oczy zobaczyła siedzącą przy niej Therru

AnKapone

Bolała ją głowa. Bolały ją plecy. Bolało ją wszystko. Nieco może zbyt raptownie podniosła się do siadu. Zakręciło się jej w głowie. Odsunęła się trochę od dziewczyny.

- Gdzie ja jestem? Co się stało? Gdzie jest Voghn...? - zaczęła zadawać pytanie w ekspresowym tempie.

Triinu

-Spokojnie, wszystko w swoim czasie- zwróciła jej uwagę spokojnym tonem. -Voghn wyruszył poszukać ziol dla ciebie, niedługo wróci...

AnKapone

Przyjrzała się podejrzliwie dziewczynie.

- Dziękuję, że ze mną zostałaś, ale nic mi nie jest... - powiedziała i spróbowała wstać, by rozprostować obolałe ciało.

Triinu

Zaśmiała się lekko: -I tak i nie...Jest to nic poważnego, jednak w twoim stanie zalecałbym uważać już na siebie...

AnKapone

Popatrzyła na Therru jakby zobaczyła ją dopiero pierwszy raz w życiu.

- Jakim znowu stanie? Nic mi nie jest... po prostu miałam ostatnio dużo stresu i tak to się skończyło...