www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Położyła głowę na jego ramieniu, opuszkami palców zaczęła zataczać niewielkie kółka na jego piersi.
- Tak, chcę. – powiedziała. – Nawet jeżeli to jest coś złego, chcę wiedzieć.

Triinu

Sam nie wiedział dlaczego – przecież gdyby go zapytano jeszcze tak niedawno, gdyby ktoś inny go zapytał nie opowiedziałby mu tej historii...Bo po co? Mało go obchodziło co ktoś o nim sobie pomyślał, a im więcej o nim wiedział tym lepiej...Jeszcze dziś nie miał najmniejszego zamiaru dzielić się z nią tą historią...ale powiedział jej wszystko: jak się poznali z Avenie, jak ją nauczał, podzielił się nawet największą najbardziej haniebną rzeczą w jego życiu – to jak zostawił Avenie wiedząc, że grozi jej niebezpieczeństwo...Miała nawet wrażenie, że gdy o tym mówił głos mu drżał bardziej niż kiedykolwiek...Dlaczego powiedział jej tak dużo? Nie miał pojęcia, najwyraźniej ta kruczoczarna dziewczyna sprawia, że.... Mruga

-teraz mnie możesz nienawidzić...-powiedział na koniec.

AnKapone

Wysłuchała całej historii. Słyszała i widziała jak wiele kosztuje go powiedzenie tego wszystkiego. Przez cały ten czas nie przestawała gładzić go po piersi. Gdy skończył, milczała przez chwilę. Spojrzała w jego oczy. Nachyliła się i pocałowała go.
- Nie mam powodu by cię nienawidzić. – rzekła – Popełniamy błędy, każde z nas, każdy człowiek… Ale zawsze jest możliwość, by je naprawić. Na błędach budujemy swoją przyszłość, bo wiemy, że nie wolno nam ich powtórzyć…

Triinu

Podniósł sie z meisjca do pozycji siedzącej. Pochylił głowę, włosy zasłoiły całkiwcie jego twarz...

-Zrobiłem w życiu wiele rzeczy...dość sporo jest tych złych...Jednak tego nie potrafię sobie wybaczyć, nienawidzę się za to...Teraz gdy ją spotkalem nei potrafię spojrzeć jej w twarz...

AnKapone

Usiadła za nim i położyła dłonie na jego ramionach. Czoło oparła o jedno z nich [ramion].

- Ale jest to coś, co zrobić powinieneś. Ja także nie jestem dumna z wielu swoich czynów, ale musimy podnieść się i kroczyć dalej. Przeszłości nie zmienisz - dodała już nieco ciszej. - Ale zawsze jest jutro...

Triinu

W milczeniu położył swoją dłoń na jednej z jej dłoni. Odwrócił twarz w jej stronę i oparł czoło o jej głowę....Po raz koeljny zastanawiąjc sie jak to sie stało, ze potrafił stac sie wobec kogos tak bardzo otwarty...

AnKapone

Pogłaskała go po włosach. Były przyjemne w dotyku. Przypomniało się jej, jak Nasher opowiadał jej swoją przeszłość. Mistrz także zrobił wiele złego, nie potrafił w jakiś sposób uporać się ze swoją przeszłością. Ale wiedział, że zrobił źle, to pokazywało, że był dobrym człowiekiem...

- Cokolwiek złego zrobiłeś, nie jesteś zły... - powiedziała szeptem.

Triinu

-A jeśli jestem...jeśli tylko teraz przy tobie taki jetem, a poza tym jestem zupełnie inny...nie znasz mojej przeszłośći...to co powiesz na to?...Czy na prawdę potrafisz obdarzyć zaufaneim takiego człowieka?

AnKapone

Uśmiechnęła się łagodnie.

- Nie znam i nie poznam, jeżeli nie będziesz tego chciał. Dlaczego uważam, że nie jesteś zły? - zrobiła krótką pauzę - Bo gdybyś był, nie czułbyś się tak podle.

Znów pogłaskała go po głowie.

- Co się tyczy zaufania... gdybym ci nie zaufała, nie byłabym tu teraz z tobą. Możesz go nadużyć, możesz je zawieść... to będzie twoja decyzja. Jednak jak mówię, gdybyś był zły, nie przejmowałbyś się tym.

Triinu

Poczuł się jakoś dziwnie słysząc te słowa...ale zarazem tak jakby....przyjemnie? Nigdy nie czuł tego uczucia, nigdy nie był z nikim tak blisko - nawet z Avenie która była jego przyjaciółką....Po raz pierwszy w żcyiu ktoś obdarzył go ciepłem...A on?...Przecież przysiągł sobie nigdy nikomu nie ufać, nigdy nikogo nie obdarzyć uczuciami...Więc dlaczego teraz...? Troche bał sie tego zamętu jaki wprowadziła w jego życie, a jednak było mu z tym dobrze...

AnKapone

Nic więcej już nie powiedziała. Nie potrafiła znaleźć już tych odpowiednich, a może po prostu uznała, że dopowiadanie czegokolwiek zabrzmiałoby sztucznie? Gładziła go po włosach - tym gestem chciała dodać mu otuchy, pokazać, że mu ufa.

Stał się jej bliski. Czy to dlatego, że był przy niej, kiedy rozprawiła się z bandą Doriana? Czy to dlatego, że pomimo całego bólu i cierpienia jakie zaznała w życiu potrzebowała kogoś bliskiego? Zawsze był w jej życiu obecny jeden człowiek, ktoś bliski, dający wsparcie. Teraz zyskała przyjaciół, poznała Voghna. Obawiała się, że to tylko chwilowy kaprys losu. Ale podjęła decyzję. Cokolwiek się wydarzy, ona przyjmie to z twarzą podniesioną do góry. Skończył się dla niej czas podkulania ogona i lęku przed życiem, przed kolejnym dniem.

Triinu

-....dziękuję...-wyszeptał jej do ucha po dłuższej chwili milczenia.

AnKapone

Ujęła jego twarz w dłonie i oparła swoje czoło o jego. Zamknęła na chwilę oczy, by potem je otworzyć.

- I ja dziękuję tobie. - powiedziała cicho.

Triinu

Jakś czas potem przyszykowali sie i zeszli na dół, by coś zjeść...Przy jedeym ze stolików siedziała Avenie...

AnKapone

Yenne podeszła do jej stolika i usiadła naprzeciwko. Wiedziała, że Voghn zrobił to samo, aczkolwiek niechętnie. Uśmiechnęła się do przyjaciółki i spytała:

- Jak poszukiwania?