www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

Ich podróż trwała w najlepsze. Mijały dni, a oni cieszyli się swoim towarzystwem. Ale w Uruviel zaczęły rodzić się pesymistyczne myśli. Jednak nie dawała po sobie nic poznać. Wiedziała, że coraz szybciej zbliża się czas rozstania z Garethem, a ona tego nie chciała...
Ostatniego wieczora przed przybyciem do miasta, postanowili po raz ostatni zanocować pod gołym niebem, by rankiem wyruszyć do aglomeracji. Rozpalili ogień i usiedli przed ogniskiem. Dziewczyna patrząc w ogień spytała:
- Słyszałeś legendę o tym, dlaczego wilki wyją do księżyca?

Triinu

-Istnieje o tym kilka opowieści, chętnie posłucham twojej- powiedział uśmiechając się i popijając nieco ze zdobytego po drodze, w jednej z wsi cydru

AnKapone

- Pewnego razu pewien mężczyzna, który umiał przybierać postać wilka zakochał się w pięknej kobiecie. I ona odwzajemniała jego uczucia. Jednak pewnego dnia pojawił się lis, który założył się z mężczyzną-wilkiem, że nie będzie w stanie upilnować przed nim pewnego klucza przez godzinę. Jeżeli wilk upilnuje przedmiot, zachowa swoją ludzką skórę, lecz jeżeli nie, będzie ją musiał oddać lisowi. Mężczyzna się zgodził. Otrzymał od lisa lodowy klucz i pod postacią wilka zaczął go pilnować, uprzednio schowawszy go pod swoim futrem. Po godzinie wilk uniósł się ze swojego miejsca, ale klucz stopniał pod jego ciałem... - mówiła spokojnym głosem wpatrując się w ogień i głaszcząc łeb Cienia. - Lis otrzymał ludzką skórę, a wilk na zawsze pozostał już wilkiem. Zrozpaczona kobieta wspięła się po srebrnej drabince na księżyc i tam zamieszkała. Obiecała, że wróci, gdy mężczyzna odzyska swoją ludzką skórę. Dlatego wilki wyją do księżyca...

Triinu

-Piękna opowieść- powiedział popijając kolejny łyk i uśmiechając się podał jej manierkę z napojem. –W moich stronach też istnieje pewien poemat odnoszący się do księżyca, dokładniej księżycowego dziecka.
Po czym zarecytował jej:

Głupim jest ten kto nie wierzy, jak mówi legenda
Że jedna Cyganka zaprzysięgała Księżycowi
Aż do świtu.
Płacząc prosiła aby o poranku
Zesłał jej Cygana.

"Będziesz miała swojego mężczyznę o ciemnej skórze"
Z nieba odpowiedział Księżyc w pełni.
"Ale w zamian chcę pierwszego dziecka,
Które mu poczniesz.
Bo ten kto zastawia swoje dziecko, aby nie być samotną
Mało by je kochał."

Księżycu, chcesz być matką
i nie zgadzasz sie na miłość, która mogłaby uczynić z Ciebie kobietę.
Powiedz mi Księżycu ze srebra,
Co masz zamiar zrobić z dzieckiem krwi i kości,
dzieckiem Księżyca.

Z ojca o skórze koloru cynamonu urodził się syn,
biały jak grzbiet gronostaja.
Z szarymi oczami a nie oliwkowymi.
Dziecko albinoskie Księżyca.
" Przeklęty widok! Te syn jest pajem
i nie przemilczę tego!"

Cygan czując, że jest pohańbiony, podszedł do swej kobiety z nożem w ręku

" Czyje to dziecko? Na pewno mnie oszukałaś"
I zranił ją śmiertelnie
Potem wszedł na górę
z dzieckiem na ręku
i tam je porzucił.

I noce, kiedy jest pełnia Księżyca
Istnieją, bo dziecko ma się dobrze.
A jeśli dziecko płacze
Zmniejsza się Księżyc
Aby służyć mu za kołyskę.
A jeśli dziecko płacze
Zmniejsza się księżyc
Aby służyć mu za kołyskę.

AnKapone

Przez dłuższą chwilę nie mówiła nic. Nie umiała wypowiedzieć tych wszystkich słów, które kłębiły się w jej głowie. W zamian za to położyła dłoń na jego policzku i pocałowała go z czułością w usta.

Triinu

Odwzajemnił jej pocałunek, zaraz potem składając na jej ustach kolejny. Dłonią gładził miejsce tuż za jej uchem.

AnKapone

- Chodźmy spać... czuję się zmęczona... - szepnęła. Po tych słowach umościli się na posłaniu i pogrążyli się we śnie. A raczej pogrążył się sam Gareth. Uruviel nie mogła zmrużyć oka, planując to co zamierzała zrobić. Gdy księżyce chyliły się ku zachodowi wstała z posłania i zebrała swoje rzeczy. Będąc gotową do drogi przykucnęła przy nim i popatrzyła na śpiącego mężczyznę. Odsunęła kosmyk włosów z jego skroni i szepnęła bardzo cicho:
- Kiedy zobaczyłam cię pierwszy raz rzuciłeś na mnie urok, bo nie umiałam przestać o tobie myśleć... później, z każdą chwilą spędzoną z tobą poczułam, że zakochuję się w tobie... ale ty znikniesz z mojego życia i nigdy więcej się już nie spotkamy... - po jej policzkach spłynęły łzy. Jedna z nich kapnęła tuż obok jego twarzy. - Nie umiem pożegnać się z tobą patrząc ci w oczy... nie zniosłabym takiego rozstania z tobą, bo nie umiałabym cię puścić tak po prostu... - jej głos się załamał. - Kocham cię... zawsze będziesz w moim sercu i nigdy cię nie zapomnę...

Triinu

W pewnym momencie jakby wyczuwając jej uczucia z miejsca powstał Cień. Popiskując cicho, jakby ze smutku poteknął jej pod rękę swoją głową. Nadal cicho skamląc polizał ją za uchem i jakby składając prośbę położył łapę na jej nodze

AnKapone

- Ciebie też kocham, Cień... - wyszeptała w tuląc się w wilczą sierść. - W waszym życiu nie ma miejsca dla mnie... - dodała z bólem. - Pilnuj swojego pana...
Po tych słowach wstała i wzięła w ręce swój pakunek. Odwróciła się od śpiących, po czym ruszyła w kierunku miasta. Tak bardzo chciała by się obudził, by ją zatrzymał... ale widać tak chciał Los... szła płacząc, próbując powstrzymać się od wycia.

Triinu

W pewnym momencie coś dogoniło ją szybciej niż zdążyła się zorientować i przyszpilił do drzewa:
-Co ty znowu za numery odstawiasz?- zapytał trzymając twarz blisko jej i spoglądając jej w oczy.

AnKapone

Najpierw spojrzała ze strachem w jego oczy potem zacisnęła dłonie na jego koszuli i wtuliła się w niego. Szloch targnął jej ciałem, ale udało się jej powiedzieć:
- Inaczej nie umiałabym się z tobą rozstać... nie umiem spojrzeć ci w twarz i powiedzieć "żegnaj"...

Triinu

-Tak się nie robi...nie tak się umawialiśmy...-szepnął obejmując ją i przysuwając bardziej do siebie

AnKapone

Płakała mocząc mu koszulę <smark> i nie umiejąc opanować łez.
- Zakochałam się w tobie, do cholery... - szepnęła w końcu bardzo cicho. - Wbrew wszystkiemu co chciałam... zakochałam się w tobie... - dopiero gdy słowa opuściły jej usta zrozumiała, że powiedziała je na głos. Zamarła, bowiem bała się słów, które mogły paść z jego ust. Że to nie ma sensu... że ona jest przy nim tylko dzieckiem... żę... że... że...

Triinu

-No, no tylko już mi tak nie becz...-powiedział niby swoim zwyczajnym tonem, nim zbliżyli się do siebie bardziej. Jednak było w tym coś więcej, przytulił ją do siebie bardziej. Tak całkiem niedawno zdał sobie sprawę, jak ważna się dla niego stała i że podświadomie wcale nie chciał by...ich drogi się rozchodziły. –Gdyby nie twoja rodzina, przyjaciele których szukasz...-powiedział po dłuższej chwili. -....poprosiłbym cię byś ze mną została...

AnKapone

W końcu opanowała się na tyle, by spojrzeć mu w oczy. W jej własnych mógł teraz wyczytać to wszystko, co za wszelką cenę starała się ukryć.
- To nie tak... muszę ich odnaleźć, bo nie wiem co się z nimi stało... ale gdy już będzie po wszystkim... gdy oni będą wracali do domu, ja mogę zostać... - szepnęła, ale jej głos się załamał.