www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Razem z Voghnem dotarliśmy do was, kiedy byliście już na placu przed obliczem Sho. - powiedziała elfka. - Proces ratowania chyba dopowiedział ci Cuthbert...

(Darlen wypatrzył pajączka zwisającego z kąta na cienkiej nitce pajęczyny...uśmiechnął się...)

Rutlawski

-Owszem, wspominał, ale skupiliśmy się na rozmowach innego rodzaju.
Tu mieliśmy poznać szczegoły.

AnKapone

- No cóż... Wiedzieliśmy, że macie udać się do Bath. W drodze z Ys spotkaliśmy Gallmau, który powiedział nam o harcującym Sho. Nic więcej nie wiem, bo ruszyłam w poszukiwaniu was... - powiedziała. - Zakradliśmy się do obozu, znaleźliśmy was. Zawarłam pakt z Sho, chociaż ten nie bardzo zdaje sobie sprawę z faktu, iż jest on nieważny. - wzruszyła ramionami.

Rutlawski

Atabe uniósł brwi.

-Jesteś dość szalona, prawda? Następnym razem odwdzięczę ci się i to stokrotnie.

AnKapone

- Jestem piekielnie szalona... - powiedziała bez entuzjazmu. - A serio nie uważam, że musisz mi się odwdzięczać. Przyjaciele sobie pomagają. Zrobiłbyś dla mnie to samo... Tak samo Voghn zrobiłby to samo dla mnie... - powiedziała patrząc na swojego ukochanego.

Triinu

Półsmok uśmiechnł sie w kaciku ust. Za odpowiedź posłużylo jej jego krókie spojrzenie i dłuższy pocałunek jaki jej złożył na ustach.

Rutlawski

Atabe przewrócił oczami pod publikę.

-I w takim razie...- odezwał się Bert po długim milczeniu.- Zostaje ostatnia sprawa...

AnKapone

- Mianowicie? - spytała Yenne patrząc się na Cuthberta.

Nawet Darlen jakby otrząsnął się z zamyślenia...

Rutlawski

Cuthbert zignorował Yenne dość niemiło i popatrzył na Atabe.

-Mój chowaniec...

-Chowaniec? Mówisz, że TA fretka, to chowaniec???

-Ta...- Cuthbert jakoby dał mimiką znak, że później wyjaśni wszystko.- Myliłeś się. Kozak nie zginął. Chowaniec przeniósł go tak, jak innych w okolice Bath. Kozak więc żyje. Chowaniec powinien też... Ale... Nie odpowiada na zawołania.

AnKapone

Elfka popatrzyła na Atabe i Berta dość zimnym wzrokiem. Jej spojrzenie i wyraz twarzy były nieprzeniknione.

Darlen przysłuchując się rozmowie, wtrącił się:

- Jeżeli powiesz, gdzie wysyłałeś swojego chowańca, to mogę spróbować zobaczyć, co się z nim stało...

Rutlawski

-Czyżbyś umiał się teleportować?- zapytał Atabe.

Bert omiótł wzrokiem Darlena. Jego brwi zetknęły się nieufnie.
-Nie powiem ci, bo sam nie wiem- oznajmił na propozycję kolegi :>

AnKapone

- Jestem wampirem - powiedział Darlen do Atabe- - mam zdolność bilokacji. - zwracając się do Berta dodał - Jeżeli jednak nie znam miejsca docelowego, moja zdolność zda się na nic.

Po jego minie było widać wyraźnie, że chciałby pomóc. Chciał poczuć się potrzebny. Ten widok w jego oczach dostrzegła Yenne.

- Nie przejmuj się, wiele dla nas dzisiaj już zrobiłeś. - uśmiechnęła się ciepło.

Oparła się stół, ale uraziła tym samym ranę. Przeklęła ją w duchu nie dając po sobie nic poznać.

- Powinnaś uważać, Yenne. - stwierdził Darlen. - Jeszcze nie wróciłaś do zdrowia, twoje serce bije szybciej niż powinno. Powinnaś się położyć...

- Nic mi nie będzie. - odparła i wzruszyła ramionami. W zasadzie znowu miała ochotę komuś przyłożyć. Nie miałaby nic przeciwko małej bitce z armią Sho... Znów pogrążyła się w myślach.
Czuła się w jakiś sposób zobowiązana do przysięgi, którą złożyła Sho. Wiedziała, że było to szyte grubymi nićmi, ale sam fakt złożenia przysięgi na krew budził w niej niepokój. Zaczęła się zastanawiać, czy udałoby się jej wymknąć przyjaciołom i zakraść do jego obozu. Może gdyby stanęła znów twarzą twarz z nim, udałoby się jej go pokonać? Ale z obozu już by nie wyszła... po jej twarzy widać było, że jest zirytowana.

Darlen zrezygnowany oparł się o stół i popatrzył po izbie.

Triinu

-Darlen ma racje powinnaś się położyć by wpocząć, masz za sobą męczacy dzieć, poiwnnaś odpocząć...Kto wie co może przynieść jutro Wesoly

AnKapone

Darlen popatrzył kątem oka na Voghna. W głębi duszy ucieszył się, że ktoś go jednak słucha.

Yenne otrząsnęła się z zamyślenia i kilka sekund zajęło jej zrozumienie sensu słów towarzysza.

- Przecież mówię, że nic mi nie będzie... - popatrzyła na niego.

Darlen podjął znów temat.

- Pozwolę sobie zasugerować, że masz nadal niski poziom krwi. - powiedział uśmiechając się do niej. - Komu jak komu, ale w tej kwestii możesz mi zaufać.

- Ale naprawdę...- chciała się spierać, ale tym razem zakuło ją bardziej i cicho syknęła.

Rutlawski

Atabe wstał.
-On ma rację, Yenne- Elf zdążył już zaufać wampirowi.- Marsz do łóżka. My też musimy odpocząć, zwłaszcza ja. Twój kolega- Wskazał na Voghna- powinien się tobą zaopiekować. A co z tobą, przyjacielu?- zapytał Darlena.

Bert przyglądał się wampirowi. Tak jak Atabe, dostrzegł w oczach wampira szczerość. Jednak nie mógł przebyć tej bariery, wywołanej swoim światopoglądem.