www.portalfantasyrpg.fora.pl

Rutlawski

Atabe z łatwścą uchylił by się przed "takim" atakiem, jednak nie musiał nawet tego robić.
Poczuł wstyd... Czuł wstyd, jaki czuł tylko raz w życiu, także przed kobietą, O Babd...
Wspomnienia,złe rzeczy, żal, śmierć... To wszystko wracało, wszystko wracało... A jakby tego było mało, Yenne już po raz drugi chciała go zaatakować.

-Wy... Wybacz- powiedział nasz bohater.- Nie chciałem w niczym przeszkodzić.

AnKapone

Chciała go wyrzucić. Miała ochotę złapać go za wsiarz i wyrzucić. Ale... nie zrobiła tego. Gniew, który w pierwszym momencie palił ją od środka, wygasł.

Bez słowa odwróciła się znów plecami do Atabe. Założyła w milczeniu górną część garderoby, po czym zwróciła twarz w stronę towarzysza.

- Przepraszam, zareagowałam instynktownie. - kiedy spojrzała w jego oczy dodała - Zachowaj dla siebie to, co zobaczyłeś. Proszę.

Rutlawski

Przez chwilę Atabe nic nie mówił.
-Oczywiście- odpowiedział w kńcu. Przełknął ślinę.- Nikt się nie dowie... Ale... Kto ci to zrobił? Opowiedz.

AnKapone

- Nie i nie licz, że ci to kiedykolwiek powiem. - powiedziała, tym razem jednak w jej głosie pobrzmiewała irytacja. - Co chciałeś?

Rutlawski

-Jakie tajemnice skrywasz? Czemu nikomu nie ufasz...- Atabe był zupełnie nieświadomy tego, że swoje myśli wypowiada na głos.- Hmmm... Chciałem zobaczyć, cvzy zejdziesz z nami sie zabawić... Szczerze mówiąc- Zawahał się.- Szczerze mówiąc liczyłem, że zdradzisz mi coś... O czym wtedy rzmawialiśmy... W podziemiach.

AnKapone

Elfka zmrużyła oczy. Milczała przez dłuższą chwilę, obserwując Atabe.

- Gdy jesteś niechcianym dzieckiem nie możesz spodziewać się, że twoje dzieciństwo będzie beztroskie. Albo że w ogóle będzie. - odwróciła wzrok.

Po chwili dodała:

- Zejdźmy do innych, na pewno czekają - minęła Atabe w drzwiach i zeszła na dół.

AnKapone

Yenne postanowiła udać się na spoczynek, chociaż była przekonana, że czeka ją kolejna bezsenna noc. Stanowczo za dużo się ostatnio wydarzyło - była zmęczona, a do tego wiele myśli kołatało się po jej głowie. Wcześniejszą medytację diabli wzięli. Wtargnięcie Atabe wytrąciło ją z równowagi, zwłaszcza, że widział to co ONI jej zrobili. Widział ślady jej przeszłości... Po raz kolejny odżyły w jej głowie wspomnienia - szczególnie jedno.

Tarmas stanął przed nią jak żywy. Widziała jego zielone oczy pełne czułości i lęku. Prawie czuła jak kładzie dłoń na jej głowie, by dać ukojenie w cierpieniu. Prawie czuła, że... Zamknęła oczy by odpędzić wizję. Pamiętanie nic nie da, to jest przeszłość, która, bogom dzięki, nie wróci. Ale gdyby to wszystko potoczyło się inaczej?

- Nie! - prawie krzyknęła, chwytając się za głowę. - Nie chcę pamiętać!

Usiadła na łóżku nadal trzymając się za głowę. Poczuła, jak łzy napłynęły jej do oczu, ale nie pozwoliła im spłynąć, w myśl danej sobie kiedyś obietnicy. Wzięła kilka głębokich oddechów by się uspokoić. Teraz jej myśli zaprzątnęły słowa Atabe.

"Ale czy ja chcę być znowu sam?" - echo tego zdania odbijało się w jej myślach. Zaczęła powtarzać je jak mantrę.

"Sam. Samotność - myślała. - Samotność nie boli. Samotność nie wiąże się ze stratą bliskich. Samotność nie mąci myśli, by kogoś chronić."

Podciągnęła kolana pod brodę i objęła je ramionami. Zaczęła mimowolnie drżeć. Dawno nie była w takim stanie. Wiedziała, że musi podjąć kolejną decyzję w swoim życiu. Czy zdecydować się na samotną walkę, czy może... czy może porozmawiać z... z Atabe? Może by pomógł? Czy będzie chciał?

"Ale to moja zemsta!" - skwitowała - "Zastanowię się nad tym jutro." - stwierdziła niczym Scarlett O'hara.
Nawet nie wiedząc kiedy, zasnęła. Pierwszy raz od dawna nie śniło jej się nic.