www.portalfantasyrpg.fora.pl

AnKapone

- Słyszeliśmy, ale załatwialiśmy wtedy swoje sprawy. - spojrzała na wdowę łagodnie - Powie nam pani, co się wydarzyło?

Rutlawski

-A żebym t ja widziała... Wim tylko, że byli jakieś chłopy, chyba żołnierze, chcieli podpali8ć miasto, chcieli zabijać... Zobaczyłam jednego... Miał zło, zło w oczach. Wszystko chcieli rozkraść. To źli udzie. Nie wiem czy strażnicy ich już wyłapali czy nie. Podobnież zamknęli bramę miasta.

AnKapone

Yenne zareagowała odruchowo. Ręka powędrowała do jednego z mieczy. Gdy jednak zobaczyła strach w oczach staruszki, zdała sobie sprawę z tego co robi. Cofnęła rękę i spojrzała na Atabe.

-To niemożliwe...Atabe, czy myślisz że to...- nie dokończyła.

Rutlawski

Atabe chciał ją powstrzymać, ale Yenne zdążyła się powstrzymać. Deikatnie tylko zdołał dotknąć jej dłoni.
-Spokojnie...- powiedział cicho. Zwrócił się do staruszki:
-Jak to zamknęli? Mamy bardzo ważne sprawy poza miastem.

Staruszka tylko patrzyła bezradnie.

AnKapone

Drgnęła, gdy dotknął jej dłoni i odruchowo ją cofnęła. Była zdenerwowana. Niby nie powinna, ale ostatnie wydarzenia wzburzyły falę wspomnień.

- Co robimy?

Rutlawski

-Nie wiem, co robimy, Yenne, uspokój się!- wysyczał. Po chwili uspokoił się i złapał za głowę, jakby nie panował nad zirytowaniem. Już spokojniej powtórzył:
-Nie denerwuj się, nie ma powodu...- Odwrócil się do wdowy.
-Proszę Pani... Przepraszam, że tak nagle rzuciłem pracę u Pani, ale no... Zostałem zamieszany w pare rzeczy... Właśnie a propos ataków na miasteczko i powstrzymania ich i obawiam się, że muszę teraz ruszać swoją drogą, więc przepraszam i mam nadzieje, że znajdzie Pani kogoś nowego.

Wdowa niestety [ w tym wy7padku na szczęście ] nadal pamietała niespodziewany nocny atak, więc wyjąkała:
-Ano... Bezpieczeństwo miasteczka najważniejsze, idź, idź, chłopcze, jakoś se poradzimy. Choć mój syn coraz slabszy- Przez chwilę jakby walczyła ze sobą, po czym dodała:
-Akurat robiłam zupę. Może zechcecie zjeść trochę?- Obrzuciła spojrzeniem Yenne. Był w nim czysty strach.

AnKapone

Elfka spojrzała na staruszkę. Czyżby ta kobieta jej nie poznawała? Dopiero po chwili powiedziała cicho:

- Ja serdecznie dziękuję. Ale jeżeli ty chcesz, ja poczekam. - po czym odwróciła się do tej dwójki i odeszła.

Usiadła pod pobliskim drzewem, gdzie kiedyś czekała na przyjaciela.

Rutlawski

Atabe solidarnie podziękował za obiad. Postanowił jednak pomóc wdowie na koniec. Ta zaprowadziła go do Kajtka.
Nasz bohater ukląkł przed nim i zaczął uzdrawianie. Tym razem nie doznał żadnych przygód z Kryształem i mdleniem.

-Jego choroba- powie potem staruszce- ma źródło w samej psychice. Chłopak zbytnio się martwi, zbyt wiele przejmuje na swoje barki. Musi Pani pamiętać o tym, że on nie może tylko pracować, ale wierzyć w siebie, czuć, że robi coś pozytywnego. Niech Pani go docenia, powie czasem dobre słowo, dba.

Zanim wdowa mogła mu odpowiedzieć, Atabe rzucił szybkie "Do widzenia" i wyszedł.

Pod drzewem zobaczył Yenne. Podszedł do niej.

AnKapone

Elfka nie ruszyła się, co nie znaczy, że nie usłyszała kroków. Podniosła na niego pytający wzrok.

Rutlawski

-Ruszamy?

AnKapone

- Tak. Chodźmy. - i ruszyła za przyjacielem.